Hér áður fyrr beittu menn höglum á tauma til að sökkva flugum niður á æskilegt dýpi en þessi aðferð hefur vikið fyrir misþyngdum flugum í boxum veiðimanna hin síðari ár. Ég hef reyndar aldrei orðið þeirrar upplifunar aðnjótandi að sjá veiðimann beita höglum ‚live‘ en lesið því meira um þetta síðustu vikur og mánuði.

Það er með þetta eins og flest annað að skoðanir manna eru töluvert skipta á ágæti og aðferðum við að veiða með höglum á taumi. Veikir tauminn, segja sumir og hnýta þá flugulausan afleggjara (droppper) á tauminn þar sem þeir raða höglum á eftir því sem þeir vilja sökkva betur. Þá rísa aðrir upp og segja að það henti illa því kastið verður þá að vera svo ávalt að nákvæmnin sé fyrir bí. Nei, nei segja enn aðrir og benda á að veltikastið sé tilvalið fyrir haglaköst á afleggjara, þá sé minni hætta á flækjum.

Enn aðrir láta sig hafa það að nota sverari taum og smella höglunum beint á hann en gæta þess þá bara enn betur að hann særi ekki tauminn og þvertaka alveg fyrir að nota högl með rifflaðri rifu. Já, einmitt. Högl og högl eru ekki það sama. Sum eru með beinni skoru, önnur eru með rifflaðri og svo er það þetta með þyngdina. Fleiri og léttari eða færri og þyngri? Ég hef svo sem ekki hugmynd um hvað sé best en einhvern veginn segir fyrri reynsla mér að fjöldi hagla skiptir ekki svo rosalega miklu máli.

Ég á svona skammtara með nokkrum þyngdum í, arfur frá því ég veiddi á flot og maðk, og mér sýnist í fljótu bragði að minnstu höglin hafi orðið svolítið afgangs eftir maðkaveiðina. Kannski maður prófi þetta næsta sumar með flugu, en hvar þá helst? Andstreymis, eins vel og mér hefur nú gengið þannig? Eða einfaldlega í vatnaveiðinni þar sem maður stillir fluguna af miðað við fæðudýpið? Ef maður kemst á annað borð upp á lagið með þetta, þá skilst mér að þetta virki alls staðar.

Ég ætla rétt að vona að menn hafi upplifað það, annað hvort í stöðuvatni eða straum að sjá fiskinn á fullu í æti rétt innan seilingar. Uppitökur eða rót í æti á botninum, jafnvel í ölduróti þegar stendur upp á bakkann. Ég hef alltaf átt mjög erfitt með að standast freistinguna að láta vaða á vöðuna, jafnvel bara með fluguna sem er á án þess að gefa því minnsta gaum hverju fiskurinn er í hverju sinni. Það er bara eins og tækifærið gæti gufað upp áður en minnst varir og allur fiskur verði á bak og burt ef ég hinkra aðeins við. Ef þið hafið ekki lent í þessu, þá getið þið auðvitað hætt að lesa hérna og megið stimpla þessa grein sem enn eina játningu mína á eigin mistökum. Fyrir hina held ég áfram….

Því er nú þannig farið að það eru minnstar líkur á að sjónarspilinu ljúki 1,2 & 3 þótt maður róar sig aðeins niður og skoðar aðstæður aðeins betur áður en maður lætur vaða. Annars vil ég helst ekki nota orðasambandið ‚láta vaða‘, það felur svolítið í sér æsing af óyfirlögðu ráði. Þegar ég læt nefnilega vaða, þá er það oftast beint á fiskinn eða vöðuna sem er væntanlega öruggasta leiðin til að sjónarspilinu ljúki einmitt 1,2 & 3. Í straumvatni segja spekingarnir manni að slaka á, koma sér niður fyrir sjónarspilið og kasta andstreymis, rétt til hliðar við fiskinn. Það er svo sem ekkert ósvipað sem maður gerir í vatnaveiðinni. Ekki kasta beint á fiskinn, veldu þér punkt nokkrum fetum til hliðar og reyndu að koma flugunni í fullri rósemd í sjónsvið fisksins. Og svo ein góð vísa í lokinn; byrjaðu að leggja fluguna á milli þín og fisksins, þá eru minni líkur á að hann styggist af línuskugga, hvað þá línuskelli ef æsingurinn er ekki alveg horfinn úr kasthendinni.