Category: Veiðitækni

Um daginn átti ég ágætt spjall við félaga minn og við ræddum allt milli himins og jarðar, svona eins og gengur. Meðal þess sem við fórum yfir var háttalag laxfiska gagnvart flugum. Ég þóttist hafa lesið það einhvers staðar að lax og urriði væru í raun ekkert sérstaklega snaggaralegir fiskar, þeir væru í raun svifaseinir og gætu því einfaldlega misst af flugunni ef hún færi of hratt framhjá þeim.

Eitthvað spunnust umræður okkar út í veiði í straumvatni, þar sem ég er alls ekki sterkur á svellinu og gæti bætt heilmiklu við í reynslubanka minn. Eitt af því sem ég nefndi og hafði í huga reynslu mína úr Brúará í Biskupstungum í sumar, var að mér fannst tíminn sem flugan var í raun að veiða svo stuttan tíma í straumvatni. Trúlega er Brúará ekki besta áin fyrir byrjanda í straumvatni, í það minnsta ekki þar sem ég var að kljást við hana við ármót Fullsæls. Þarna er stríður straumur og mikið vatn í ánni og hún er alls ekki neitt lík þeirri á sem ég ólst upp við, ós Ölfusár. Þegar ég var að renna fyrir fisk í ósnum í gamla daga, löngu fyrir tíð mína sem fluguveiðimanns, þá var mottóið að setja bara nógu þunga sökku undir og maðk á öngul. Þá fyrst náði maður að halda agninu einhvern tíma í strengnum þar sem hann rann við bakkann austanverðan. Fiskurinn hafði með þessu móti nægan tíma til að sjá agnið fljóta rólega framhjá og áttaði sig á góðgætinu.

Félagi minn nefndi þá að til þess að halda flugunni lengur í straumi, þyrfti veiðimaðurinn að venda eins og óður maður til að hægja á henni. Þegar öllu var á botninn hvolft, þá snérust samræður okkar í raun um að hægja á flugunni þannig að fiskinum gæfist tóm til að sjá hvað væri eiginlega á ferðinni. Ég get nú alveg sett mig í spor fisksins, ef maður sér eitthvað æða framhjá, hvort sem það er fluga eða mótorhjól, þá verða fyrstu viðbrögðin ekki endilega þau að æða á eftir þessu til að ná tegundinni. Sumt fer einfaldlega of hratt til að maður leggi í eltingaleik.

Það er ljóst að félagi minn má eiga von á símtali þegar vora tekur, ég ætla að plata hann með mér í straumvatn og tappa af hans reynslubanka, sérstaklega því sem dugar til að hægja á flugunni. Kannski verður mér þá betur ágengt í straumvatni.

Þeir sem fylgjast með eða stunda veiðar á stórurriða þekkja vel hvaða agn urriðinn lætur glepjast af. Agnið annað hvort lyktar eða bragðast eins og pattaralegur smáfiskur eða þá líkist honum og hreyfir sig eins og smáfiskur. Þetta er vitaskuld sett fram með þeim fyrirvara að urriði, næstum sama hve stór hann er, étur auðvitað lirfur og púpur ef nóg er af þeim eða þær verða á vegi hans. Eina Þingvallaurriðann sem ég hef veitt tók ég t.d á Pheasant #14 þegar ég í raun var að egna fyrir bleikju og sá fiskur fúlsaði ekki við lítilli púpunni.

Tökur stórurriðans fara ekkert á milli mála, þær eru yfirleitt ofsafengnar og það er ekkert verið að tvínóna við þetta. Bleikjan getur verið töluverðan tíma að snuddast í flugunni, skoðar hana varfærnislega, smakkar kannski og tekur hana síðan heldur rólegar en urriðinn. Hann sér eitthvað sem líkist bráð, rennur á bragðið í vatninu og þar með er málið næstum dautt. Að því gefnu að flugan líkist nægjanlega þeirri bráð sem hann á að venjast, þá er eiginlega það eina sem getur komið í veg fyrir töku að hún hagar sér eitthvað einkennilega. Ef flugan fer allt of hratt, þá getur urriðinn einfaldlega misst af henni. Ef hún fer of hægt þá fer honum kannski að leiðast, hver veit.

Ég er ekki neinn stórveiðimaður á urriða en mér hefur yfirleitt gefist ágætlega að draga straumflugur og nobblera inn á nokkuð hressilegum hraða, en alls ekki alltaf á þeim sama. Stuttar pásur á milli spretta geta viðhaldið áhuga urriðans eða það ímynda ég mér í það minnsta. Draga hressilega inn með rykkjum þannig að flugan taki stutta spretti með tilheyrandi sporðaköstum. Litlir fiskar sem flugan á að líkja eftir, þreytast auðveldlega og því er ágætt að hvíla fluguna inn á milli, draga hægar eða hreint ekki neitt. Þetta á sérstaklega við ef ég hef gert mig sekan um að draga allt of hratt, ég finn létt nart en það verður aldrei hrein taka. Kannski er ímyndunaraflið mitt að hlaupa með mig í gönur, en ég séð það þannig fyrir mér að flugan fer einfaldlega of hratt, urriðinn missir af henni og ef hún heldur áfram á þessum ógnarspretti út úr sjónsviði hans þá sleppir hann því einfaldlega að elta hana. Ef flugan fer aftur á móti aðeins of hratt fyrir hann en staldrar síðan við, þá gæti áhugi urriðans haldist lengur og líkurnar aukist á að hann taki.

Þessu til viðbótar þá er til aðferð sem menn hafa beitt með góðum árangri og það er að veiða særðan fisk. Þetta er eitthvað sem ég hef minnst hér á áður, en þetta er þokkaleg vísa og því má kveða hana aftur. Í raunheimum er því þannig farið að ef urriðinn glefsar í bráðina, þá getur hún særst þannig að hún hættir að synda og flýtur upp. Til að líkja eftir þessu þá þarf veiðimaðurinn að eiga flugur með þokkalegu flotmagni. Svo kallaðar brjóstaflugur (e: boobie fly) eru tilvaldar til þessa. Ef maður á ekki slíka flugu, þá má líka reyna flugur með hárvæng úr hirti, þær fljóta líka þokkalega. Kannski verða einhverjar svona flugur á hnýtingarlistanum þennan vetur.

Endalaus leit mín að þurrflugu sem lifir groddaleg köstin mín af stendur yfir þennan vetur, rétt eins og alla undanfarna vetur. Á tímabili þóttist ég himinn höndum tekið þegar ég hnýtti nokkrar Ethel úr hjartarhárum hér um árið, sú fluga flaut og flaut þrátt fyrir mögulega of sveran taum hjá mér og einhverja fiska færði hún mér. Ókosturinn við Ethel er aftur á móti að hún er frekar einhliða, líkir ekkert eftir mörgum tegundum flugna og þá hreint ekki einhverjum smágerðum mýflugum sem maður hefur allt of oft ekki tekist að líkja eftir á vatninu.

Mikið lagaðist nú framsetning þurrflugunnar hjá mér þegar ég tók upp á því að klína á þær flotefni, smurði þær vel og vandlega og leyfði þeim að þorna aðeins áður en ég lagði þær fram. Mér hefur tekist bærilega að koma þeim út og þær fljótar, flestar. Aftur á mót virðist fiskurinn hafa eitthvað stórkostlegt á móti því hvernig þær hreyfa sig eða ekki hjá mér. Ég festist nokkuð oft í þeirri kreddu að setja þurrfluguna aðeins undir í þessu margrómaða þurrfluguveðri, en læt þær liggja í boxinu mínu þess á milli. Nokkuð sem getur komið sér einstaklega illa í Íslensku sumri líkt og því sem var síðast. Sjálfur hef ég sagt að þurrfluguveður er ekki til, flugur eru á vatninu mun oftar en við gerum okkur grein fyrir, við einfaldlega greinum þær ekki og ekki heldur tökurnar. Hvað um það, mín upplifun af síðasta sumri var reyndar þannig að þurrflugur fóru afskaplega sjaldan undir, man í raun bara eftir einu tilfelli.

Í það skiptið hafði ég verið að egna fyrir bleikjur sem lágu í mestu makindum við botninn á vatni einu, þannig að ég hafði tekið fram hægsökkvandi línu og þyngdar púpur. Til skamms tíma bar þetta ríkulegan ávinning og hátt í 20 bleikjur voru komnar í netið mitt þegar þær hættu algjörlega að bregðast við púpunni minni. Ég var svo sem ekkert óvanur þessari hegðun bleikjunnar á þessum slóðum, þannig að ég setti örlítið litsterkari púpu undir og kom henni tryggilega niður til fisksins. Allt kom fyrir ekki, þær högguðust vart um hálfa borðlengd og heldur fór að síga í mig eftir þriðju fluguskipti. Þegar þarna var komið hafði örlítill úði lagst að bakkanum, hitastigið lækkaði raunar lítið þannig að ég hélt áfram að veiða, þ.e. prófa flugur. Kom svo að lokum að lítið annað var eftir í boxinu mínu heldur en þurrflugur. Jæja, af hverju ekki prófa eins og eina slíka? Ég var hvort hið er búinn að prófa flest annað, þannig að undir fór hefðbundinn svört mýfluga, eitthvað í líkingu við Black Gnat. Þar sem geðslag mitt var þegar orðið heldur þungt, kippti ég mér ekkert upp við viðtekið áhugaleysi bleikjunnar á flugunni þar sem hún hreyfðist í því sem mér fannst vera óþolandi rólegheit. Ég er ekki þolinmóður veiðimaður og það kemur iðulega fyrir að mér leiðist enginn eða mjög hægur inndráttur. Það fór svo að í þriðja eða fjórða kasti var mér nóg boðið, reisti stöngina snarlega og ætlaði að pakka saman. En þá gerðist það við það að ég reisti stöngina kom örlítill kippur á fluguna mína og upp frá botninum reis bleikja, uppfull af áhuga á þessu skordýri sem kipptist þarna til á yfirborðinu.

Eftir að hafa landað bleikjunni, lét ég vaða í næsta kast og lagði fluguna fram á svipaðar slóðir, beið augnablik og kippti síðan tvívegis í hana. Það var eins og við manninn mælt, upp frá botninum risu tvær bleikjur og önnur þeirra settir sig með látum á öngulinn. Eftir að hafa endurtekið leikin í örfá skipti, að mér fannst, þá taldi heildarfjöldann í netinu. Það höfðu þá 12 stykki bæst við og mig fór að kvíða fyrir göngunni til baka og pakkaði því saman og lagði af stað. Á röltinu til baka varð mér hugsað til allra þeirra skipta sem ég hafði ekki orðið var þegar ég lét þurrfluguna liggja, hvað ef ég hefði nú kippt í fluguna?

Ég hef átt ketti og þeir hafa kennt mér ýmislegt, meira að segja ýmislegt annað en það að eigandanum ber að stjana við þá hvenær sem þeir telja sig eiga það skilið. Kettirnir mínir hafa kennt mér að það sem er eftirsóknarvert, það hreyfir sig. Fluga á glugga sem trítlar í rólegheitum upp rúðuna er hreint ekki eins skemmtileg og fluga sem tekur rokur annað slagið, suðar og hamast með látum.

Flugurnar sem veiðimenn nota ættu að fylgja sömu reglu. Þær ættu að geta tekið rokur, lyfst annað slagið upp úr dýpinu og leitað upp að yfirborðinu. Vitanlega eru þær flugur til sem ber að draga inn með svo hægum drætti að þær hreyfist var úr stað, t.d. Blóðormur. En á einhverjum tímapunkti ættu allar flugur að taka kipp, hreyfast áberandi þannig að þær veki viðbrögð eða kveiki áhuga fisksins.

Þegar við veiðum flugur eins og Pheasant Tail þá skiptir þetta mjög miklu máli. Pheasant Tail sem ekki hreyfir sig eins og skordýr, það er dautt skordýr í augum fisksins og þá er næsta víst að hann verður afhuga flugunni. Við lok hvers inndráttar, rétt í þá mund sem flugan er komin svo nærri stangarendanum að ekki verður lengra dregið inn, þá ættum við að lyfta flugunni upp að yfirborðinu, líkja eftir skordýrinu sem sækir upp að yfirborðinu til að klekjast út. Ef við drögum fluguna inn með sama hraða, í sama takti og með sömu hreyfingu frá því hún lendir í vatninu og þangað til við tökum hana upp í næsta kast, þá erum við að drepa hana úr leiðindum og fiskurinn hefur hreint ekki áhuga á dauðri fæðu.

Þetta hafa snillingar á borð við Ray Bergman, Frank Sawyer og Jim Leisenring reynt að innprenta okkur í áratugi. Sumir veiðimenn hafa tekið mark á þessu, aðrir ekki. Það er ekki erfitt að greina þessa veiðimenn í sundur. Þeir þekkjast auðveldlega sem hafa náð tökum á þessu, meðvitað eða ómeðvitað, það eru þeir sem veiða fisk sama hver flugan er.

Í veiðiferðum heyrir maður alltaf eitthvað spaugilegt, annað hvort frá veiðifélögum eða áhorfendum. Já, áhorfendum að stangveiði er sífellt að fjölga á Íslandi. Fjölgun ferðamanna hefur vissulega sett sitt mark á stangveiði á Íslandi, rétt eins og flest annað á liðnum árum. Fyrir utan áhorfendur á gömlu Elliðaárbrúnni og mögulega á nokkrum fleiri stöðum, þá hafa veiðimenn ekkert endilega átt því að venjast að veiða berskjaldaðir fyrir augum og orðum áhorfenda á Íslandi. Þetta hefur aðeins verið að breytast á liðnum árum og það kemur fyrir að veiðimenn upplifa sig sífellt berskjaldaðri fyrir góni og glósum áhorfenda á veiðislóð. Blessunarlega eru flestir veiðistaðir á Íslandi þannig að veiðimenn eiga mjög auðvelt með að gleyma stað og stund þannig að áhorfendur fara mjög sjaldan í taugarnar á þeim. Ef veiðimaður setur óvart í einn svona ferðamann, þá er víst rétt að árétta að það er svona veiða og sleppa lögmál í gildi á ferðamönnum, kannski svona hálfgerð klakveiði. Við gómum þá, kreistum og sleppum síðan lausum og vonum að þeir komi aftur að ári.

Annars er það víst eitthvað fleira sem veiðmenn geta gleymt á veiðislóð heldur en stað og stund. Í sumar sem leið heyrði ég í veiðimanni sem hreint og beint hélt því fram að hann hefði gjörsamlega gleymt því hvernig veiða ætti urriða. Allt þetta bleikjustúss hefði bara alveg náð að þurrka kunnáttu og reynslu urriðaveiði út úr kollinum á honum. Þetta fannst mér spaugilegt, sérstaklega í ljósi þess að á þessum tímapunkti vissi ég nákvæmlega að viðkomandi aðili hafði veitt fjórum urriðum fleiri heldur en ég yfir sumarið. Þegar upp var staðið, þá þurfti reyndar ekki nema einn góðan göngutúr niður að Ljótapolli til að viðkomandi hætti þessu spaugi. En skaðinn var skeður hvað mig varðar, gat maður hreint og beint gleymt því hvernig ætti að veiða fisk? Getur minnið farið svo illa með mann að það hreinlega rænir mann þessari ánægju lífsins? Þetta var svo óþægileg tilhugsun að ég fjölgaði snarlega öllum veiðiferðum, ég ætlaði sko ekki að taka sénsinn á því að minni mitt tæki upp á einhverri ótukt.

Nú ætti eiginleg allt að vera að gerast, sumarið sprettur fram undan síðustu vorhretunum og vötnin taka við sér hver af öðru. Þó enn sé nokkur tími í að rollum verði hleypt á fjall, er þegar farið að gæta ákveðinnar hjarðhegðunar þar sem örlítil græn slikja er farin að sýna sig. Veiðimenn streyma hver af öðrum í svipaðar áttir, nálgast hvorn annan af varúð á veiðistað, það er aldrei að vita hvernig næsti maður er að koma undan vetri.

Það hefur lengi viljað loða við þennan þriðjung þjóðarinnar, þ.e. stangveiðimenn að þeir sækja á sína staði og þá sérstaklega ef sá staður hefur gefið sérstaklega vel, áður fyrr. Vitaskuld eru ákveðin vötn sem koma fyrst undan vetri og ekkert óeðlilegt að þangað flykkist veiðimenn fyrst á sumrin. En þar með er veiði ekki gefin, hún er nánast ekki einu sinni sýnd þessar fyrstu vikur sumars. Samt er það svo að þegar maður lítur yfir sjóndeildarhringinn við ákveðin vötn, þá er engu líkara en aðeins einn staður gefi þessa dagana við hvert þeirra.

Eins og sauðirnir hafa lært í gegnum aldirnar, þá þarf stundum að hafa svolítið fyrir því að finna fyrstu grænu tuggur sumarsins og alls ekki víst að forystusauðurinn hafi alltaf rétt fyrir sér hvar hana er að finna. Þeir eru til sem stendur slétt á sama hvort þeir eru kallaðir villuráfandi, þeir kljúfa sig frá hjörðinni og leita fanga þar sem eðlisávísunin segir þeim að grasið geti verið grænna. Stundum gengur þetta upp hjá þeim, stundum ekki, en oftar en ekki eru þetta feitustu sauðirnir í hjörðinni þegar kemur að því að hleypt er á fjall þegar sumarið hefur endanlega gengið í garð. Ég leita yfirleitt veiði snemmsumars á þeim stöðum þar sem hjarðirnar hafa ekki troðið svörðinn. Stundum gengur það upp, stundum ekki, en ég græði alltaf eitthvað á því að breyta út af vananum. Ykkur er alveg frjálst að kalla mig villuráfandi, ég fitna af fleiru en fiskum.

Flestir eru kunnugir því hvernig veiðimenn veiða tvær flugur á taumi, aðal- og aukaflugu, veiða með dropper eða afleggjara eins og kallað er. Þetta er sagt auka veiðimöguleika manna til muna og vissulega hef ég séð veiðimenn raða inn fiskum á sitthvora fluguna, þó algengara sé að menn veiði aðallega á aðra þeirra. Þá velja menn mismunandi týpur á tauminn, eina til að laða fiskinn að, vekja forvitni hans, en hina sem hann svo tekur þegar hún skýst inn í sjónsvið hans.

En það er líka hægt að veiða tvær flugur á allt annan hátt. Við veiðifélagarnir rottum okkur yfirleitt saman þegar við komum á veiðislóð um það hvaða flugu hvort okkar um sig byrjar á að veiða. Já, við veiðum tvær mismunandi flugur þar til ein þeirra hefur sannað sig. Þá vill bregða við að sama flugan endar á hjá okkur báðum. En stundum dugar það einfaldlega ekki til. Það hefur alveg komið fyrir að Alma Rún hefur gefið og gefið, en aðeins öðru okkar. Hitt hefur þá þurft að fara í tilraunastarfsemi og endað kannski á Peacock. Það er nú ekki margt líkt með Peacock og Ölmu Rún, þannig að einhver ókunnur faktor er greinilega í spilinu. Drögum við veiðifélagarnir misjafnlega inn, leggst önnur þeirra betur niður heldur en hin eða er einfaldlega um það að ræða að ætið sem fiskurinn er í sé allt annað handan þessara 10 metra sem skilja okkur að við vatnið?

Ég get svo sem ekki fullyrt eitthvað um þetta, en ég þori samt sem áður að draga eina mjög mikilvæga ályktun af þessu. Sú fluga sem sögð er veiða á ákveðnum stað, á ákveðnum tíma af ákveðnum veiðimanni, er alls ekki heilög og mögulega passar hún alls ekki tækni næsta manns eða inn á matseðil fisksins síðar. Undir liðnum vötnin hér á síðunni er að finna fjölda flugna sem gefið hafa í tilteknum vötnum. Þessar flugur eru aðeins sýnd veiði, ekki gefin, það eitt er víst.

Það var örugglega einhver heimspekingur sem sagði að það væri ekki til heimskuleg spurning, aðeins heimskuleg svör. Ég hef verið óhræddur við að spyrja spurninga sem næstum afsanna þessa fullyrðingu en svo hef ég líka átt minn þátt í að vera á mörkunum hvað varðar svörin. Ég man að vísu ekki hve langt er um liðið frá því ég fékk fyrst spurninguna um það hve langan tíma það tæki að ná tökum á fluguveiðinni. Fyrst ætlaði ég að slá um mig og svara einhverju af viti, en svo rann upp fyrir mér að ég hafði bara ekki minnstu hugmynd um rétt svar við þessari spurningu. Ég vék mér því hjá algildu svari og sagðist ætla að láta viðkomandi vita þegar ég kæmist að því. Það eru örugglega einhver ár síðan þetta var og enn hef ég ekki nema óljósa hugmynd um rétt svar. Ég vona eiginlega að ég komist aldrei að því, fluguveiðin er svo einstaklega skemmtilegur skóli.

Svona rétt á meðan ég færist örlítið nær svarinu, þá hef ég mótað með mér ákveðna hugmynd um tímaramma sem áhugasamir geta stuðst við. Segjum sem svo að viðkomandi fái áhuga á fluguveiði rétt um þrítugt. Þá á hann óteljandi góð ár eftir af ævinni, eiginlega öll þau bestu, en skiptum þeim upp í þrjú jafnlöng tímabil, hvert um sig 20 ár.

Eyddu fyrstu 10 árunum í að sannfæra sjálfan þig um að þú sért veiðimaður. Mér skilst að þetta sé einhver þumalputtaregla úr listnámi; sannfærðu sjálfan þig um að þú sért listamaður, þá fara aðrir að trúa því. Fluguveiði er listgrein. Eyddu síðan næstu 10 árum í að finna þér réttu tólin. Rétt eins og myndhöggvarinn, þá þarftu að kljúfa marga steina áður en Venus frá Milo sprettur fullsköpuð fram úr grjótinu og þá þarftu góðar græjur. Fluguveiðin er ekkert ósvipuð, taktu þér góðan tíma í að brýna meitlana, velja þér réttu græjurnar.

Næstu 20 árin eru undirstaða lærdóms. Lærðu á verkfærin, lærðu undirstöðuatriði flugukastsins undir handleiðslu einhvers sem vit hefur á, fyrri 10 árin og fylgstu síðan með þeim sama næstu 10 árin þar sem hann les veiðistaðina, lífríkið og velur sér flugur í takt við það sem er að gerast í náttúrunni.

Síðustu 20 árin eru mest spennandi. Þú ferð í þína fyrstu alvöru veiðiferðir upp á eigin spýtur og eyðir 10 árum í að gera öll mistökin sem enn eru óskráð í sögubækurnar og finnur eigin vanmátt gagnvart fiskinum og duttlungum hans. Þú mátt eiga von á að allt að 5 ár fari í bræðisköst og mislukkaðar veiðiferðir þar sem ekkert gengur upp, enginn fiskur kemur á land en smátt og smátt nærðu tökum á þessu og síðustu 10 árin nærðu að slaka þannig á að ánægjan og fullnægjan af einum fiski er þér næg í hverri veiðiferð.

Þeim sem þykja þessi viðmið taka aðeins of langan tíma, geta stytt heildartímann úr 60 árum niður í 6 ár, 6 vikur eða 6 daga. Fluguveiði er ekki háð tíma, hún er ávöxtur áhuga og elju og það er undir hverjum og einum komið hve langan tíma það tekur að ná tökum á þessu. Mundu bara að því skemur sem fyrstu 50 árin taka, því lengri tíma áttu í síðustu 10, en sættu þig við að þú verður aldrei fullnuma.

Getur stangveiði flokkast sem líkamsrækt? Já, tvímælalaust. Hver sá sem hefur klæðst veiðigallanum, spennt á sig bakpokann, hengt á sig háf og aðrar nauðsynlegar græjur, veit að það þarf ekki langan göngutúr til að virkja svitaholurnar og hraða önduninni örlítið. Þegar svo á veiðistað er komið getur hjartslátturinn örvast, adrenalínið streymt og reynt á snerpuna þegar bregðast þarf við örgrönnum tökum silungsins.

Vísindalegar rannsóknir hafa sannað að rölt á veiðistað í fullum skrúða og klukkutími í fluguveiði getur losað veiðimanninn við 500 – 1500 kaloríur á einum klukkutíma. Til samanburðar skilst mér að klukkutími á göngubretti brennir u.þ.b. 250 kaloríum hjá meðal manneskju.

Góður dagur í veiði er á við heildstæða vikulanga líkamsrækt. Flugukast er frábær rækt fyrir upphandleggi, hendur og úlnliði ásamt því að mjóbak og herðar njóta góðs af hreyfingunni. Raunar hafa bæklunarlæknar mælt með fluguveiði fyrir þá sem þjást hafa af bakverkjum, hún styrkir og mýkir bakvöðvana. Þetta hef ég sjálfur reynt og notið góðs af eftir bakuppskurð og þráláta bakverki.

Svo má ekki gleyma fóta- og kviðvöðvunum sem þurfa að hafa sig alla við þegar maður er að klöngrast yfir hraun, á hálu grjótinu eða stendur langtímum saman úti í vatni.

Stangveiði og þá sérstaklega fluguveiði hægir á aldurstengdri hrörnun fínhreyfinga, nokkuð sem frístundamálarar ættu að hafa í huga. Svo hefur maður séð mörg áhugaverð málverk sem listamaðurinn hefur sótt innblástur til úr stangveiðinni. Svona er hægt að slá tvær flugur í einu höggi, jafnvel þrjár ef maður hnýtir þær sjálfur. Útvistin veitir innblástur að listaverkum og fluguveiðin viðheldur fínhreyfingunum sem maður þarf síðan á að halda á vetrum þegar fluguhnýtingarnar stytta biðina eftir næsta sumri. Maður ætti kannski að taka með sér pappír og pensil í veiðiferðir næsta sumars?