Það sem af er sumars hef ég verið að máta mig við nýja stöng og nú hef ég verið að upplifa það á eigin skinni sem orðrómurinn á götunni sagði mér fyrir mörgum árum; það eru til þrjár fjölskyldur flugustanga. Eins og annar orðrómur er þessi ekkert áreiðanlegur, en hann gefur vísbendingu um að þessar þrjár fjölskyldur. Það er síðan undir ættfræðingum komið að dæma um það hvaða fjölskyldu hver stöng tilheyrir.

Sú stöng sem ég er að máta mig við tilheyrir fjölskyldu stanga sem einfaldlega smella í handbremsuna ef ég reyni að taka völdin af henni. Ég hef reynt þetta, viljandi og óviljandi það sem af er sumri og ég þarf greinilega að hægja aðeins á mér og hlusta betur á stöngina. Mér skilst að meðlimir þessarar fjölskyldu séu nokkurskonar erfðabætt grænmeti sem hefur kostað milljónir að hanna og búa yfir töfrabrögðum sem venjulegum veiðimanni er um megn að tjónka við, það verður einfaldlega að leyfa stönginni að ráð, annars fer allt í kássu.

Þeim sem geta ómögulega sætt sig við stangir sem taka af þeim völdin, þeim sem vilja stýra öllu frá upphafi ferðalagsins og til enda, þeir ættu e.t.v. að bindast böndum við allt aðra stangafjölskyldu. Meðlimir þeirrar fjölskyldu styðja við allt gott sem kastarinn gerir, leggja að vísu ekkert mikið til málanna en yppta líka bara öxlum yfir hverri vitleysu sem honum dettur í hug að gera. Sumir hafa kallað þessa fjölskyldu postulafjölskylduna, fyrirgefa öllum allt og gera engum mein. Oft eru þessar stangir í ódýrari kantinum, framleiddar úr þekktum og margreyndum hráefnum, ekkert verið að tefla á tvær hættur.

Fram til þess hef ég verið trúlofaður inn í fjölskyldu stanga sem virka vel undir öllum venjulegum kringumstæðum, eru á viðráðanlegu verði og hjálpa mér mátulega við köstin, en ég verð að leggja svolítið til málanna til að koma línunni þangað sem ég vil fá hana. Þetta er trúlega sú fjölskylda sem tekur mestum breytingum á milli kynslóða, því oft er hryggjastykki stanga í þessari fjölskyldu einhverjir kynblendingar hinna fjölskyldnanna tveggja. Nýleg hráefni, stundum afleggjarar næst nýjustu kynslóðar þeirra erfðabættu notuð í þessar stangir en framleiddar með það fyrir augum að fyrirgefa miðlungs kastaranum aðeins meira.

Ég er sem sagt í þeim sporum núna að hægja á mér, hlusta og leggja hreyfingu til stangarinn frekar en afl. Þetta verður áhugavert sumar.

Þegar ég var strákur og var eitthvað að stelast með eldspýtur og kveikja varðeld niðri í fjöru, þá fann maður sér stundum stóran stein til að kubba í sundur spýtur á eldinn. Því skarpi sem brúnin á grjótinu var, því auðveldara var að brjóta spýturnar með því að tvíhenda þeim við steininn. Einföld regla um átak beggja megin við fyrirstöðu.

Þessari minningu laust niður í kollinn á mér í fyrrasumar þegar ég sá veiðimann glíma við þokkalegan fisk á einhendu. Fiskurinn tók vel í og stöngin hafði svignað alveg niður að korki, skemmtileg viðureign. Á dauða mínum átti ég von, eða réttara sagt dauða stangarinnar, þegar ég sá viðkomandi færa aðra höndina framfyrir korkinn og upp á miðjan neðsta part stangarinnar. Umsvifalaust breyttist sveigjan í stönginni og náið nú aðeins niður að hendinni, það var greinilega gripið fast.

Mér tókst alveg halda mér á mottunni og allt fór vel að lokum, fiskurinn komst á land og stöngin enn í sínum upprunalegu fjórum pörtum. Það er gott þegar veiðimaður þekkir og treystir stönginni sinni, en þetta fálm um neðsta hluta stangarinn bar þess ekki merki að hann treysti henni og skapaði trúlega meiri ógn heldur en gagn. Undir þeim kringumstæðum þegar þú treystir ekki stönginni, lækkaðu þá frekar hornið, kláraðu viðureignina og athugaðu síðar hvað sterkari stöng kostar þig.

Hér áður fyrr voru háfar stórir, mjög stórir og festir á langt skaft þannig að það væri auðvelt að ná stórum, stórum löxum í þá, helst án þess að bleyta gúmmískóna. Hvenær það gerðist að silungsveiðimenn fóru að bera á sér háf til að ná fiski, veit ég bara ekki, sumir segja að það séu aldir síðan, aðrir aðeins nokkrir áratugir.

Þeir eru nokkrir silungaháfarnir sem maður hefur séð hingað og þangað, munaðarlausir og trúlega sárt saknað. Mér skilst að það séu alltaf einhverjir sem þjóðgarðsverðir á Þingvöllum pikki út úr runnum á hausti hverju þar sem birkið þrengir að göngustígum við vatnið. Verður maður ekki að fara með rulluna 7, 9, 13 og banka í tré áður en maður segir; ég hef aldrei glatað mínum háfum alveg, þeir hafa stundum brugðið sér frá örskamma stund, en alltaf skilað sér aftur.

Ég er svolítið gamaldags og kýs að nota tréháf sem er eðlilega nokkuð þyngri heldur en léttmálmsháfur og því tók það mig nokkurn tíma að finna segulfestingu sem heldur honum tryggilega án þess þó að vera of stíf þegar til á að taka. Ég er raunar með tvöfalt kerfi; segulfestingu með mótstykkið fast í hnakkastykkinu á veiðijakkanum mínum og lás sem ég get ég get smellt í slyngupokann (e: slingbag) minn þegar þannig ber undir.

Segulfestingin er á enda handfangsins á mínum háfi, þannig vil ég hafa hana en þetta er alls ekki algilt. Margir kjósa að hafa festinguna á gjörðinni þannig að handfangið lafi niður, telja að þannig séu minni lýkur á að netið festist í gróðri og háfurinn missi festuna. Ég kaupi þessi rök og líka þau að með þessu móti er auðveldara að ná til handfangsins þegar losa á háfinn. Mótrökin eru afskaplega einföld, þegar ég er búinn að nota háfinn og hann er blautur, þá kýs ég að láta netið dingla því þannig drýpur betur úr því í stað þess að það liggi blautt við bakið á mér.

Eins og ég nefndi hér fyrr, þá er ég líka með smellutengi í teygju við háfinn minn þannig að ég get húkkað hann í beltið á vöðlunum þegar ég er úti í vatni og gripið til hans þegar minnst varir. Þannig þarf ég ekki að fálma eftir segulfestingunni á bakinu í hvert skipti sem ég þarf að grípa til hans. Þess á milli flýtur hann bara við hlið mér og bíður þess að næsti fiskur lætur glepjast af flugunni minni.

Fyrir einhverju síðan þá setti ég hér inn smá pistil um þær mismunandi týpur veiðimanna sem maður hittir í veiðivöruverslunum (sjá hér). Sá pistill var nú meira í gamni gerður, en þó með smá alvarlegum undirtóni. Sjálfur fer ég eins oft og þurfa þykir á mínu heimili í veiðivöruverslanir og stundum oftar. Sumar verslanir eru hálfgerðar félagsmiðstöðvar, þar koma menn saman og skeggræða landsins gagn og nauðsynjar, kannski eitthvað í ætt við heitu pottana í laugunum.

Ég er alinn upp úti á landi þar sem aðeins voru tvær verslanir. Önnur seldi allt milli himins og jarðar, hin seldir allt milli himins og jarðar og ABU. Á þessum árum vissi ég lítið annað en að Jói Jóns, strákurinn vestur í þorpi fékk eina ABU-MATIC 80 sem til var í búðinni og mig langaði í svona veiðihjól líka. Þar sem ég þekkti Jóa ekkert, þá náði þetta ekkert lengra og ég lá á aurunum mínum þangað til annað hjól kom í búðina.

Það var ekki fyrr en ég var dreginn í borgarferð sem gutti að ég lagðist á glugga í ónefndri veiðibúð niðri í bæ og sá að til var búð sem bauð upp á margar gerðir veiðihjóla og áttu ekki bara eitt stykki á lager. Þvílíkt og annað eins úrval.

Töluvert mörgum árum síðar að ég fór að venja komur mínar í veiðivöruverslanir af einhverri alvöru. Smátt og smátt fór maður að kannast við einhver andlit, þeim hafði brugðið fyrir í einhverju blaðinu með stórveiði úr einhverjum ám hingað og þangað, aflaklær. Enn sat við það saman, ég þekkti þessa menn ekkert og var því ekkert að kássast upp á þá í einhverri verslun úti í bæ.

Tímarnir breytast og auglýsingarnar með, nú er Jói Jóns ekkert endilega bara einhver strákur vestur í þorpi, hann er þessi á auglýsingunni frá Beitubúðinni og notar ekkert nema Lorem Ipsum græjur, hann er eiginlega orðinn almannaeign og sést oft í Beitubúðinni. En inn í Beitubúðina koma líka óþekktir veiðimenn, byrjendur í mjög ákveðnum erindagjörðum. Sumir þeirra eru kannski ekki alveg vissir um það hvernig koma eigi orðum að erindinu, ráfa um og skoða hitt og þetta en finna ekki endilega það sem þá vantar. Svo eru þeir sem koma inn með brennandi spurningar, fá svar við henni og fara aftur út með ótal fleiri spurningum ósvarað.

Eitt gott ráð fyrir þá sem koma inn í veiðivöruverslanir og eru ekki alveg vissir hvað það er eða hvernig er best að nota það sem þeim hefur verið ráðlagt að kaupa; verið umfram allt heiðarlegir við sjálfa ykkur og alla aðra. Verið heiðarlegir og segist ekki vera vissir, þið hafið aldrei prófað þetta og þið þurfið aðeins meiri þjónustu heldur en fá vöruna í hendurnar. Sjálfur er ég ekki alveg byrjandi í þessu stússi, en ég er líka byrjandi þegar eitthvað nýtt kemur fram og þá spyr ég; Hvað er þetta? Hvernig virkar þetta? Hvernig notar maður þetta? Þetta kann að hljóma heimskulega, en málið er að einu heimskulegu spurningarnar eru þær sem aldrei eru spurðar.

Góður afgreiðslumaður er fljótur að fatta þegar spyrjandinn veit ekki alveg hvað um ræðir og bætir þá oft upp á það sem þú spyrð ekki um. Hann gæti jafnvel komið með góða sögu af Jóa Jóns þegar hann veiddi 20 punda fiskinn, einmitt með þessu sem þú spurðir um. Lykillinn er að spyrja nægjanlega almennrar, en þó hnitmiðaðrar spurningar. Ef svo skemmtilega vill nú til að Jói Jóns er staddur í búðinni og afgreiðslumaðurinn kallar á hann, ekki falla í stafi og renna lásnum fyrir talfærin á þér. Jói Jóns er nefnilega bara maður af holdi og blóði, rétt eins og þú, ekkert meira en það. Jú, kannski, ef hann er alvöru veiðimaður þá er hann búinn að verða sér úti um reynslu og alvöru veiðimenn eru alltaf til í að segja frá reynslu sinni. Nýttu þér tækifærið og dragðu garnirnar úr Jóa.

Passaðu þig bara á einu, ekki fara út úr búðinni fyrr en þú ert örugglega kominn með það sem þú ætlaðir upphaflega að kaupa. Hvort þú farir út með eitthvað meira, eitthvað sem þú vissir ekki einu sinni að væri til, það skiptir minna máli svo lengi sem þú hefur efni á því.