Category: Veiðitækni

Það er spennuþrungið augnablik þegar tekið er í fluguna, adrenalínið flæðir og maður bregst við, stundum of seint, stundum mátulega og stundum að óþörfu. Já, það er hægt að bregðast við að óþörfu, til dæmis þegar maður hefur bara verið að krukka í stein eða annan ófögnuð sem leynist í vatninu.  En hvað gerir maður þegar flugan er föst? Er föst fluga sama sem töpuð eða má gera eitthvað til að losa hana?

Ég hef ágæta skemmtun af því að hnýta mínar flugur sjálfur og því horfi ég ekki endilega fram á stórfellt tap þótt ég slíti, ekki nema þá að svo ólíklega vilji til að um síðustu fluguna í boxinu sé að ræða. Ég leyfi mér því að vega það og meta hvort ég bregðist við á einhvern annan hátt heldur en mögulega að slíta með því að taka á línunni. Það hefur alveg komið fyrir að ég geri ekkert annað heldur taka þéttingsfast í línu og slíta, það er þá helst undir þeim kringumstæðum að ég veit af eða sé fisk snudda í grennd við fluguna eða á milli mín og hennar sem ég vil ekki styggja.

Það fer að vísu töluvert eftir línunni sem maður notar hvort maður geti skotið flugunni til baka, úr föstum skorðum eða af steini. Ef línan er með þokkalega góðri teygju, þá má beina stangartoppinum beint að staðnum þar sem línan sker vatnið, taka vel á og sleppa skyndilega. Ef vel tekst til, þá skýst flugan til baka og losnar.

Að vaða eftir flugu er yfirleitt alltaf möguleiki en getur styggt fisk sé hann í grennd. Raunar þarf hann ekkert að vera mjög nálægt því bæði bylgjur í vatni og urg í grjóti undan vöðluskóm berast langt í kyrrstæðu vatni og fiskurinn er yfirleitt ekki lengi að bregðast við þessu með því að láta sig hverfa. Að vaða eftir flugu hefur lítið að segja nema þú komist með stangartoppinn beint yfir en helst fram yfir fluguna og náir að smokra henni úr festunni. Umfram allt, ekki byrja á því að veifa stönginni upp og niður, út og suður því þá máttu alveg eins eiga von á því að brjóta hana í látunum. Raunar eru það fæturnir sem duga oft best til að losa fluguna ef þér tekst að láta utanverðan sólann renna eftir tauminum, alveg niður að flugu. Það eiginlega bregst ekki að flugan losnar.

Mín uppáhalds aðferð við að losa flugu er eftir sem áður að beita kasti, helst veltikasti beint yfir festuna þannig að flugan kippist til baka og losnar. Ef flugan losnar ekki í fyrstu atrennu, þá má alltaf leyfa línunni að liggja fyrir utan festu og einfallega draga hana inn. Stundum dugar dragið af línunni til að losa fluguna.

Þetta er ekki sú fyrirsögn sem ég hefði viljað setja á þessa grein, en því miður var alveg sama hvað ég velti mér upp úr merkingu enska orðsins emerging, þá fann ég ekkert skárra en þetta. Ég hef verið að veltast með þetta í kollinum í einhver ár eða alveg síðan ég varð vitni að urmul flugna sem risu upp af botni Vatnsviks við Þingvallavatn hér um árið og bleikjan fór gjörsamlega hamförum og veltist í ætinu.

Þegar svo ber undir að fluga klekst út og rís upp að yfirborðinu, þá er oft ekki minni hamagangur rétt undir yfirborðinu heldur en á ofan þess. Það er ekki auðvelt að lýsa þessum þungu undiröldum sem myndast í vatninu, fiskurinn kemur jafnvel aldrei upp í yfirborðið, heldur veltist um í vatninu á þetta 15 – 50 sm. dýpi og úðar í sig nýklöktum flugum sem rísa upp að yfirborðinu.

Stundum er mjög erfitt að greina að það sé veisla í gangi undir yfirborðinu og oftar en ekki sér maður krökkt af flugu á yfirborðinu en engar uppitökur. Undir niðri ólgar samt allt og kraumar og einstaka sinnum sér maður kúf myndast á yfirborðinu, stöku ugga uppúr en aldrei beinlínis einhverja töku. Það voru einmitt tveir svona kúfar sem mynduðust á vatninu sem vöktu athygli mína, þeir komu fram á nákvæmalega sama stað, með nákvæmlega sama hætti og þá var ekki um að villast, það var klak í gangi og bleikjunni þótti fyrirhöfnin ekki svara kostnaði að eltast við þær flugur sem náðu yfirborðinu.

Ég hafði verið með votflugu á flotlínu þegar þetta var og datt þá í hug að setja þyngda flugu undir, ekki hefðbundna Þingvallafluguþyngd, heldur venjulegt Héraeyra. Fyrst það var eitthvað í gangi þarna, var alveg eins gott að taka þátt í veislunni en ég viðurkenni það fúslega að mér varð nú hugsað til þeirra hundruða af flugum sem ég sá á vatninu, margfaldaði með óræðri tölu og hugsaði þá sem svo að ein fluga frá mér væri þá ekki til mikils líkleg innan um allt það sem væntanlega var á ferðinni í vatninu.

Lengi vel gerðist ekkert, ég dró hægt inn, miðlungs, með hléum og með rykkjum, ekkert gerðist. Þá var það að ég fór að hugsa, flugurnar voru jú að rísa og hví ekki að reisa stöngina lítið eitt í stað þess að draga inn. Það var eins og við manninn mælt, flugan var negld og væn bleikja var óhress á hinum endanum að vera trufluð svona illa á matmálstímanum. Ég þóttist nú vera nokkuð góður með mig þegar mér tókst síðar að taka aðra með þessari aðferð, því samkeppnin við náttúrulegu fæðuna var hreint út sagt gríðarleg.

Þegar maður er á veiðislóð og lítið er að gerast, gónir maður á hitt og þetta og þá ekki síst á þann veiðimann sem stendur manni næst, sérstaklega ef hann er í fiski. Þannig var það þegar ég varð vitni að risvandamáli veiðimanns. Sjálfur hafði ég ekkert orðið var við fisk þegar ég sá skyndilega út undan mér að þessi veiðimaður brást við, reisti stöngina snarlega og það var greinilega fiskur á, gott hjá honum hugsaði ég með mér, en skipti síðan um skoðun.

Það sem stakk mig í augun var það sem fylgi á eftir viðbragðinu. Þessi annars ágæti veiðimaður hætti bara ekki að reisa stöngina eftir að hafa tryggt fluguna í bleikjunni og reist stöngina upp í 45° frá mitti. Hann bara hélt áfram og lyfti báðum höndum upp, upp og ég hélt svei mér þá að hann ætlaði aldrei að hætta. Þegar armlengdin var fullnýtt var hjólið komið vel yfir hausamótin á honum og stóð stöngin beinstíf upp í loftið. Fram úr topplykkjunni lafði flugulínan og veiðimaðurinn hamaðist við að taka slakann af línunni. Það var nokkuð greinilegt að þetta Viagra-ris stangarinnar hafði dregið bleikjugreyið alveg upp á yfirborðið og hún bara flaut sem lömuð að fótum hans og slaki myndaðist á línunni.

Þegar við reisum stöng við töku, þá ætti 45° ris auk þéttingstaki í línuna að vera nægjanlegt til að tryggja fluguna. Fiskar eru næstum óútreiknanlegir og því er ágætt að eiga eitthvað upp á að hlaupa ef hann tekur upp á því að synda á móti okkur eða taka stökkið út til hliðar. Ef við látum 45° nægja í fyrstu atrennu þá eigum við nokkra tugi gráða uppá að hlaupa og það sem meira er, það er auðveldara að færa stöngina til sitt hvorrar hliðar ef bregðast þarf sérstaklega við stökki fisksins út og suður.

Í hreinskilni sagt þá fer ég stundum í veiðivöruverslanir til að kaupa ekki neitt. Stundum slæðist reyndar eitthvað með mér út úr búðinni, en oftar en ekki þá er ég bara að forvitnast og hitta mennina. Afsakið að ég segi mennina, en ég hitti því miður mjög fáar konur í þessum verslunum, hverju sem það nú sætir.

Trúlega eru tveir staðir í hverri verslun einna skemmtilegastir; stangarekkinn og flugubarinn. Þarna safnast menn saman, skoða og spekúlera, láta sig dreyma og stundum halda menn höndunum fast niðri í vösunum, bara svona til vonar og vara þannig að þeir óvart fari ekki út með eitthvað sem þeir ætluðu ekki að kaupa.

Græjugaurinn hittir maður í veiðivöruverslunum, rétt eins og á veiðistöðum. Hann spáir helst í allt sem er nýtt og oftar en ekki lætur hann blekkjast af því sem er stærst og mest. Þetta er gaurinn sem kaupir tvíhenduna sem fékk verðlaunin í vor sem leið sem besta, öflugasta og hraðasta stöngin, en hefur síðan ekki efni á að kaupa veiðileyfi í ám sem krefjast þannig græju, en hann á stöngina. Þennan er eiginlega hægt að plata til að kaupa hvað sem er, svo lengi sem það er hlaðið lofi.

Læðupúkinn er sá sem læðist aftan að manni og hálf hvíslar að manni gáfulegu kommenti um stöngina sem maður er að skoða eða fluguna sem maður virðir fyrir sér. Hann virkar alveg eins og starfsmaður verslunarinnar, svo mjög að lítt kunnugir viðskiptavinir snúa sér gjarnan að honum og spyrja hvor þetta eða hitt sé ekki til. Það dásamlega er að læðupúkinn lætur það alveg vera að benda á starfsfólkið, leiðbeinir viðskiptavinum og gefur þeim góð ráð sem starfsmennirnir eiga síðan stundum erfitt með að uppfylla. Hann er svolítið eins og ólaunaðar starfsmaður á plani og er skilgetið afkvæmi heimilislegs andrúmslofts veiðiverslana.

Svo er það sá sem er persónulega kunnugur öllum betri veiðimönnum landsins og þótt víðar væri leitað. Hann hefur eftir ummæli þeirra frægu eins og hann hafi verið viðstaddur tímamóta veiðiferð aldarinnar og fer með heilu fyrirlestrana eins og hann hafi sjálfur skrifað þá. En þegar kemur að því að hann er spurður hvernig græjan eða flugan hafi reynst þá kemur eitthvað eins og; Tja, ég hef nú aldrei prófað hana, en ég þekki Sr. Jón Jónsson sem hefur veitt mikið á hana.

Gullmolar veiðiverslananna eru aftur á móti þeir sem segja afskaplega fátt að fyrra bragði, standa hjá og vega og meta það sem fyrir augu ber. Varfærnislega handleika þessi menn það sem er á boðstólum, spyrja afgreiðslumanninn stöku spurningar og gaumgæfa svarið. Mér hefur fundist þessi lýsing vera sammerk með þeim veiðimönnum sem af guðs náð hafa aflað sér reynslu, þekkingar og færni í stangveiði. Þeir berast lítt á en eru hafsjór upplýsingar og góðra ráða, ef manni tekst að ná þeim á spjall.

Þegar maður er svo flæktur í veiðidelluna að fyrsti viðkomustaður á netinu á hverjum degi er fréttaveita veiðivefjanna, þá er manni víst ekki viðbjargandi. Og það eru alls konar fréttir og leiðbeiningar sem maður fær með morgunkaffinu. Hvernig best sé að gera þetta og hvernig best sé að gera hitt og allt það sem maður er trúlega að gera vitlaust.

Ég játa það fúslega að sumt af því sem ég les fer oggolítið í taugarnar á mér, þá helst það sem ég veit að ég er að gera vitlaust í veiðinni. Þessi endalausu 10 bestu ráðin og 10 algengustu mistökin sem eru ekki að segja manni neitt annað en það sem maður veit, en vill helst gleyma. Mín helstu rök fyrir því að halda áfram að gera vitleysurnar mínar eru einfaldlega þau að mér líður bara ágætlega í minni eigin vitleysu. Ég er sem sagt að þverskallast við að ráða bót á nokkrum atriðum í veiðinni, helst í kastinu mínu.

Um daginn rak ég augun í grein sem vísvitandi var skrifuð með mig í huga og hún pirraði mig, Sjö ráð til að ná fluguveiðinni þinni upp. Einmitt, eins og mér veitti nú af fleiri ráðum, en af því þetta voru bara sjö ráð, ekki 10, þá lét ég mig hafa það að renna yfir hana.

Gott kast er allt í úlnliðnum. Já, hugsaði ég með mér og botnaði fyrirsögnina; ekki brjóta úlnliðinn í kastinu.

Haltu einbeitingunni á nákvæmni, ekki lengd. Einmitt, en það er bara stundum svo skemmtilegt að ná löngu kasti. Ég veit, ég veit, að það er fiskur líka innan við 40 fetin.

Notaðu réttu fluguna, rétt. Já, ég veit, ekki veiða á púpu þegar fiskurinn er í síli, ekki nota Black Ghost þegar fiskurinn er í mýlirfu.

Kunna að taka á fiskinum. Veiddu, taktu á og haltu strengdu þar til fiskurinn er kominn í netið.

Negldu tímann. Slepptu því að veiða þegar fiskurinn er upptekinn í einhverju öðru en að éta eða þegar hann étur hreint ekki neitt.

Haltu dagbók. Já, til þess er ég nú að safna þessum veiðiferðum mínum á vefnum.

Kannaðu ókunnar slóðir. Einmitt það sem ég er alltaf að segja, prófaðu eitthvað nýtt og færðu þig á milli staða, þá reynir á að kunna á eitthvað, ekki veiða upp á vanann.

Þetta var annars alveg dásamleg grein og ég las hana reyndar frá orði til orðs, einföld og gagnorð og ég var í raun ekkert pirraður, alveg satt. Trúlega ekki nándar nærri eins pirraður og þú, lesandi góður ert núna af því að lesa þessa grein.

Eitt það skemmtilegasta við stangveiðina að maður lærir alltaf eitthvað nýtt. Þessi setning er ekki ný á þessari síðu, en hafir þú ekki séð hana áður, þá getur líka verið að þú hafir einfaldlega gleymt henni og því kemur hún þér fyrir sjónir núna eins og nýr sannleikur. Þetta er einmitt eitthvað sem ég upplifði síðasta sumar, aðeins of seint.

Við veiðifélagarnir vorum staddir við stórt og mikið vatn sem að megninu til er jökullitað allt árið. Í vatnið renna nokkrir lækir, tærir og fallegir, en umfram allt eru þeir til muna kaldari heldur en jökulvatnið. Þetta kann að hljóma nokkuð einkennilega en jökulvatnið og agnir þess binda meiri sólarorku heldur en tært bergvatnið sem yfirleitt fylgir lofthita, sem í sumar var ekkert rosalega hár. Þessari staðreynd hafði ég gleymt þegar ég hamaðist við að veiða skilin þar sem lækirnir renna út í vatnið.

Ég rembdist eins og rjúpan við staurinn og reyndi að setja fluguna mína niður í bergvatnið, meira að segja eins innarlega og mér var unnt þannig að hún hefði nægan tíma til að sökkva og dragast með strauminum út að skilunum. Til að toppa vitleysuna, tók ég yfirleitt alltaf upp um leið og flugan hafði náð skilunum og varð þar af leiðandi aldrei var við fisk. Á sama tíma veiddi veiðifélagi minn með allt annarri aðferð, kastaði upp og út í jökulvatnið, leyfði að sökkva vel og dró að og með bakkanum. Það þarf ekki að fjölyrða um það hvort okkar náði fleiri fiskum.

Þar sem kalt bergvatnið mætir jökulvatni, þar rennur það oft á tíðum vel inn undir það án þess að við sjáum það með berum augum. Það er ekki síst neðan þessara láréttu skila sem fiskurinn heldur til og e.t.v. ekkert síður heldur en í lóðréttu skilunum sem við sjáum berum augum. Mér hefði því verið nær að leggja fluguna mína niður í jökulvatnið og leyfa henni að sökkva vel niður í bergvatnið sem rann undir jökulvatnið. Það var nefnilega það sem ég lék mér að fyrir tugum ára í Ölfusárós þar sem ferskt vatn rann í hann, því hafði ég einfaldlega steingleymt í sumar þar til ég ámálgaði þetta við góðan kunningja minn.

Vonandi hef ég náð að koma þessu skiljanlega frá mér, ef ekki þá býst ég við að einhver allsherjar misskilningur skapist sem gæti þá verið skilmysingur.

Það rifjaðist upp fyrir mér um daginn þegar ég fór aðeins yfir allar flugurnar sem enn héngu á vestinu mínu að ég hafði trassað að ganga frá þeim fyrir ári síðan, þ.e. þegar útséð var að færi ekki í fleiri veiðiferðir. Það var nú ekki svo slæmt að ég hafi gleymt þeim í vestinu, en þær hvíldu allan veturinn í boxunum.

Út af fyrir sig er þetta ekki neitt stórmál, nema þá að þegar ég kíkti í geymsluboxin mín síðasta vetur þá vantaði alveg heilmikið af flugum svo ég hnýtti upp í skortinn en fann síðan sömu flugur enn í vetrardvala í vestinu mínu. Þeir sem þekkja til mín vita náttúrulega að mér þótti þetta ekkert leiðinlegt, maður á aldrei of mikið af flugum. Hitt var verra að við þessi mistök mín sat ég uppi með tvö flugubox s.l. vor sem voru eiginlega ekki nýtileg lengur, öll sundurstungin, tætt og rifinn og ég gaf mér aldrei tíma í sumar að skipta þeim út.

Í haust tók ég öll vestisboxin og tæmdi þau yfir í geymsluboxin. Og viti menn, ég held að ég láti jólasveininn vita að mig vanti tvö flugubox í vestið. Held að það sé góð regla að taka til í þeim á haustin og kíkja á ástand þeirra.

Það er víst löngu liðin tíð að ég þurfi að hafa áhyggjur af því að höfuðhár mitt sé að flækjast fyrir, hvað þá að ég þurfi að setja teygju í pönkaraskottið sem ég skartaði síðla á síðustu öld. En ég get samt fundið not fyrir teygjurnar sem er brugðið um spólurnar af taumaefninu sem ég nota, þ.e. þegar taumaefnið er búið.

Þegar háfurinn dinglar á bakinu og maður er að brölta þetta í gegnum runna eða utan í stórgrýti, þá hættir netinu oft til að krækjast í eða festast. Þá er um að gera að vera með svona taumefnisteygju og bregða henni yfir handfangið á háfinum og smeygja netinu undir hana. Einfalt og gott ráð til að forðast þessar óskemmtilegu rasskellingar þegar háfurinn húkkast í og losnar síðan skyndilega.

Hér um árið var seld bók með þessum titli í bílförmum um allan heim. Án þess að fara eitthvað út í efni hennar, þá er það eitt víst að hún snýst ekki um stangveiði. En heiti hennar á alveg erindi til veiðimanna.

Þegar fiskur tekur á rás, tekur alla línuna út af hjólinu og fer langt með alla undirlínuna, þá á það sér yfirleitt tvær mögulega ástæður. Fyrir það fyrsta getur fiskurinn verið miklu mun sterkari heldur en veiðimaður eða búnaður gerir ráð fyrir og hann stefnir beinustu leið út. Yfirleitt ekkert hægt að gera nema reyna að stilla bremsuna, hægja á fiskinum og vona hið besta. Hin ástæðan er sínu verri, fiskurinn tekur á rás til hliðar, bremsan ræður ekkert við fiskinn og veiðimaðurinn stendur kyrr. Annað hvort lamaður af ótta eða einfaldlega of latur til að hreyfa sig.

Það þarf ekki að fjölyrða að síðari ástæðan er ekki tekin gild. Veiðimaður þarf að vera tilbúinn að hreyfa sig, elta fiskinn og á sama tíma reyna að draga úr ferð hans. En stundum þarf meira til, það gengur ekki að ætla sér að taka á rás og fatta í fyrsta skrefinu að það er enginn fær leið í þá átt sem þú vildir fara.

Ég hef sjálfur staðið mig að því að vaða út, tipla á steinum, tylla tám á eitthvert grjót og í raun vega salt þar sem ég stend með þyngdarpunktinn lagt því frá á góðum stað miðað við staðsetningu fótanna. Undir þessum kringumstæðum er eiginlega aðeins ein leið fær, til baka, sem getur verið einstaklega óheppilegt þegar fiskur hefur tekið og stefnir í allt aðra átt en að landi.

Eftir vonbrigðin sem brutust fram eftir að ég missti fiskinn á meðan ég bæxlaðist í land til að geta elt hann eftir bakkanum get ég miðlað af visku minni, ekki gleyma því að gera ráð fyrir því að hlaupa.

Áberandi mistök hjá mér í sumar voru viðvarandi og ég hef satt best að segja ekki tölu á því hve oft mér urðu þau á, en eitt er víst, ég vil meina að þau skýri þann mun á fjölda veiddra urriða sem raun var á milli mín og veiðifélaga míns.

Urriði tekur gjarnan flugur á sundi, oft nokkuð miklu hraðsundi og því þarf veiðimaðurinn að draga hratt inn í löngum togum eða mörgum styttri (e: strip). Það var helst það síðar nefnda sem mistókst oft hjá mér í sumar. Oftar en ekki kom það fyrir að ég glutraði línunni niður og flugan tók því ekki sundtökin með jöfnu bili, hægði á sér eða stoppaði alveg. Það að hún stoppaði var í sjálfu sér ekki alltaf til vansa, því þá rauk urriðinn gjarnan í hana. Vandamálið var eftirleikurinn sem reyndist mér stundum heldur erfiður, ég náði einfaldlega ekki að fálma eftir línunni í tæka tíð til að bregðast við tökunni og fiskinum gafst því tími til að hrækja út úr sér flugunni og láta sig hverfa.

Mér skilst að þetta sé meira eða minna spurning um sjálfsaga, ná að stimpla það inn í undirmeðvitundina að grípa strax um línuna eftir tog. Til að æfa þetta og þjálfa mismunandi hraðan inndrátt má nýta gamla flugulínu. Klippa u.þ.b. fimm metra af henni og hnýta saman með venjulegum skurðlæknahnút þannig að úr verði hringur. Næst er að finna sér stöðugt borð eða stól með rúnuðum fæti og bregða línunni undir og inn fyrir fótinn.

Staða handa þarfnast örlítilla skýringa, en mikilvægt er að halda um línuna með sömu hendi og viðkomandi notar á stöngina og draga inn með hinni. Best er að láta línuna koma inn á milli vísifingurs og þumals og fara út á milli litla- og baugfingurs þannig að út úr lófanum liggi lykkja af línu sem nemur tvöfaldri lengd þess inndráttar sem maður vill æfa. Takið nú á lykkjunni þar sem hún kemur inn í lófann og dragið inn eins og um hefðbundin inndrátt er að ræða. Mikilvægt er að halda hæfilega við línuna sem fer út úr lófanum á milli litla- og baugfingurs þannig að alltaf sé þokkalega strengt á línunni milli handar og borðfótar.

Þetta ætti maður að æfa án þess að gjóa augunum á línuna og því mæli ég eindregið með að setja einhverja góða veiðimynd á skjáinn og glápa á hana á meðan. Þegar svo skurðlæknahnúturinn rennur inn í lófann má gera ráð fyrir að högg komi á línuna sem má alveg túlka sem töku og reynir þá á að halda taktinum. Þeir sem vilja geta sett einn til tvö hnúta til viðbótar á línuna þannig að tökum fjölgi í hverjum hring, það er alltaf skemmtilegra að fá margar tökur.

Þeim sem hætt er við línubruna skal bent á að nota línusmokk á vísifingur, jafnvel líka á þann litla og baugfingur.

Til að teljast vera með fulla sjón á maður að geta lesið neðstu línuna á Snellen spjaldinu í 20 feta fjarlægð og þá er maður með 20/20 sjón. Það er ekkert óalgengt að með aldrinum dragi örlítið eða jafnvel töluvert úr þessum hæfileika eða eins og margur hefur látið út úr sér, það er alltaf að minnka letrið í Mogganum. Vegna þessa spjalds hafa þessi 20 fet orðið eins konar gullin tala í margra hugum.

Þegar kemur að silungsveiðinni þá kemur oftar upp að 40 fet sé þessi gullna tala. Ekki hef ég hugmynd um hver kom fyrstur fram með þessa ályktun en margir frægir fluguveiðimenn hafa haldið henni á lofti í gegnum tíðina, s.s. Lefty Kreh, Lee Wulff og Mel Krieger. En hvað snýst þessi gullna tala eiginlega um? Þessir snillingar héldu 40 fetum hátt á lofti sem þeirri hámarks vegalengd sem vel flestir veiðimenn réðu með góðu móti við að setja fluguna niður á fyrirfram ákveðinn stað. Jafnframt væru 40 fetin rétt við mörk þess sem hið mannlega auga með 20/20 sjón gæti með góðu móti greint fisk sem héldi sig á  innan við eins feta dýpi, sem ku vera kjörsvæði silungs sem er í uppitökum. Þar sem fet jafngildir 30,48 sm, þá erum við að tala um ríflega 12 metra.

Ástæðan fyrir því að ég fór að gúggla þetta er grein sem ég las nýverið frá virtum stangarframleiðanda, Leland Rod Co. þar sem greinarhöfundur hélt því fram í fullri hreinskilni að allt of margir silungsveiðimenn létu plata sig til að kaupa s.k. performance stangir sem eru fyrst og fremst hannaðar til að ná upp miklum línuhraða og þar af leiðandi löngum köstum, stangir sem þeir hefðu ekkert að gera með í venjulegri veiði. Ég játa að þessi hreinskilni kom mér svolítið á óvart því satt best að segja hefur mér sýnst að helsta söluræða stangarframleiðenda í dag snúast um high performance, fast action stangi þar sem þér er lofað 60 – 80 feta köstum án nokkurrar fyrirhafnar.

Sjálfur sprengi ég mig oft vel yfir 40 fetin þegar fiskurinn er þarna rétt aðeins utar, veltist í ætinu og ég tel sjálfum mér trú um að ef ég nái ekki til hans þá komi hann ekki nær og ég missi því af honum. Verð samt að játa að það er alls ekki svo oft að hann tekur þarna lengst úti, það er mun oftar að hann hefur tekið þegar 40 fetunum er náð eða innar. Kannski hafði Lee Wulff eitthvað mjög mikið til síns máls þegar hann svaraði spurningunni hvers vegna línurnar hans væru ekki lengri en 32 – 36 fet. Svarið hans var einfaldlega á þá leið að þegar veiðimaðurinn væri búinn að bæta taumi við línuna, þá hefði hún náð 40 fetum og meira þyrfti viðkomandi ekkert að hafa til að veiða sér til ánægju og yndis.

Eins og nærri má geta, þá er ég ekki neinn sérfræðingur í að halda stórum fiski á flugu, einfaldlega vegna þess að ég veiði svo sjaldan stóra fiska. En í sumar sem leið þá varð ég vitni að því að annars mjög góður veiðimaður sem oft er að veiða á sömu slóðum og ég, átti í smá vandræðum með að halda stórum fiski eftir að hann hafði tekið fluguna. Ég miðlaði af fábrotinni þekkingu minni af því að tryggja fluguna í stórvöxnum fiski og halda vel við. Eftirá fór ég auðvitað að grúska og fann nokkrar greinar á netinu sem fjölluðu um þetta vandamál, þ.e. að flugan vildi losna úr fiskinum eftir töku.

Þannig er það víst með fisk eins og urriðann að hann heldur áfram að vaxa og þroskast eftir því sem árin líða, sérstaklega ef hann er einn af þeim sem ver fullorðinsárum sínum í að éta aðra fiska. Hann stælist og herðist og þá ekki síst skolturinn á honum. Húðin í kjaftinum sem áður var mjúk og auðsæranleg, verður þykk og seig og tennur sem áður fyrr voru aðeins saklausar eins og á járnsagarblaði stækka og geta orðið á stærð við tennur í stórviðarsög. Kannski örlítið ýkt, en skemmtileg samlíking.

Þegar svo þessi stórvaxni fiskur tekur t.d. straumflugu af miklu offorsi eins og um smáfisk eða síli væri að ræða, þá er hann ekkert að anda að sér flugunni eins bleikja tekur þurrflugu. Hann beinlínis læsir skoltunum utan um fluguna sem situr þá gjarnan framarlega í kjafti fisksins, einmitt þar sem stóru tennurnar og slitsterka holdið hafa myndast með tíð og tíma.

Til að tryggja fluguna þarf því að taka þéttingsfast á línunni og um leið og tækifæri gefst þá ætti að taka aftur á henni og halda strengdu. Það er nefnilega ekkert víst að aðeins eitt viðbragð dugi til að setja fluguna fasta og þá er eins gott að nýta tækifærið þegar fiskurinn gefur örlítið eftir að tryggja fluguna aftur. Hér er auðvitað ekki verið að tala um að rykkja í línuna, heldur taka þéttingsfast í hana þannig að flugan nái enn betri festu í seigri húð skoltsins. Allt er þetta skrifað með því fororði að taka ekki of fast á línunni, veikasti hlekkurinn í tengingu veiðimanns og fisks er taumurinn og hnútarnir og því verður að hafa hugann við slitstyrk taums og hvort hnúturinn hafi nú örugglega verið rétt hnýttur.

Í sumar sem leið voru óvenju margir stórir fiskar sem létu glepjast af flugunum mínum í Veiðivötnum. Þessi fjölgun stærri fiska hafði víst ekkert sérstakt með mig að gera, mér skilst að heilt yfir hafi fleiri vænir fiskar komið þar á land í sumar miðað við síðustu ár. Eitt skiptið lentum við í skemmtilegu skoti í Litlasjó þar sem vænir urriðar voru móttækilegir fyrir agni okkar og þá kom að því að róta í reynslubankanum og rifja upp bestu leiðina til að þreyta urriða og ná honum á land.

Fyrst viðbragð urriðans við því að festast á hinum enda línunnar er að leita út í dýpið. Þetta á kannski ekki við um alla þá, en heilt yfir er þetta algengasta viðbragðið sem hann tekur. Fiskurinn veit að hann er öruggari á dýpi heldur en grunnu vatni og þangað stefnir hann. Dýpið þarf ekkert endilega að vera beint út, það getur verið inn með ströndinni til annarrar hvorrar áttar eða jafnvel á milli veiðimanns og fisks.

Það sem margir veiðimenn gleyma í baráttu við stóran fisk er að stór fiskur hefur meiri skriðþunga heldur en lítill tittur. Þennan skriðþunga má nýta sér t.d. þegar fiskur tekur á rás meðfram bakkanum. Með því að taka þétt á línunni um leið og fiskurinn syndir áfram, þá sveigir hann ósjálfrátt að landi og það sem meira er, það þarf aðeins brot af því afli sem annars þyrfti til að draga fiskinn um sömu vegalengd ef hann væri að streitast á móti beinu átaki eða væri kyrr.

Þetta hefur eitthvað með eðlisfræðilögmál að gera sem maður lærði fyrir tugum ára í framhaldsskóla og mig minnir að það heiti lögmál númer eitthvað og svo nafnið á karlinum sem diktaði það upp, Newton. Sem sagt, til að geta beitt þessari aðferð við að færa fiskinn nær landi, þá þarf hann að vera á hreyfingu, sé þetta reynt við fisk sem ekki er á hreyfingu, þá fer allt átakið í að koma massa fisksins af stað og miklu meira reynir á veikustu hlekkina okkar; tauminn, hnútana og fluguna. Nýtum okkur Newton og reynum að draga fiskinn að landi þegar hann er á hreyfingu, þ.e. svo fremi að hún er ekki frá okkur. Labbaðu með bakkanum ef hann stefnir í þá átt og taktu á honum, ef hann snýr við, snúðu þá líka við og haltu áfram að taka á honum.

Enn eru stóru fiskarnir frá síðasta sumri að synda fyrir hugskotssjónum mínum og ég að velta mér upp úr mismunandi aðferðum til að ná þeim að landi, í netið og á pönnuna. Ég hef svo sem vitað það í mörg ár að auðveldasta leiðin til að fá fisk til að hætta sporðaköstum, já eða bara yfir höfuð til að hreyfa sig er að lyfta hausnum á honum í vatninu.

Ég man enn eftir þeirri samlíkingu sem stimplaði þetta inn í hausinn á mér. Tundurskeyti er rör með rassmótor. Ef maður lyftir rörinu að framan, þá heldur rassmótorinn áfram að ýta því áfram og upp úr vatninu. Nákvæmlega það sama á við um fiskinn, alveg þangað til hann fattar að honum er ekki ætlað að fljúga og þá hættir hann að hreyfa sporðinn. Með því að ná að lyfta hausi fiskins upp fyrir miðju hans, þá lyftist hann í vatnsbolnum, kemur upp að yfirborðinu og á endanum hættir hann að hreyfa sporðinn þannig að það er mun auðveldara að draga hann að landi.

Þetta er svona byrjenda tips, en ég stóðs ekki mátið að koma þessari tundurskeytasamlíkingu á framfæri eins og hún var útskýrð fyrir mér á sínum tíma.

Ein algengasta setning sem ég man eftir úr minni æsku er Taktu nú til hjá þér, Kristján. Um daginn tók ég loksins gleymdu fluguboxin úr vestinu mínu, en það var ekki það eina sem ég tók úr því og kannski eins gott.

Það er ótrúlegt dót sem safnast saman í veiðivestinu yfir sumarið, dót sem maður þurfti nauðsynlega á að halda í eitt skipti yfir sumarið og svo aldrei meir. Auka hnífurinn fór aftur í veiðitöskuna, man reyndar ekkert eftir að hafa sett hann í vestið. Sá hafði eitthvað verið blautur þegar hann fór í vestið og hafði skilið eftir sig ryðblett í vestinu. Svo fann ég þurrflugukremið mitt þar sem það kúrði undir hálf-opnu lokinu þannig að það var farið að storkna, tókst samt að skafa ofan af því og nú er dollan kyrfilega lokuð. Ekkert stórtjón, en óþarfi að láta það storkna alveg yfir veturinn. Annars kann ég langa og mikla sögu af því þegar þurrflugukrem ónefnds veiðifélaga míns týndist hér um árið og við lá að úr yrði hjónaskilnaður. Kremið fannst um síðir í einhverjum djúpum vasa og sá vasi tilheyrði ekki mér.

 

Auðvitað tæmdi ég tauma-stubba-græjuna mína og þakkaði í huganum kærlega fyrir hana, hver veit hvert allir þessir taumaendar hefðu annars fokið. Ég notaði svo tækifærið og liðkaði töngina mína aðeins, henni var aldrei beitt síðasta sumar og hafði eitthvað stífnað af aðgerðaleysinu.

Já, það er sitthvað sem þarf að kíkja á áður en gengið er frá veiðigræjunum fyrir veturinn, kannski fleiri en ég þurfi að renna yfir dótið sitt.

Já, nú er haustið að hellast yfir okkur og við getum lítið annað gert í því heldur en njóta þess eins og mögulegt er. Sumir lengja tímabilið langt fram í október og kíkja í sjóbirting á meðan aðrir streða enn við vötnin og nýta þessa góðu daga inni á milli. Svo eru líka þeir sem einfaldlega hengja sitt dót upp og hætta þegar morgnarnir frjósa saman við nóttina.

Ef þú hefur ekki fengið nægju þína, þá er alltaf möguleiki á fiski í ám og vötnum sem ekki hefur dregið sængina upp fyrir höfuð og lagst fyrir. Þá gæti verið gott að hafa nokkur ráð í huga.

Síðasta klak flugu er oft mjög seint á ferðinni, það er eins og sumar þeirra vilji koma enn einni kynslóð á koppinn áður en vötnina frjósa. Það má oft sjá töluvert líf í lofti upp úr hádeginu á góðum degi þótt hitastigið sé ekki talið í sumargráðum. Þessar flugur koma upp úr vatninu og því er ekki úr vegi að prófa litlar, mjög litlar púpur og buzzera, já eða hreint og beint þurrflugur.

Ný kynslóð hornsíla, þ.e. þeirra sem klekjast í maí og júní ár hvert, er komin nokkuð vel á legg síðla sumar og að hausti. Þessi nýja kynslóð lærir það af sér eldri sílum að fæðan þeirra að hausti getur verið nokkuð próteinrík, sérstaklega þar sem silungur hefur verið að hrygna. Hornsíli éta nefnilega hrogn silungsins sem ekki hafa grafist nægjanlega vel í sand eða möl. Eigðu litlar flugur sem líkja eftir litlum hornsílum, silungurinn veit alveg að hornsílin sækja í hrognin og því er hann oft á sveimi við hrygningarstöðvar sínar og étur afæturnar.

Talandi um flugur sem líkja eftir hornsílum. Prófaðu að bæta einhverju eggjandi við straumfluguna eða Nobblerinn. Gúmmílappir sem dilla sér við inndráttinn, örlítið fleiri glitþræðir sem fanga þannig betur síðustu sólargeislana eða aðeins meira neon í búkinn sem heldur athygli fisksins. Á haustin er nefnilega ýmislegt grugg á ferli í vatninu sem villir um fyrir silunginum, því er um að gera að láta fluguna sína skera sig vel úr.

Uppáhalds haustráðið mitt er að sofa aðeins lengur, bæta einum kaffibolla við í morgunsárið og jafnvel einni kleinu. Það líður nefnilega aðeins lengri tími á haustin þar til loft- og vatnshiti hefur náð því að kveikja á fæðunni og fiskunum. Eftir næturfrost getur það tekið vatnið töluverðan tíma að jafna sig og þegar nær vetri dregur, þá er þessi tími stundum aðeins örlítill gluggi rétt áður en sólin ferð að síga til viðar og næsta næturfrost gerir var við sig.

Það má nú ýmislegt ganga á áður en bananar fara að vaxa á trjánum hér á landi og vonandi á ég ekki eftir að upplifa það að þeir flækist fyrir mér úti í náttúrunni. Ég, ólíkt sumum erlendum stórlöxum í pólitík, geri mér að vísu grein fyrir því að hnattræn hlýnun er raunveruleg, en að sama skapi hallast ég að þeirri skoðun að hér á landi verður ekkert endilega mikið hlýrra þegar það er heitt, en frostakaflarnir verða smátt og smátt mildari og vara skemur og öfgarnar í veðrinu verða meiri. En, það er ekki það sem ég hafði í huga þegar ég hugleiddi þessa grein.

Bananar á bakkanum er sá hópur veiðimanna sem mætir fram á bakkann í öfgagulum veiðijökkum, smella upp poloroid gleraugunum og skimar niður í vatnið. Humm, enginn fiskur hér segja þeir og úthúða þeim sem benti þeim á að þarna væri fisk að fá. Ég er alls ekki viss hve oft ég hef séð og sagt frá þessum veiðimönnum og þeir halda endalaust áfram að vera mér undrunarefni. Það eru nokkrir litir á veiðifatnaði sem ég bara skil ekki að séu notaðir, gulur er þeirra á meðal. Að ganga fram á bakkann í gulum jakka er ígildi þess þegar löggan setur bláu ljósin á mann í umferðinni, fiskurinn sér bananann langar leiðir. Það er ekki tilviljun að veiðifatnaður er oftast í jarðlitum; gráum, grænum og brúnum tónum. Það er gert til þess að veiðimaðurinn falli sem best inn í umhverfið, sé ekki eins og hvítur löggubíll með bláum ljósum, já eða banani á bakkanum.

Annað er það sem veiðimenn, þar á meðal ég, gera sjálfa sig ítrekað seka um og það er að þramma þungstígir fram á bakkann, kallandi fram titring sem fiskurinn skynjar auðveldlega ofan í vatninu. Ég veit ekki hvort lesendur þekkja til teiknimyndafígúra úr sjónvarpinu sem voru kallaðir Bananabræður, en þeir voru frekar miklir göslarar og ekki alltaf léttstígir. Mér hefur stundum verið hugsað til þessara bræðra þegar ég sé í sporðinn á fiskinum þegar hann forðar sér út í öryggi dýpisins þegar ég kem fram á bakkann.

Næsta sumar, þá ætla ég að hemja mig að storma fram á bakkann og temja mér að vera heldur léttstígari á ferðum mínum á þeim slóðum. Ég held að ég þurfi ekki að hafa miklar áhyggjur af litbrigðum mínum, ég er yfirleitt grár til fara, bæði til klæða og hárs.

Enn er mér í fersku minni undrun mín þegar ég um árið heyrði á tal tveggja einstaklinga sem ræddu hjónabandserfiðleika þess þriðja. Kannski er ég að hætta mér út á mjög hálan ís með þessum hugleiðingum mínum, en ég ætla að láta kyn þessara einstaklinga liggja á milli hluta því þetta gætu hafa verið tvær konur, tveir karlar eða af hvoru kyni fyrir sig. Hvað um það, þessir einstaklingar ræddu meinta ástæðu fyrir skilnaði hjóna og upp úr stóð sú ástæða að annar aðilinn hafði verið svo heltekinn af veiðidellu og meðfylgjandi drykkjuskap að ekki varð við unað og framfærsla hjónanna leið fyrir eyðslu viðkomandi í veiðileyfi og áfengi. Nú er ég ekki betur tengdur veiðimönnum en svo að ég þekki frekar fáa veiðimenn sem eiga við áfengisvandamál að stríða, hvorki í veiði né einkalífi, þannig að ég hjó sérstaklega eftir þessu og spurði hvort þessir aðilar leggðu það að jöfnu að óregla og stangveiði væru órjúfanlegur hluti í þeirra augum. Svarið var samhljóða og þótti mér það miður; Já, það er alltaf tómt fyllerí á veiðimönnum.

Ef svo ólíklega vill til að einhver lesandi kannast við það vandamál að taka áfengi framyfir góðan veiðibúnað langar mig til að vekja athygli á eftirfarandi:

Oftar en ekki eru menn að bögglast með lélega tauma, matta og hoggna tauma sem eru til eilífra vandræða. Þokkalega góður taumur kostar á bilinu 700 til 1900 krónur, ígildi tveggja til fjögurra 500ml bjórdósa. Drekktu aðeins minna og keyptu þér nýjan taum ef hann er að hrekkja þig.

Oft hefur maður séð veiðimenn þenja flugustangirnar til að koma lélegri línunni út til fisksins. Að setja verðmiða á flugulínur getur verið snúið. Flugulínur eru afleidd trúarbrögð eingyðistrúar á veiðigyðjuna og því getur verðmiðinn á hefðbundinni flotlínu verið frá 4.000,- kr. og alveg upp í 16.000,- kr. Það getur því í besta falli verið spurning um eina kippu af bjór og upp í það að kosta sama og 18 ára Dalmore viskí. Sama hvort er, þá er maður örugglega betur settur með góða flugulínu.

Flugulínuna spólar maður inn á veiðihjól. Ef hjólið er orðið slitið og snjáð (já, maður má vera pjattaður líka) þá er kostnaðurinn á bilinu 6.000,- kr. og upp í hvað þau nú eiginlega kosta þessi dýrustu sem ég skoða aldrei. En fyrir tvær kippur af bjór er örugglega hægt að fá ágætt silungsveiðihjól, jafnvel með spólum til skiptanna.

Hjólið festir maður á stöng og sú þarf að passa viðkomandi veiðimanni og vera af þokkalegum gæðum. Takið eftir að gæði og tegund eiga ekkert endilega saman. Margar af því sem sumir kalla ómerkilegri tegundum, gefa þekktum vörumerkjum ekkert eftir og kosta oft mun minna. Sjálfur er ég óttalegur nískupúki og eyði aldrei meiri pening en sem nemur einni til tveimur 18 ára viskíflöskum í veiðistöng og er bara nokkuð sáttur.

Eins og ég sagði áður, þá má maður líka vera pjattaður. Veiðivesti utan yfir lopapeysuna mína þarf ég líka og þau sem ég á eru í ódýrari kantinum, þessi sem ég get stungið í þvottavélina ef mér sýnist og nenni. Held örugglega að ég hafi fengið tvenn vesti á útsölu um árið fyrir andvirði einnar rútu af bjór.

Ýmislegt smálegt þarf síðan að finnast í veiðivestinu eins og t.d. taumaklippur, taumaefni, veiðihnífur og töng. Allt þetta má örugglega fá fyrir andvirði eins og annarrar rútu af bjór, þannig að þegar allt er talið þá eru veiðigræjur sjálfsögð forvörn gegn ofdrykkju og sjálfsagt að hrekja þetta fyllerístal veiðimanna og eyða bara meiru í græjur. Læt ég hér staðar numið, enda baukurinn minn tómur og ég þarf að ná mér í annan.

Um daginn var ég að lesa eina af þessum milljón ‚bestu leiðina‘ grein á netinu. Greinin fjallaði um grundvallaratriði þess að veiða í vötnum. Ágæt grein að mörgu leiti og ég renndi snarlega yfir innganginn, las þokkalega kaflann um að velja sér línu miðað við á hvaða dýpi fiskurinn væri í æti og svo kom að kaflanum um mismunandi inndrátt. Alveg ágætur kafli þar sem greinarhöfundur mælti með því að byrja á ákveðnum inndrætti en skipta ótt og títt um aðferð þangað til fiskurinn tæki fluguna. Ætli maður hafi ekki komið einhverju álíka að hér á síðunni, nema þá helst að ég hef ekki lagt eins mikla áherslu á að skipta mjög ört um inndrátt.

Ég varð nefnilega að staldra aðeins við þegar ég kom að þessum kafla. Mjög ört? Hvað ætli það sé oft eða öllu heldur hve oft ætlaðist höfundurinn til að maður breytti inndrættinum? Jú, svarið koma þarna inn á milli þar sem hann sagðist breyta inndrættinum fyrir hvert kast sem hann tæki á fiskinn. Jahá, þessi góði maður hefur þróað sitt skammtímaminni á einhvern annan veg heldur en mér hefur tekist. Orðskýringin á skammtímaminni á Wikipedia er; Skammtímaminni er geta til að muna fáa hluti í mjög stuttan tíma. Einmitt, mitt skammtímaminni dugar aðeins í mjög stuttan tíma og það sem verra er, ef ég þarf að hafa hugann við eitthvað ákveðið sem tekur örum breytingum (mismunandi inndráttur) þá tekst mér sjaldnast að muna stundinni lengur hver síðasta breytingin var. Ef ég væri bókstafstrúarmaður (skýring: þeir sem trúa á bókastafi sem notaðir eru við greiningar á ýmsum persónuleikaröskunum) þá gæti ég örugglega skreytt mig með BSM sem stendur fyrir brigðult skammtímaminni.

Til að vinna bug á þessum ágalla, þá hef ég búið mér til ákveðna rullu af mismunandi inndrætti og það sem meira er, ég hugsa fyrst um hraðann og svo afbrigði inndráttar. Þessi rulla er mikið til föst í kollinum á mér og við hverja tegund hef ég smellt nokkrum laglínum í mismunandi takti, allt frá argasta pönki og  niður í vögguvísur. Lagavalið skiptir í raun ekki máli, það er takturinn sem þarf að vera HRM (hratt, rólega, miðlungs). Þessa rullu nota ég síðan endurtekið á mismunandi inndrætti sem ég einkenni með BSK (beinn, stopp, kippir).

Nú veit ég ekki hvort þessi aðferð gagnast einhverjum öðrum en mér, en ég læt hana í það minnsta flakka hér áður en ég leita mér aðstoðar vegna þessarar persónuleikaröskunar sem ég er greinilega haldinn. Mér skilst að ég sé með AFFN (alveg forfallinn fluguveiði nörd).

Stundum er það svo að maður viðheldur þessari dellu með því að hugsa hlutina alveg í tætlur á meðan maður bíður eftir næsta sumri. Þannig fór með mig um daginn þegar ég var búinn að einsetja mér að tappa af félaga mínum næsta vor um hægfara flugur í straumvatni. Ég fór sem sagt á stúfana, rifjaði upp nokkrar greinar sem ég hafði lesið fyrir margt löngu setti niður aðgerðalista fyrir næsta sumar.

Númer eitt – Koma línunni út og helst á réttan stað á ánni. Enn varð mér hugsað til Brúarár og þeirra vandræða sem ég lenti í með allan gróðurinn. Ekki í vatninu, heldur fyrir aftan mig. Grín laust, ég þarf að temja mér færri falsköst og annan stíl þegar kjarrið er svona krefjandi fyrir aftan mig. Ef mér tekst það, þá þarf ég að læra hvert í strauminn línan á að fara. Öll þessi horn og gráður sem veiðimenn hafa í huga þegar þeir kasta í straum. 30° eða 45°? Ég veit hvað gráður eru, en ég hef aftur á móti mjög takmarkaðan skilning á því sem þessi horn gera fyrir línuna mína, hvað þá fluguna.

Númer tvö – Velja rétta flugu fyrir straumvatn. Maður heyrir af mönnum í straumvatni sem veiða með nákvæma sömu flugum og ég nota í vatnaveiðinni. Mér finnst það skiljanlegt því þetta er jú sami fiskurinn, hvort sem hann er í straumi eða kyrru vatni, að því gefnu að við erum að tala um silung. En hvenær setja menn púpur undir í straum og hvenær Nobbler? Virkar Nobbler annars ekki í straum, hann er jú eftirlíking af seiði eða hornsíli. Ég þekki mjög fáa urriða sem fúlsa við fallegum Nobbler í vatni, þeir hljóta að vilja hann líka í straum.

Númer þrjú – Er ég með réttu græjurnar? Nei, ég er ekki að ýja að því að ég þurfi að kaupa nýja stöng, línu og tauma bara til þess að prófa straumvatn, en kannski þarf ég þess, hver veit og þá tek ég því bara eins og hverju öðru hundsbiti. Kannski þarf mér ekkert að leiðast það rosalega að skoða nýjar græjur.