Þegar skordýr rísa upp að yfirborðinu nýta þau sér oft loftbólur til hjálpar. Annað hvort hafa þau falið eina slíka undir skel eða vængstæði eða gripið um eina með framfótunum. Ég heyrði einhverju sinni að þegar hnýtarar setja stálkúla á flugu, þá væru þeir að líkja eftir þessari loftbólu. Hvað er satt í þessu, veit ég ekki en sjálfur hef ég sett glerperlur á nokkrar flugur og ímynda mér að þær líkist loftbólunni meira en stálið. En hvað veit ég, ekki er ég fiskur.

Eftir stendur að þær flugur sem ég hef hnýtt með glerperlu hafa verið mér gjöfular og þá sérstaklega þar sem eitthvert klak er í gangi. Púpurnar geta verið með ýmsu lagi og af mismunandi litum, því ekki eru allar pöddur eins á litin. Ég þykist raunar hafa séð að sama paddan getur verið af nokkuð mismunandi lit eftir því hvar hún óx úr grasi, bæði hvað varðar landshluta og jafnvel í sama vatni eftir því hvað hún lagði sér til munns. Það er því um að gera að leyfa sér að hnýta púpur í nokkrum litum eða afbrigðum og ekki gleyma því að lagið á pöddunum er alls ekki það sama. Stundum eru þær nokkuð beinar, en stundum eru þær bognar, jafnvel alveg krepptar.

Tíminn flýgur hratt og mér finnst eins og það séu aðeins örfáir dagar síðan ég lagði í smá hrekk og setti inn á Febrúarflugur. Þannig var að ég var að dunda eitthvað við hnýtingarþvinguna og ég var kominn með einhverja byrjun að flugu að því ég hélt eftir eigin höfði. Hvort ég hafi staðið upp til að ná mér í kaffibolla eða svara símanum, þá atvikast það þannig að þegar ég kem aftur að þvingunni þá sé ég að flugan er í raun ljót útgáfa af þekktri laxaflugu sem ég ætlaði hreint ekkert að hnýta, Undertaker.

Ég lét slag standa og kláraði að setja einhvern ólögulegan væng á fluguna, tók mynd af henni og smellti inn í Febrúarflugur með þeim orðum að trúlega þekkti urriðinn ekki haus né sporð á muni laxaflugu og silungaflugu. Kerskni mín náði víst ekki alveg í gegn, því þekktir veiðimenn og hnýtarar vottuðu að þeir hefðu tekið bæði urriða og bleikju á Undertaker. Mér fannst eiginlega að brandarinn hefði snúist í höndunum á mér og rekið mér hressilegan löðrung.

Núna er ég búinn að hnýta nokkra Undertaker í smærri stærðum og setja í boxið mitt fyrir sumarið. Þetta er falleg fluga og það væri synd og skömm að reyna hana ekki í silunginn fyrst hún hefur gefið.

Þegar ég fór yfir hvaða flugur gáfu mér best á síðasta ári, þá stóðu marabou flugur upp úr, nokkuð sem kom ekki neitt sérstaklega á óvart. Ég átti alveg eins von á að púpur væru í öðru sæti, en svo var nú ekki. Það voru votflugur, nánar tiltekið soft hackle flugur sem voru í öðru sæti, svona mitt á milli marabou flugna og púpa.

Mér fannst þetta svolítið skemmtilegt, því fyrir ári síðan gat ég þess einhvers staðar að ég mér þætti þetta elsta form veiðiflugna ekki njóta sannmælis og ég ætlaði að leggja meiri áherslu á að nota þær. Algjörlega óháð því að þessar flugur hafa alltaf höfðar mikið til mín.

Einmitt um þessar mundir er lífríkið að vakna af vetrardvalanum og einhver kann að segja að þá styttist í að votflugurnar fari aftur undir. Já, og þær ættu reyndar að vera farnar undir nú þegar, því soft hackle flugur eru ekkert síður góðar til síns brúks snemma vors, rétt áður en lífríkið smellur alveg í gang. Hvort sem það er hegðan hringvöfðu fjaðrarinnar í vatni eða eitthvað annað, þá virðast þessar flugur glepja fisk ekkert síður rétt áður en lirfur og púpur taka til við að umbreytast í fullvaxta skortdýr.

Hringvafin fjöður um búk sem líkir að einhverju leiti eftir púpu getur líkt eftir hýði hennar þegar fluga er dregin. Að sama skapi getur þessi fjöður líkt eftir fálmurum eða fótum lirfunnar þegar hlé er gert á inndrætti og fjaðrirnar rétta úr sér. En hvers vegna virkar þetta jafnvel þótt engin skordýr eru komin á kreik? Mér skilst á þeim greinum votflugufræðinga sem ég hef lesið, og trúið mér að þær eru nokkrir á alnetinu, að silungurinn hugsi ekki endilega rökrétt. Svo lengi sem þeir hafi yfir höfuð vaxið úr grasi við skordýraát, þá sé það greypt í kvarnir þeirra að u.þ.b. svona eða svona lítið skorkvikindið út. Ekki það að ég telji fiska hugsa mikið, en þetta er eitthvað í líkingu við að ef dýrið lítur út eins og önd, gaggar eins og önd, vaggar eins og önd, þá hlítur það að vera önd. Ef flugan lítur út eins skordýr, hreyfir sig eins og skordýr, þá hlítur það að vera skordýr og þá er eins gott að smella skoltunum utan um það.

Eins skemmtilegar og mér finnast púpur vera, þá fer því fjarri að mínar sverji sig í ætt við frænkur sínar frá Tékklandi, þessar sem eru í yfirvigt. Þegar ég byrjaði að hnýta flugur við eldhúsborðið hérna um árið, þá var ég alls ekki viss hve þungar, þungar púpur ættu að vera. Ég hafði til hliðsjónar einhvern bækling sem hét Euro Nymphing og í þeim bæklingi voru þær allar með kúlu í yfirstærð og öngulinn vandlega vafinn með blýþræði. Ég á einhverjar af þessum fyrstu púpum mínum ennþá, flestar hafa þó orðið steinum að bráð í gegnum tíðina, ef ekki úti í vatni, þá fyrir aftan mig á bakkanum.

Þar sem ég bjó ekki svo vel að hafa aðgang að leiðbeinanda sem gat frætt mig um undirstöðuatriði púpuhnýtingar, kosti og galla og þá sér í lagi til hverra nota viðkomandi púpa væri ætluð, þá framleiddi ég einhvern ógjörning af púpum sem sverja sig meira í ætt við byssukúlur heldur en skordýr. Flestar af þessum púpum voru víst ætlaðar til veiða í stríðum straumi lækja og smááa þar sem það gilti umfram allt að koma þeim niður, fljótt og örugglega. Þessi misskilningur minn leiðréttist fljótlega og með tíð og tíma hafa púpurnar mínar tekið sig á og lést allverulega án þess að verða óþarflega horaðar.

Hin síðari ár hef ég meira að segja verið að föndra flugur sem eru aðeins lítillega þyngdar ef þá eitthvað. Ég er kannski mjög smitaður af áhuga mínum á votflugum, þessum klassísku vængjuðu aflaklóm sem komu fram á sjónarsviðið löngu áður en elstu núlifandi menn urðu svo mikið sem blik í auga.

Meira að segja blóðormurinn minn er ekki lengur þyngdur, ef undan er skilin glerperlan sem ég nota í hann. Öll lögmál um blóðorm sögðu mér í upphafi að gleyma þessari tilraun, blóðormurinn væri fastur á botninum og þar ætti ég að veiða hann, sérstaklega fyrripart sumars. En, viti menn þetta mótív að flugu hefur gefið mér ágætlega og smátt og smátt hefur hún farið oftar undir og því sífellt gefið betur. Flugur sem þessa veiði ég á intermediate línu í ekkert of löngum taumi. Kosturinn við þetta er að ég næ henni niður í vatnaveiðinni (á endanum), flugan verður síður viðskila við tauminn og tekur sjaldan upp ástríðufullt ástarsamband við botnfast grjót. Svo skemmir ekki að það er lítið mál að fá hana til að rísa alveg upp að yfirborðinu og veiða hana þar.