Ég væri að ljúga ef ég segði að fjöldi manna spyrji mig hvers vegna ég hafi fyrir því að þeytast upp á hálendi til að veiða þegar næsta vatn er innan við 10 mín. akstur frá heimili mínu, en það hefur nú samt komið fyrir. Þegar svo ber undir þyl ég þessa venjulegu rullu um náttúrufegurð og friðsæld fjallamennskunnar alveg þangað til ég heyri sjálfan mig fara með frasa sem allir hafa heyrt. Stundum hætti ég reyndar áður en kemur að því að frasarnir taka völdin, einkum þegar ég sé áhuga spyrjandans fjara hægt og rólega út og augnaráðið hans byrjar að leita að einhverju áhugaverðu í nágrenninu. Það er ekki alltaf auðvelt að skýra það út fyrir fólki sem ekki þekkir, hvernig það er að vera á fjöllum.

Mér finnst hverjum manni holt að kynnast eigin smæð af og til og það er væntanlega hvergi eins auðvelt og á fjöllum, þar er allt stærra en egó einstaklingsins og oft á tíðum ertu sá eini á staðnum. Stangveiði á fjöllum nýtur sífellt meiri vinsælda, og þá er ég ekki aðeins að tala um Íslands. Á síðustu árum hefur orðið hrein og bein sprenging í hálendisveiði í Skandinavíu og Norður-Ameríku, þ.e. heimsálfunni. Svipaða sögu má segja af Nýja Sjálandi og Tasmaníu þar sem veiðiferðamennska hefur lagst ofan á langa hefð íbúa að fara til fjalla, ráfa um og finna fyrir smæð sinni og kúpla sér algjörlega frá erli hversdagsins. Nú þekki ég ekkert sérstaklega sérstaklega vel til ferðamannaiðnaðarins á Nýja Sjálandi, en einhver ástæða er fyrir því að ég sé það oftar og oftar að veiðimenn lauma nettum pillum inn í pistla sínar sem hljóma eitthvað á þessa leið; komst því miður ekki að í vatninu, allt frátekið í skálunum, ekki þverfótað fyrir og svo framvegis. Ein hressilegasta athugasemdin sem ég hef séð frá þarlendum veiðimanni var að hann vildi helst stúta farsímum fræga fólksins, það væri þegar nóg af fólki sem asnaðist upp á hálendið til að upplifa Instagram færslur þeirra frægu. Mér varð barasta hugsað til einhvers kanadísks gutta sem velti sér hér um árið í mosanum í Skaftafellssýslunni og asnaðist síðan fram á bjargbrún sem skömmu síðar varð fótum troðin.

Það fólst ákveðin fró í síðasta sumri fyrir íslendinga eftir nokkur annasöm ár í túrismanum og það gladdi mitt litla hjarta ósegjanlega að sjá og heyra af fleiri innlendum ferðamönnum á fjöllum heldur en mörg undanfarin ár. Afsakið ef einhver á um sárt að binda vegna þess sem heitir í dag tekjufall vegna fækkunar ferðamanna, en kannski þurftu íslendingar einfaldlega á þessari pásu að halda þannig að þeir kæmust að á hálendinu án þess að þurfa að smokra sér í gegnum rútubiðraðir til þess eins að komast út í guðsgræna náttúruna og vera einir með sjálfum sér.

Fjöldi íslenskra veiðimanna á fjöllum verður seint til þess að yfirfylla hálendið, en það má heldur ekki gleyma því að standa vörð um þessa einstæðu upplifun, ekki drekkja henni í veiðitengdri þjónustu þannig að enginn komist að án þess að þurfa að kaupa þjónustu umfram veiðina sjálfa. Síðasta haust heyrðum við hressilega gagnrýni á afleidda starfsemi tengda laxveiði á íslandi, kvaðir um hitt og þetta sem tengdist laxveiðinni væru orðnar aðalútgjaldaliðurinn, ekki veiðin sjálf. Þetta er ekkert ný gagnrýni og verður háværari eftir því sem fiskunum fækkar á stöng. Hvort þetta breytist eitthvað í sumar, er svo allt annað mál.

Ég nýti mér veiðitengda þjónustu uppi á hálendinu og kann afskaplega vel að meta hana, greiði fyrir hana með glöðu geði þeim sem leggja það á sig að halda þurrum og notalegum húsum í rekstri í Veiðivötnum, Framvötnum og víðar. Dásamlegasti kosturinn er að ég á völina sjálfur, ég er ekki skuldbundinn til að kaupa neitt annað en það sem ég vil einmitt kaup og þannig vil ég halda því.

Ég er einn þeirra heppnu og held áfram að eldast og vonandi að þroskast aðeins. Fyrir utan hið augljósa, þ.e. færri hár á höfði, hrukkur og að þau eftirlifandi hár sem enn tolla á höfði mér eru farin að minna töluvert á silfrað Crystal Flash, þá er ég bara nokkuð góður. En áhjákvæmilega er ýmislegt annað sem aldurinn færir manni. Eitt af því er alveg nýtt orðfæri og viðmót sem kemur helst fram þegar ég opna munninn og heyri heyri í gömlum tuðandi karli sem ég kynntist fyrir 20 árum síðan.

Það hafði einhver góður maður orð á því um daginn í mín eyru að það væri algjör sprengja í nýjungum í fluguveiðinni. Fyrir einhverjum árum síðan hefði ég sperrt eyrun og haft muninn lokaðan, tilbúinn að meðtaka upplýsingar um allar þessar nýjungar, en núna stóð ég mig að því að fussa og sveia í huganum „Nýjungar, þetta er ekkert nýtt, ég man nú þá tíð að …….“ og þar með var gamli tuðandi karlinn mættur.

Það er allt nýtt fyrir þeim sem sér hlutina í fyrsta skiptið, en það er í raun afar fátt nýtt undir sólinni. Það sem er nýr sannleikur eins, en gamalkunnugt stef í eyrum annars og stundum finnst mér eins og ég sé búinn að heyra voðalega margt áður sem flutt er sem nýjustu fréttir.

Rétt eins og aðrir veiðimenn, þá þykist ég hafa orðið var við verulega aukinn áhuga á stangveiði síðustu ár, sérstaklega á vatnaveiði. Nú kann einhver mér eldri að segja eitthvað á þá leið að „það hefur alltaf verið aukning í stangveiði“ en fyrir mér eru þetta nýjar fréttir, ekki síst að ég sé fleiri og fleiri laxveiðimenn finna gleðina aftur í silungsveiðinni. Margir þessara veiðimanna hafa ekki snert við litlum púpum eða hefðbundnum votflugum í áratugi og flest allt sem á borð þeirra kemur er nýtt og spennandi, nýjar fréttir.

„Mikið vildi ég vera með staðkunnugum manni hér sem gæti sagt mér nákvæmlega til hvernig ég á að veiða“ kom úr munni eins sem dreymdi um leiðsögumann sem gæti ljóstrað upp hinni gullnu reglu ákveðins vatns. Mér þótti líklegt að viðkomandi hefði notið óbrigðullar leiðsagnar við ákveðna á nýlega og lifði enn í endurminningunni um það að hafa fengið inn með teskeið hvar, hverju og hvernig hann ætti að kasta. Mér varð hugsað til svona MiB græju eins og Tommy Lee Jones notaði til að þurrka út minni fólks, það væri gott að hafa svona græju stundum til að núllstilla suma veiðimenn, ná þeim niður á lærdómsstigið aftur. Breytileiki vatna eftir árstíma, veðri og tíma sólarhrings er afar mikill og þetta verða menn að læra svolítið sjálfir. Vissulega er hægt að vísa einhverjum á álitlega veiðistaði, en hvernig viðkomandi veiðir verður hann að finna út sjálfur, það sem einum hentar er öðrum fráleitt.

„Það var ekki fyrr en klukkan varð tvö að ég fékk fisk, virkar þetta vatn ekkert fyrir hádegi?“ var ég eitt sinn spurður. Klukka fisksins er ekki skífa með vísum, hún er miklu stærri og gengur ekki alltaf klukkutímann á 60 mínútum. Sumir dagar að vori byrja snemma með glampandi sól, kannski tilheyrandi snjóbráð sem skilar sér niður í nærliggjandi vatn sem rétt rúmlega 1°C heitt vatn. Þá er e.t.v. ekki mikil von til þess að fiskurinn sæki upp að bakkanum fyrr en líða tekur á daginn. Sama vatn, örfáum dögum síðar getur verið kraumandi í uppitökum frá kl.06:00 til 09:00 að morgni þegar flugan klekst en svo gerist ekkert meira fyrr en húmar að kvöldi og hornsílin fara á stjá.

„Urriðinn tók Pheasant Tail en vildi ekki Nobbler“ er mjög góð setning og hún þarf alls ekkert að vera eins fjarstæðukennd eins og viðkomandi lét hana hljóma. Við vitum að urriðar eru sérstakir aðdáendur marabou flugna sem sem líkja eftir hornsílum, en þeir borða ýmislegt annað en hornsíli. Raunar er það svo að hornsíli eru yfirleitt ekki nema á bilinu 15 – 30% af fæðu urriðans, bobbar og púpur fylla upp í það sem upp á vantar. Það er því ekkert einkennilegt við það veiða urriða á púpu, en auðvitað er þetta misjafnt eftir vötnum. Þá getur nú verið gott að vera búinn að safna reynslu í sarpinn.

Ég er ekki viss hvaða viðbrögð ég sýndi við þessu öllu á sínum tíma, en mér þykir ekkert ólíklegt að gamli jálkurinn hafi komið upp í mér og hljómað í það minnsta 20 árum eldri en ég er í raun.

Fyrir utan þá sem hlaupa eftir hrekkjum lómanna þann 1. apríl, þá eru margir sem sjálfviljugir taka upp á því að hlaupa fram á vatns- eða árbakka og bleyta í færi eftir langa bið í dag. Svo eru aðrir sem bíða spenntir eftir því að laus rúmfleti í Veiðivötnum fari í almenna sölu, en gerist einmitt í dag.

Dyggir lesendur muna væntanlega eftir nokkur greinum hér á síðunni frá því fyrir áramót þar sem smá skoðanakönnun FOS.IS um veiði í Vötnunum var rýnd, vonandi til gagns fyrir einhverja. Frá því að þessar greinar komu hér fram, þá hafa nokkrir veiðimenn verið í sambandi og viðrað ýmsar hugmyndir sínar og vangaveltur um Veiðivötnin.

Eitt af því sem velt hefur verið upp eru vangaveltur um minni seiðasleppingar í Vötnunum og samhengi þeirra við aflatölur. FOS.IS lék forvitni á að kanna þetta og lagst var í grúsk í tölur um sleppingar, heildarafla og sleppingar síðustu ára. Nærtækast var að leggjast yfir tölurnar úr Litlasjó, þar sem flestir urriða hafa komið á land síðustu árin.

Hækkun meðalþyngdar ætti að öllu jöfnu að gefa vísbendingar um fækkun einstaklinga sem gæti orsakast af minni sleppingum seiða árin á undan. Meðalþyngd afla í Litlasjó hefur haldist nær óbreytt síðustu fimm árin og er nánast á pari við meðalþyngd áranna 1999 til 2006 eins og sjá má hér að ofan. Ef við bætum tölum um sleppingar inn í línuritið, þá ættum við að sjá einhverja fylgni þar á milli hér að neðan, en því er ekki til að dreifa.

Ef þyngdartopparnir koma fram u.þ.b. 4 árum eftir lægð í sleppingum, þá sjáum við smávægilegan topp 2005 eftir litlar sleppingar 2001, en það vantar þá toppinn 2007 sem hefði átt að koma eftir litlar sleppingar 2003. Toppurinn 2014 kemur þó nær á pari við litlar sleppingar 2009 og 2010. Meðalþyngd 2016 – 2018 eru þó ekki í neinu samhengi við sleppingar 2012 – 2014.

Við fyrstu sýn virðist þó vera aðeins meiri fylgni milli afla og sleppinga í Litlasjó, en þegar nánar er rýnt í tölurnar þá eru töluverð frávik þarna í milli líka.

Oft hefur verið talað um náttúrulegar sveiflur í náttúrunni sem verða á sjö til níu ára fresti, en þær eru vandfundnar í þessum tölum. Mögulega liggur hér ekki nægjanlega langt tímabil til grundvallar eða við erum einfaldlega að horfa á eitthvað sem við skiljum ekki.

 

Í orðabókum er töfralyf skilgreint sem eitthvað sem hefur undraverð áhrif. Skyld orð eru gefin upp; kraftaverkalyf, töframeðal, galdraformúla, undralyf, kynjalyf. Það er eitthvað mjög ótrúverðugt við öll þessi orð og ósjálfrátt leitar hugurinn til snákaolíu sem hefur verið notað til að lýsa gagnslausum eða jafnvel skaðlegum meðulum.

Í besta falli byrja ég þessar hugleiðingar með efasemdir í huga, ef ekki beinlínis neikvæður. Þetta orð rakst ég á í frétt frá því síðla á síðustu öld þar sem því var slengt fram sem fullyrðingu, svarinu eina við minnkandi laxagengd í ám á Íslandi. Spurningamerkið í fyrirsögninni er töluvert yngra og varð eiginlega til í beinni útsendingu s.l. haust á meðan á fundi Sporðakasta stóð um stöðu laxveiðinnar á Íslandi. Þar sem ég er einn þeirra sem verð að ná endum saman þegar mig brestur minni eða spurningar eru látnar hanga í lausu lofti, þá lagðist ég í grúsk. Til að ná þessum endum saman, þá leiddist ég út og suður og kippti með mér töluverðu efni sem ég reyndi að tengja saman í kollinum á einhvern vitrænan hátt.

Flestar ár og vötn eru í raun lokuð lífkerfi sem verða helst fyrir áhrifum veðurfars og náttúru almennt. Reyndar langar mig til að bæta hér inn einum stærsta áhrifavaldinum sem er mannskepnan, en látum hana liggja á milli hluta til að byrja með. Til að meta hæfni ákveðins svæðis er, eða öllu heldur ætti, að framkvæma svokallað búsvæðamat. Búsvæðamat er unnið með samræmdum hætti samkvæmt verklýsingu Hafró ( VMST-R/0014 ) og er fyrst og fremst ætlað til að meta hvernig viðkomandi svæði hentar t.d. laxi og silungi til uppvaxtar. En búsvæðamat nýtist einnig til ýmissa annarra hluta, m.a. til að koma auga á góð búsvæði í ám og vernda þau sérstaklega og vitaskuld til að velja góð búsvæði til seiðasleppinga. Frjósemi vatns og hentug búsvæði hafa augljóslega hve mest áhrif á vöxt og viðgang laxfiska. Ef við líkjum þessu við venjulegt heimilishald, þá er ekki nóg að byggja stórt hús sem rúmar marga einstaklinga, búrið og ísskápurinn þurfa að geyma næga fæðu fyrir alla íbúa hússins. Innkoma heimilisins þarf að nægja til að brauðfæða alla. Eins má ekki gleyma því að aldur fjölskyldumeðlima skiptir miklu máli, því eldra sem heimilisfólk er, því hærri er matarreikningurinn.

Sem sagt, fjöldi og aldur einstaklinga skiptir máli en það gerir einnig stærð einstaklinga og það á við um mannfólk, urriðaseiði, bleikjuseiði og laxaseiði. Framleiðslugeta vatnasvæðis skiptir því alveg jafn miklu máli fyrir lax og silung því laxaseiði þurfa jú líka að nærast eftir að þau klekjast. Víða hefur færst í aukana að stærri seiðum sé sleppt í ár heldur en áður þekktist. Ræður þar mestu að stærri (stálpaðri) seiði eru lífvænlegri heldur en þau smærri. Stærri seiði taka til sín meiri fæðu heldur þau smærri og því ætti að sleppa til muna færri einstaklingum. Sé horft framhjá seiðasleppingum og aðeins reiknað með þeim svæðum þar sem náttúruleg hrygning fer fram, þá skiptir stærð hrygningarfisks líka töluverðu máli. Þar sem áhersla hefur verið lögð á veiða og sleppa, sérstaklega þar sem öllum stærri fiski skal sleppt, þar heggur hve harðast í framleiðslugetu vatnasvæðis. Það hefur lengi verið vitað að stærri laxfiskar framleiða stærri hrogn ( Nikolsky, G.V. 1963. The ecology of fishes ) og gæði hrognanna eru meiri. Stærri hrogn verða til þess að fleiri einstaklingar komast á legg, ungviðinu fjölgar og tekur samsvarandi til sín meiri fæðu. Sem sagt, þar sem sleppingar eru óhóflegar eða hrygningu stýrt ætti að meta stofnstærð ungviðis og bera saman við framleiðslugetu svæðisins. Ef það er ekki gert, þá bera sleppingar seiða og hrygningarfisks ekki tilætlaðan árangur nema til skamms tíma, stofninn er þá einfaldlega orðinn of stór.

Þegar kemur að því að meta stofnstærð hrygningarstofns og nýliðunar er almennt stuðst við tvö mismunandi líkön. Annað líkanið er kennt við Beverton Holt, en hitt Ricker. Bæði þessi líkön gera ráð fyrir að nýliðun aukist með stækkandi hrygningarstofni þar til ákveðnu hámarki er náð. Á þessum tímapunkti skilur á milli þessara líkana. Beverton Holt reiknar með að eftir að hámarki hrygningarstofns sé náð þá fjölgi nýliðum ekkert sökum afráns. Rickers gerir aftur á móti ráð fyrir því að nýliðun dragist saman eftir að hámarki sé náð og því meira sem stofninn fari meira yfir hámarkið. Þetta líkan ( Ricker, W.E. 1975. Computation and interpretation of biological statistics of fish populations ) er oftast notað fyrir laxfiska þar sem afkoma nýliða ræðst mest af samkeppni um fæðu og búsvæði. Þess verður jafnframt að geta að nýliðun laxfiska er mjög háð umhverfisþáttum, sér í lagi þeirra laxfiska sem taka mestan sinn vöxt út í sjó. Ofgnótt nýliða í ám og vötnum er til lítils ef þeir eru ekki nægjanlega öflugir til að komast slysalaust til sjávar og taka upp breyttar fæðuvenjur. Afföll ofgnóttar eru hlutfallslega miklu meiri í sjó heldur en hjá færri sterkari einstaklingum.

En hvert var þá þetta töfralyf? Jú, þarna var verið að vísa til tvöfaldrar bólusetningar sem átti að redda allri laxagengd á Íslandi; auknar seiðasleppingar og sleppa öllum fiski yfir 80 sm. Með öðrum orðum; fjölga einstaklingum eins og mögulegt væri þannig að hrygningarstofninn stækkaði. Það skyldi þó aldrei vera að menn hafi rekist á skurðpunktinn hans Ricker‘s í einhverjum ám hér á landi fyrir einhverjum árum síðan og laxastofnar séu á niðurleið eftir rauðu línunni?

Mögulega er kominn tími til að endurskoða búsvæðamat einhverra áa eða í það minnsta lesa eldra mat aftur og setja það í samhengi við breyttar venjur og aðferðir við fiskirækt; stærri eða fleiri seiði. Fyrir nördana er síðan hægt að taka snúning á því að Ricker á ekki aðeins við stofnstærð í ferskvatni. Stofnstærð og fæðuþörf í sjó fylgir þessu líkani einnig og einmitt þar tekur laxinn út margfaldan vöxt sinn á lífsleiðinni. Kannski glugga ég síðar í samhengi fæðuframboðs í sjó og fjölda seiðasleppinga í ám, sjáum til.

Það kann að hljóma eins og ég sé einhver mannafæla, sífellt talandi um þessa dásemd að vera einn (eða í smærri hópum) uppi á hálendi í veiði. Já, eflaust er ég með snert af mannfælni, en hjá mér lýsir hún sér ekkert endilega sem óþægindi af því að vera innan um fólk, miklu frekar sem upplifun kosta þess að vera svolítið einn úti í náttúrunni.

Það hefur oft komið hér fram að ég tel það til ótrúlegra forréttinda að vera búsettur á Íslandi þar sem fólksfjöldi er svolítið takmarkaður og þar sem ferkílómetrarnir eru jafn margir pr. haus eins og raun ber vitni. Ég hef fengið að heyra það að við kunnum ekki að meta þau forréttindi að vera ekki öxl í öxl á veiðislóð. Á hálendinu er það ekki vandamál, svona dags dagsdaglega og ef einhver kemur inn á ferkílómeterinn hjá manni, þá hefur maður úr nægum öðrum kílómetrum að velja. Svo er það nú oft þannig að rekist maður á einhvern uppi á hálendi, þá tekur sig gjarnan upp eitthvert spjall og jafnvel samflot út daginn og jafnvel inn í kvöldið þegar á náttstað er komið. Þetta gerist örugglega ekki í fjölmenninu niðri á láglend, það er eins og gríma hversdagsleikans falli þegar uppi á hálendið er komið. Aðilar sem mundu ekki einu sinni kinka kolli til hvors annars á Laugaveginum, taka tal saman, finna sameiginlega þörf til að dásama það að vera til.

Trúlega er það umhverfið, náttúran á hálendinu sem hefur þessi áhrif á fólk, það tengir upp á nýtt og þær tengingar eru miklu sterkari en þær sem myndast í erli hversdagsins. Einstaklingar hverfa inn í borgina og verða í raun ósýnilegir. Einstaklingur getur vissulega horfið á hálendinu, í óeiginlegri merkingu, en náttúran hefur einstakt lag á að draga okkur fram í dagsljósið. Hve oft hefur það ekki komið fyrir að maður fylgir tófu eða mink eftir með augunum og þá fyrst kemur maður auga á næsta veiðimann. Þó auðnin á hálendinu eigi yfirleitt sviðið, þá tekur hún fagnandi aukaleikurum úr borginni og leyfir þeim að vera þátttakendur í hápunkti sýningarinnar.

Veiðimenn miða sinn hápunkt sýningarinnar oft við fisk á land. En það er svo einkennilegt að hápunkturinn færist einhverra hluta til á skalanum yfir fjölda eða stærð fiska þegar upp á hálendið er komið. Vissulega eru þeir til sem fyllast eldmóð og telja afla í fjölda og kílóum, en oftar en ekki þá breytist þetta viðmið á hálendinu. Einn fiskur úr lítt snortnu fjallavatni verður stundum á við 10 úr öðrum vötnum og stærðin þarf ekki alltaf að verða talin í tugum punda til að vekja lotningu. Sumarið uppi á hálendinu er töluvert skemmra heldur en niðri á láglendi og það síast fljótlega inn hjá veiðimönnum að hver veiddur fiskur hefur þurft að hafa aðeins meira fyrir vextinum þar heldur en víða annars staðar.

Allt þetta spilar inn í upplifun veiðimanna af hálendisveiði og eitt besta dæmi þessa eru Veiðivötn á Landmannaafrétti. Veiðimenn taka ástfóstrið við svæðið, taka nærri sér þegar aflabrestur verður og leggjast í spádóma og spekúlasjónir um ástæður og orsakir. Sumir fyllast efasemdum um að þeir staðfesti dagana sína í Vötnunum næsta sumar, en þegar kemur að eindaga, þá greiða menn sína daga og fyllast vonum þess að næsta sumar verði einfaldlega sumarið þegar allt gerist. Annað slagið gengur það eftir og enginn kannast lengur við að hafa haft efasemdir. Svona er aðdráttarafl hálendisins og það ætti enginn að efast um mátt þess og megin. Hálendið sleppir ekki svo glatt þeim sem það hefur náð tangarhaldi á.

Það er hverjum manni holt að þekkja sín takmörk. Ég á mér mörg takmörk og meðal þeirra er fluga sem heitir Rektor. Lengi vel var takmarkið að hnýta þessa flugu þannig að ég væri sáttur við útkomuna. Ég horfði endalaust á höfundinn hnýta hana og þóttist alltaf vera að ná henni, en þegar upp var staðið var ég aldrei nægjanlega sáttur við útkomuna.

Það eru einhver ár síðan ég setti uppskriftina að Rektor hér inn á síðuna með mynd og myndabroti af höfundi hennar, Kolbeini Grímssyni hnýta hana. Sjálfum fannst mér það alltaf ljóður á þessari færslu minni að myndin af flugunni var afleit, þannig að úr varð að ég leitaði til mér mikið færari hnýtara, Stefáns Bjarna Hjaltested og bað hann hnýta Rektor sem ég mætti nota sem módel í myndatöku. Mér fannst það liggja beinast við að fá Stefán til að hnýta þessa flugu, lærisvein og veiðifélaga Kolbeins Grímssonar.

Nú hef ég uppfært þessa færslu mína með myndum af handbragði Stefáns Bjarna og þykir mér við hæfi að geta þessa í dag, fyrsta dags Febrúarflugna 2021. Kolbeinn Grímsson hefði nefnilega orðið 100 ára á þessu ári, fæddur 10. desember 1921 á Austurbakka við Brunnstíg í Reykjavík. Kolbeinn lést í ársbyrjun 2006, en úr starfi mínu innan Stangaveiðifélagsins Ármanna, þá mætti telja að Kolbeinn væri enn í fullu fjöri, svo oft ber hann á góma þar.

Þennan mánuð ætla ég að vanda að hnýta þær flugur sem Kolbeinn er einna þekktastur fyrir, meira að segja Rektor því ég veit að urriðinn er ekki nándar nærri eins kræsinn á útlit flugna eins og ég.