Greinarkorn sem birtist í málgagni stangveiðimanna, Veiðimanninum tbl. 204 sem kom út sumarið 2017. Svavar Hávarðarson, blaðamaður fékk í hendurnar texta um vindáttir í veiði, fór um hann fögrum höndum, skreytti og setti í samtalsbúning eins og honum einum er lagið.

Kristján Friðriksson, eigandi FOS.IS og formaður stangaveiðifélagsins Ármanna, segir að bæði austan og vestan við Frón fari stangveiðimenn með þuluna „When the wind‘s in the west, the fish bites the best,“ sem byggir ekki beint undir það sem lagt er upp með í þessu greinarkorni. „Almannarómur hér á landi segir reyndar alveg þveröfuga sögu. Ef einhver vindátt er til þess fallin að halda veiðimönnum innandyra, þá er það væntanlega sú vestlæga. Meira að segja suðaustanáttin með tilheyrandi vætutíð virðist ekki ná að skjóta veiðimönnum eins mikinn skelk í bringu eins og sú vestlæga. “Kristján segir að nokkrir ákveðnir veiðistaðir hafi fengið það orð á sig að vera hnepptir í fjötra ládeyðu þegar vindur er vestlægur. Nægir þar að nefna Þingvallavatn, Hlíðarvatn í Selvogi og Elliðavatn svo einhver dæmi séu nefnd. „Af samtölum mínum við veiðimenn virðist þessi almannarómur ekki aðeins bundinn við sunnan- og vestanvert landið, Norðlendingar og Austfirðingar kannast einnig við þetta í sínum vötnum.

Kristján, sem allir veiðimenn þekkja fyrir ítarleg og vönduð skrif um veiði og allar hennar náttúrur, útskýrir að allt tengist þetta gangi lægða milli Íslands og Grænlands. Landsynningur, eða suðaustanátt sem kemur í kjölfar lægðaskila beri yfirleitt með sér hlýtt loft og stöðugra, og oft á tíðum töluvert rakt. „Útsynningurinn/suðvestanáttin sem á ættir sínar að rekja til kaldari hafsvæða í vestri, dregur aftur á móti með sér óstöðugt loft og við getum átt von á öllum skollanum inni á milli bjartra stunda en helst kólnandi veðurfars. Þetta þekkja veiðimenn og ekki síður fiskurinn. Það er nefnilega ekki svo að aðeins veiðimenn dragi sig í hlé í kjölfar vestanáttarinnar, fiskurinn gerir það líka, mismikið þó,“ segir Kristján. En hér bætir hann verulega við söguna, því inni á hálendi Íslands ber svo við að hiti landsins allt um kring dregur verulega úr áhrifum vestlægra átta.

„Ég ætla ekki að halda því fram að þetta sé ein aðalástæða þess að ég hef í auknum mæli sótt inn á hálendið í sumarveiði, en þetta skemmir ekki fyrir. Þau sumur sem vestanáttin hefur breytt Þingvallavatni í eitt stærsta kastæfingarsvæði landsins hef ég yfirleitt notið veðursældar og ánægjulegra veiðidaga handan Fjallabaks og ekkert skilið í barlómi veiðimanna. Svo rammt hefur kveðið að þessu að heimakærir Sunn- og Vestlendingar hafa vænt mig um ósannsögli þegar ég, á sama tíma og þeir kveinka sér yfir vestanáttinni, hef fagnað hverjum dýrðardeginum á fætur öðrum inni á hálendi og gert góða veiði í samfelldri vestanátt,“ segir Kristján og bætir við að hann geti því alveg tekið undir með nágrönnum okkar í vestri og austri þegar þeir fara með fyrstu línuna í þessari veiðimannavísu:

Wind from the West, fish bite the best.
Wind from the East, fish bite the least.
Wind from the North, do not go forth.
Wind from the South blows bait in their mouth.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Ég birti þessa grein hér til gamans, breyti í engu innihaldi hennar, flest af þessu eldist ágætlega. Þetta er síðasta greinin af 14 sem birtist í fréttabréfinu það árið. Greinin var myndlaus, en hér fylgir með mynd af fiski sem ekki var sleppt en kom fyrir í annarri grein á VEIDA.IS árið 2013.

Af og til heyrir maður af veiðimönnum sem fussa og sveia þeirri ‚dellu‘ að veiða og sleppa, hafa meira að segja frammi einhver uppsteyt við veiðiverði þar sem skírt og skorinort skal fylgt reglunni veiða / sleppa. Sjálfur hef ég enga samúð með mönnum sem veiða fisk á skilorði og þykir erfitt að láta frá sér sinn fyrsta eða stærsta. Öðru máli finnst mér gegna um þá sem sleppa á eigin forsendum og gera það rangt. Að sleppa fiski er ekki alltaf eins auðvelt og ætla mætti.

Ef þú ætlar þér að sleppa, vertu þá snöggur að taka hann að landi. Því lengur sem viðureignin er dregin á langinn, því minni líkur eru á að fiskurinn lifi af. Þannig er að á meðan við glímum við fiskinn fyllist hann af eitruðum mjólkursýrum sem geta lamað hann í höndunum á okkur eða skömmu eftir að við sleppum honum. Það er ekki alltaf hraustleikamerki að fiskurinn taki kipp um leið og við setjum hann niður í vatnið, þetta getur verið fölsk vísbending, hann getur örmagnast um leið og sýrurnar losna úr læðingi og streyma um líffærin.

Ein varúðarregla er e.t.v. sú að sleppa fiskinum ekki alveg strax, settu hann í vatnið, haltu honum eins laust og þú þorir án þess að missa hann, helst með trýnið á móti straumi/öldu og leyfðu honum að jafna sig aðeins. Þegar hann hefur róast og losað um streituna fer ekkert á milli mála þegar hann vill og getur losnað. Eins verður alltaf að meta það hvort blæðingar fisks séu þannig að honum sé ekki hugað líf. Aldrei skal sleppa fiski ef blæðir úr tálknum, þá getum við alveg eins hent slógi í vatnið, sem auðvitað engin heiðarlegur veiðimaður gerir.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Eitthvað hafa áherslur og upplifun breyst á þeim árum sem liðið hafa, en flest stenst þetta tímanns tönn.

Það kemur auðvitað fyrir að botninn detti úr veiðinni, það bara gerist ekkert og ég verð ekki var við fisk. Það hefur áður skinið í gegn að mér þykir ekkert sjálfsagðara heldur en færa mig reglulega á milli veiðistaða, en undir svona kringumstæðum getur steininn tekið alveg úr. Ég slít sólunum ótæpilega, staldra stutt við á hverjum stað, 3 -5 köst, skipti oft um flugu, veiði djúpt, veiði grunnt, geri ýmsar breytingar en bara litlar í einu. Veiðikortið getur orðið ansi doppótt á svona dögum.

Svona er þetta bara stundum. Alveg sama hve pottþéttar leiðbeiningar ég hef orðið mér úti um, flugurnar margbreytilegar og ég færi mig á milli veiðistaða eins og skopparakringla, þá gerist stundum ekki neitt.

Það eru að vísu til þeir veiðimenn sem standa bara fastir á sínu, eiga sér sinn stað og hreyfa sig ekkert þaðan, alveg sama hve lítið gerist. „Jú, jú, hann kemur á endanum.“ Ég á svona veiðifélaga og hún veiðir ekkert minna en ég, þannig að best er að veiða svolítið með sínu nefi. Taka mátulega mikið mark á öllum reglunum og leiðbeiningunum, en gera bara smávægilegar breytingar í einu.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Ég birti þessa grein hér til gamans, breyti í engu innihaldi hennar, flest af þessu eldist ágætlega.

Þegar líður á sumarið, haustið nálgast, þá breytast ýmsar áherslur í vötnunum. Fiskurinn fer aftur að éta einhverjar renglur og urriðanum hleypur kapp í kinn því bleikjan er farin að hópa sig við hrygningarstöðvarnar, roðnar á kviðnum og hættir síðan alveg að sýna flugunum mínum áhuga, nema þá Watson‘s Fancy með kúluhaus. Ég hef ekki hugmynd um hvers vegna, það er bara svona. Og svo dettur bleikjan í hrygninguna sjálfa og urriðinn verður alveg brjálaður. Hann hrygnir yfirleitt síðar og vill ólmur fita sig áður en eðlishvötin grípur hann. Það hefur bæst nýr réttur á matseðilinn hjá honum, hrogn. Bleikjunni tekst nefnilega ekki alltaf að grafa öll hrognin í botninn og urriðinn er eins og ryksuga á eftir þessu próteini.

Mér verður alltaf minnisstætt þegar veiðifélagi minn var í maðkahallæri og ákvað að prófa bleikjuhrogn á öngul. Hann tók tæplega 30 ljóngrimma urriða á örskömmum tíma rétt við bakkann á grynningum þar sem bleikjan hafði verið að snuddast skömmu áður. Fiskur á í hverju kasti og aldrei látið liggja nema í 10 – 20 sek. í einu. Að finna hrygningarstaði bleikjunnar, hitta á rétta tímann, þá er urriða von.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Flestar þessara greina voru unnar upp úr kynningum mínum frá árunum 2010 – 2012 sem margir hafa séð.

Rétt utan við og í gróðurflákum leynast oft býsna drjúgir fiskar sem geta verið erfiðir viðfangs, eða öllu heldur erfitt að nálgast. Gróðurinn er fiskinum ávísun á öryggi og hreint og klárt matarbúr. Fyrir mér er gróðurinn ávísun á festur og uppspretta endalausra vandamála og því gefst ég oft fljótlega upp á svona veiðistöðum.

En, það er engin ástæða til þess. Maður getur alveg notað léttari flugu, veitt vel fyrir utan og inn að gróðrinum, jafnvel sitt hvoru megin ef maður er bara nógu nákvæmur í köstunum. Nálægt, en ekki of. Snaggaralegur Black Ghost eða Nobbler líkir ágætlega eftir hornsílunum sem leynast þarna og oft er silungurinn einmitt á höttunum eftir þeim. Pheasant Tail er líka heldur betur drjúg þarna, líkir eftir öllu og engu.

Gróðurinn er ekki aðeins fiskinum skjól, ég get skýlt mér líka á bak við hann.  Ef ég fer nógu varlega, þá get ég leyft mér að vaða mjög nálægt fiskinum sé gróðurinn á milli okkar. Hann temprar allt hljóð og ölduhreyfingar sem verða til þegar ég veð. Að vaða í stöðuvatni er oft meiri kúnst heldur en í á. Þið getið rétt ímyndað ykkur hvort hljóð undan vöðlum berist ekki betur í kyrru heiðarvatni heldur en beljandi á.