Það er varla að maður þori að játa að ég tók veiðiferð og afmælisveislu fram yfir landsleik í fótbolta um helgina, en það var nú samt svo. Við veiðifélagarnir áttum sitt hvorn daginn í Hlíðarvatni í Selvogi og buðum með okkur afmælisbarni helgarinnar sem varð sextugur á laugardaginn.

Við vorum mætt í Selvoginn rétt upp úr skiptitíma á föstudagskvöldið, fengum okkur í gogginn og tókum lauflétta hringferð um vatnið. Þar sem vindátt var norðanstæð ákváðum við að byrja á Brúarbreiðunni í þeirri von að æti hefði safnast þar saman undan vindi og fiskurinn léti öllum illum látum þar. Það hefur yfirleitt ekki tekið veiðimenn langan tíma að sjá hvort fiskurinn sé til staðar á breiðunni, þannig að eftir árangurslaus köst þriggja veiðimanna með ýmsum tegundum flugna í að verða 1 klst. þá ákváðum við að færa okkur um set og þá ekki síst koma okkur í skjól við töluverðan strekking sem tók sig upp um kvöldið. Stakkavík varð fyrir valinu og þar leyndist líf í öðrum hverjum hólma og í vatni; álftir, himbrimi og bleikja.

Ekki leið á löngu þar til afmælisbarnið fékk ágæta töku á Peacock og fyrsti fiskur hans í Hlíðarvatni var staðreynd. Fljótlega kom þó í ljós að þarna var á ferðinni fiskur sem hefði mátt eyða í að minnsta tveimur árum til viðbótar í vatninu, þannig að tekið var heldur mildum höndum á honum. Skyndilega kom þó sterklegur goggur í ljós sem vildi gera sér bleikjuna að góðu og small utan um fiskinn. Var þar kominn sjálfskipaður óðalsherra Stakkavíkur, háttvirtur Himbrimi. Fyrir snarræði veiðimanns var fiskurinn endurheimtur í goggi fuglsins, en ekki vildi þó betur til að hin tví-veidda bleikja hafði andast í öllum látunum og varð ekki sleppt. Af himbrimanum er það aftur á móti að segja að hann lónaði fyrir framan okkur þrjú það sem eftir lifði og ekkert okkar fékk högg þaðan í frá.

Laugardagurinn var tekin heldur rólega fram undir hádegi, fyrir utan að ég fór niður í Botnavík í austanáttinni og gerði heiðarlega tilraun frá því um 9 – 11 að líkja eftir ætinu sem bleikjurnar veltust í rétt utan Fóellutjarnar. Þær tilraunir báru engan árangur þannig að ég var heldur framlágur þegar ég tölti til baka í Hlíðarsel. Á leiðinni fékk ég fréttir í Árbliki þess efnis að himbriminn í skerjunum við Skollapolla hefði tekið illa í heimsókn veiðimanns kvöldið áður og beinlínis lagt til hans bæði ofan vatnsborðs og neðan. Einhverjum sögum fór af hlátrarsköllum veiðifélaga viðkomandi þegar hann átti fótum fjör að launa undan reiði himbrimans. Ég sel söguna ekki dýrar en ég keypti hana, en eitt er víst, himbriminn í Botnavík er ekkert að gefa sitt svæði eftir.

Eftir hádegið á laugardag skiptum veiðifélagarnir liði og völdum okkur veiðistaði eins og okkur sýndist við vatnið, því fækkað hafði verulega á staðnum þegar nær einhverjum fótboltaleik dró. Veiðifélagi minn stundaði ýmsa hrekki við Fóellutjörn, m.a. að kenna ungum bleikjum að fljúga eftir að hafa tekið þurrflugu. Ef einhver rekst á c.a. 5 sm. langa bleikju í kjarri við Fóellutjörn þá er það eitt slíkt ungviði sem óvart var kippt heldur harkalega á land og fannst síðan ekki þegar átti að sleppa. Hvort sem sagan er sönn eða ekki, þá var íturvaxin móðir þessa fisks eitthvað óhress með þessar aðfarir og tók púpu félaga míns mjög harkalega og gerði ítarlegar tilraunir til að hefna fyrir ungviðið og draga veiðimanninn út í vatnið. Eftir að hafa glímt lengi og vel við hvort annað, ákvað bleikjan að gefa eftir og sleppti púpunni og lét sig hverfa.

Við bræðurnir byrjuðum aftur á móti innarlega í Botnavíkinni en færðum okkur síðan út á Réttarnes þar sem mér tókst að setja í væna, klassíska Hlíðarvatnsbleikju af alþekktri punds stærð. Var þá farið að blása af suðri og eitthvert æti lagði upp að Réttarnesinu sem bleikjan sótti í. Að vísu varð ég frá að hverfa um seinna kaffi til að taka á móti gestum sem bar að garði í Hlíðarseli og fyrir kvöldmat voru allir hættir veiði og sestir að kræsingum í húsi.

Sunnudagurinn var heldur þungbúinn, gekk á með skúrum og hitastigið hefði alveg mátt vera hærra. Samt sem áður voru bleikjur í æti í Botnavík og þangað skunduðum við félagarnir um hádegið. Í Fóellustjörninni tók veiðifélagi minn væna bleikju undir vökulu auga himbrimans, aðra í algjörum friði við Kaldóshólma og síðan tvær mjög fallegar á leiðinni í til baka við Fóellutjörnina. Sjálfur reyndi ég allt mögulegt við Skollapolla og út af Fóellutjörninni, en varð ekki var við neinn fisk sem var kominn í matfiskastærð. Man í svipinn ekki fjölda þeirra sem ég setti í sem voru á bilinu 4 – 10 sm. sem vitaskuld var öllum sleppt eða sluppu sjálfir.

Alltaf slæðist ein og ein ný fluga í box okkar veiðifélagana og að þessu sinni prófaði veiðifélagi minn þessa flugu í gárunni á vatninu og hún sló greinilega í gegn hjá bleikjunni.

Ef einhver hefur rekist á fuglahræðu sem virkar á himbrima á hreiðri, þá má hinn sami senda mér línu, því það var áberandi að fiskur hélt ekki til í næsta nágrenni við óðal himbrimans. Meira segja pottþéttir veiðistaðir við Skollapolla voru nánast fisklausir, helst hægt að finna smáfisk sem himbriminn nennti ekki að eltast við. Eins vænt og mér þykir nú almennt um himbrimann, þá finnst mér tvö pör á ekki stærra svæði en frá Botnavík og inn að Mosatanga vera heldur of mikið af því góða. Að vera með 2,5% himbrimastofnsins á þessu svæði er aðeins og mikið.