Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Ég birti þessa grein hér til gamans, breyti í engu innihaldi hennar, flest af þessu eldist ágætlega.

Tíminn sem ég eyði við vatn er oft nægjanlegur til að ég fái öll afbrigði íslensks sumars í veðri. Þegar gjólan tekur sig upp leita ég gjarnan að stöðum þar sem ætið safnast saman eða röst myndast á vatninu. Þessir staðir geta t.d. verið þrengingar á milli skerja. Röstin þarna á milli virkar eins og einhverskonar trekt mót vindi eða straumi í vötnum.

Þegar steinar eða sker mynda svona þrengingar í vatni þjappast ætið saman á milli þeirra. Þetta hefur silungurinn lært með tímanum og oft eru bestu óðöl urriðans í grennd við svona staði. Silungurinn hagar sér ekkert ósvipað og í læk eða á, snýr trýninu upp í strauminn og hremmir ætið þegar það kemur úr trektinni.

Ég kem mér fyrir þannig að ég geti kastað fram fyrir silunginn og látið fluguna mína fljóta með strauminum í gegnum röstina, í ám er þetta kallað andstreymisveiði, en það er nú kannski ofraust að tala um straum í stöðuvatni. Ég verð bara að gæta mín að halda öllum slaka á línunni í lágmarki þannig að ég missi ekki af tökunni.

Í næsta fréttabréfi hefur heldur en ekki bætt í vindinn, fylgstu með.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Flestar þessara greina voru unnar upp úr kynningum mínum frá árunum 2010 – 2012 sem margir hafa séð.

Ein af ástæðum þess að ég kýs vatnaveiðina er landslagið sem ég kynnist á ferðum mínum um landið. Og landslagið leynist víðar en fyrir ofan vatnsborðið. Í þetta tilbúna veiðivatn sem fylgt hefur þessum pistlum mínum, hef ég komið fyrir stórum steini á botninum undan þessum tanga, einhvers konar framlengingu hans í vatninu. Þessi steinn veitir silunginum alveg tilvalið skjól og það er alltaf vel þess virði að reyna svona stað.

Ég byrja á því að taka 2 – 3 köst land-megin við steininn. Ef fiskurinn liggur öðru hvoru megin við hann, þá er ég ekkert að styggja hann. Næstu köst tek ég sitt hvoru megin við steininn, byrjar fjær og fikrar mig síðan nær og nær steininum, tvö til þrjú sitt hvoru megin. Ef ekkert gerist, læt ég vaða og kasta út fyrir steininn. Hann er þarna (fiskurinn), kannski vantar bara aðeins upp á þolinmæðina hjá mér.

Þessa reglu, þ.e. hvernig ég veiði ætti ég í raun að nota í allri vatnaveiði; byrja stutt, sem næst mér. Fikra mig síðan kerfisbundið til beggja átta og utar. Ekki gleypa allt vatnið í fyrsta kasti, þá er ég örugglega að styggja fiskinn að óþörfu með falsköstum.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Eitthvað hafa áherslur og upplifun breyst á þeim árum sem liðið hafa, en flest stenst þetta tímanns tönn.

Þar sem ég er töluverður vaðfugl, þ.e. veð töluvert oft út í vatnið og ‚auðvitað‘ lengra en þörf er á, verður mér stundum svolítið kalt í vöðlunum mínum. Þá getur verið gott að leita upp á bakkann og oftar en ekki verður einhver tanginn fyrir valinu hjá mér. Þetta geta verið dulmagnaðir staðir, stutt í fiskinn og oft töluverð traffík við þá sem markast af því að bleikjur ganga oft hring eftir hring í vatninu eða einhvern hluta þess. Og takið eftir; þær synda oftast réttsælan hring hér á Íslandi, við erum jú á norðurhveli jarðar. Af urriðanum fer aftur á móti það orðspor að hann syndi fram og til baka, hvort sem það er nú rétt eða ekki.

Hvort heldur sem er, urriði eða bleikja, þá liggur leið þeirra framhjá tanganum á einhverjum tímapunkti og merkilegt nokk, í stað þess að synda vel útfyrir tangann, þá styttir fiskurinn sér leið og færist því nær okkur þegar hann fer fyrir tangann. Það er því auðveldara að ná til hans, ekki bara á meðan hann er beint fyrir framan okkur heldur einnig þegar hann nálgast okkur á hægri hönd og hverfur okkur á þá vinstri.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Ég birti þessa grein hér til gamans, breyti í engu innihaldi hennar, flest af þessu eldist ágætlega.

Í síðasta fréttabréfi nefndi ég veiði á dýpi. Núna langar mig aðeins að hnýta við þetta og spjalla aðeins um mismunandi dýpi í vötnum. Þegar kemur að dýpi í vatni, þá vel ég í sérvisku minni botninn.  Botninn er heimkynni ætisins og ef maður byrjar á botninum liggja allar leiðir upp á við, ætisins líka. Þarna byrja ég og þegar flugan er að klekjast út, færi ég fluguna mína upp og að yfirborðinu.

En hvað með þetta svæði þarna mitt á milli?  Miðjuna í vatnsbolnum. Ekki eyða tíma í þetta svæði, það gengur undir nafninu Dauðahafið vegna þess að það er sáralítið af fiski sem heldur sig þarna, nema þá alveg í kantinum.

Þegar lirfan á botninum hefur púpað sig og klekst síðan út, þá staldrar hún ekkert við í miðju vatninu. Hún leitar beint upp að yfirborðinu, hinkrar augnablik á meðan hún opnar vænghúsið og svo er hún á bak og burt. Silungurinn nær henni á botninum eða þarna við yfirborðið, þetta veit hann og við verðum að apa þetta eftir til að koma okkar flugum á framfæri.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Eitthvað hafa áherslur og upplifun breyst á þeim árum sem liðið hafa, en flest stenst þetta tímanns tönn.

Þennan stað legg ég í eftir að ég hef gengið úr skugga um að fiskurinn liggur ekki undir bakkanum. Fiskurinn heldur sig að vísu ekkert mjög mikið í dýpinu sjálfu nema vatnið sé þeim mun hlýrra eða rosalega bjart yfir. Silungurinn og þá sérstaklega urriðinn er nefnilega mjög birtufælinn sem er einfaldlega vegna þess að þeir eru ekki með sjáöldur sem geta dregið sig saman við aukna birtu. Kanturinn á mörkum dýpis og grynninga veita aftur á móti fiskinum skjól og þar er oft gnótt ætis fyrir hann.

Ég reyni að setja fluguna, já eða spúninn rétt út fyrir í dýpið og draga síðan inn og upp á grynningarnar. Hér virkar straumfluga eða púpa í löngum taumi, ég leyfi henni bara að sökkva vel áður en ég dreg inn. Ég nota stundum lagið ‚Killing me softly‘ og raula það í huganum á meðan flugan sekkur. Hver hending er u.þ.b. 5 sek. sem gerir c.a. 50 cm sökk. Nei, ég legg það ekki á nokkurn mann að syngja upphátt, hlífi veiðifélögunum við óþarfa óhljóðum.

Ef ég næ góðu kasti og kem flugunni vel niður, þá er veiðitími hennar töluvert langur ef ég er ekki of æstur að rífa hana upp í næsta kast. Það er vel þess virði að taka fluguna ekki upp fyrr en maður er 99% öruggur um að ekkert sé á ferli c.a. 20 cm á eftir flugunni. Ég stoppa alveg áður en ég tek upp, tek svo þétt í línuna og athuga hvort það sé ekki einhver þarna úti sem lætur til skarar skríða þegar hann heldur að hann sé að missa af gómsætum bita.

Ég hef tekið fisk eftir að ég hætti í raun að veiða fluguna. Ég var orðin úrkula vonar um töku, hætti inndrætti, svipaðist augnablik um eftir nýjum stað til að leggja fluguna á og í einhverju fáti reisti ég stöngina örlítið upp og BANG! fiskur á. Það er lengi von á einum.

Grein sem birtist í fréttablaði VEIDA.IS árið 2012. Flestar þessara greina voru unnar upp úr kynningum mínum frá árunum 2010 – 2012 sem margir hafa séð.

Einn er sá staður í vötnunum sem svipar svolítið til grynninganna sem ég fjallaði um í síðasta fréttabréfi, en það eru bakkarnir. Þetta er staður sem ég ætti að reyna miklu meira við því vatnsbakkarnir veita fiskinum skjól og ef hann verður ekki fyrir styggð heldur hann sig gjarnan þarna. Það er með mig eins og svo marga aðra veiðimenn að oftar en ekki veð ég hugsanalaust út í vatnið og oftar en ekki yfir fiskinn. Það þykir engum gott að láta vaða yfir sig á skítugum skónum og því hrökklast fiskurinn oft undan veiðimönnum af þessum annars ágæta veiðistað. En, fyrsta skrefið í að ráða bragarbót á þessari hegðun minni, er jú að viðurkenna vandann.

Hár bakki, jafnvel grasigróinn geymir oft fína fiska og fæðan er ríkuleg á þessum slóðum, ósynd skordýr sem hafa fallið í vatnið, ógrynni hornsíla og svo flugur sem klakist hafa út í vatninu og synda að bakkanum til að þurrka vængina áður en þær taka á loft. Í sumar verður sko ráðin bót á þessari bakkafælni minni og þessum ágæta veiðistað gefin viðeigandi gaumur.