Það eru skiptar skoðanir á öllu mögulegu, það vita flestir sem hafa opnað munninn og tjáð sig um eitt eða annað sem tengist stangveiði. Ég opna oft munninn, meira að segja stundum án þess að segja nokkurn skapaðan hlut. Það gerðist einmitt um daginn þegar ég sá veiðimann úti í vatni draga inn, húkka spúninum í neðstu lykkju og snúa sé hvatlega við og stefna í land. Þetta eitt og sér varð ekki til þess að ég opnaði muninn án hljóða, heldur það sem á eftir fór.
Ég sem samt opnaði munninn án þess að gefast tækifæri til að segja nokkurn skapaðan hlut áður en viðkomandi varð fótaskortur eða rák tána í grjót og steyptist fram fyrir sig. Ég hafi svo sem ekki neinar áhyggjur af því að veiðimaðurinn mundi drukkna, slíkt var dýpið ekki. Nei, ég hafði meiri áhyggjur af stönginni sem hann hélt á og lét vísa beint af augum. Við fallið vísaði stangartoppurinn skyndilega niður á við og ekki munaði ekki nema hársbreidd að hann rækist í bakkann og brotnaði. Það fór nú reyndar betur en á horfðist, veiðimaðurinn stóð ólaskaður upp en rennandi blautur. Sömu sögu var að segja um stöngina, hún slapp þótt litlu hefðu mátt muna.
Maður veit aldrei hvenær manni verður fótaskortur, sumir eru með svo kallaða flækjufætur og detta hreint út af engu, aðrir taka bara út sinn eðlilega skammt í lífinu af fótaskorti. Hvort heldur sem er, ef þú ert á labbi með veiðistöng, láttu hana vísa aftur og haltu bara laust um hana. Ef þér verður fótaskortur, þá einfaldlega sleppir þú stönginni og þú hefur tvær hendur lausar til að bera fyrir þig. Það eru líka mun minni líkur á að stöngin verði fyrir skakkaföll við það að falla óhindrað til jarðar heldur en ef hún rekur toppinn í fyrirstöðu eða þú haldir fast um hana og látir allan þunga þinn lenda á henni í fallinu.