Ég veit ekki hvort lesendur þekki til fiskifléttu, en fyrir rúmri viku síðan fléttuðum við veiðifélagarnir okkar eigin þriggja þátta fiskifléttu úr vettvangsskoðun, námskeiði og verklegri kennslu. Einhverjum kann að þykja það skjóta skökku við að flokka þessa sögu undir Veiði en það kemur þó einn fiskur við sögu.

Byrjum á hefðbundnum inngangi að fléttu #1; veðrinu. Síðdegis 19. maí var brennt austur fyrir fjall, einum hamborgara sporðrennt á Selfossi og haldið áfram í alveg þokkalegu veðri upp Skeið og þaðan inn Þjórsárdalinn. Rétt eftir að við lögðum á Sámsstaðamúla tók við okkur slydda sem fljótlega breyttist í hreina og beina snjókomu, sumarið ekki alveg komið á kaflanum frá Búrfelli og inn að Hrauneyjum.

Já, við vorum á leið inn að Hrauneyjum þar sem, fyrir einstaka greiðvikni staðarhaldara, biðu okkar uppábúin rúm í hlýrri og notalegri Hálendismiðstöðinni. Nokkuð sem mér varð hugsað til og þakkaði fyrir á meðan ég ruddi slóðina fyrir vinafólk okkar sem höfðu boðið okkur að leysa af á tveimur stöngum í Tungnaá daginn eftir.

Næsta morgun hafði heldur rofað til við Hrauneyjar, snjóinn hafði nær allan tekið upp og bráðnað niður í Tungnaá, kælt hana hressilega, rétt eins og hún væri ekki nægjanlega köld fyrir. Það var samt ekki langt í snjóinn, fyrir sunnan okkur var enn hressilega hvítt í fjöllum, þannig að við fórum okkur hægt um morguninn.

Við höfðum fengið greinagóðar leiðbeiningar um veiðistaði og aðferðir frá þeim félögum í Fish Partner sem selja leyfi í Tungnaá neðan Hrauneyja, en það stoðaði mögulega lítið þegar þær snérust um andstreymisveiði og veiðistaði sem við mögulega fundum aldrei. Nú get ég aðeins talað fyrir mig, en ég var algjörlega týndur þó ég hefði fengið inn með teskeið hvernig ég ætti að haga mér. Fisk sá ég nánast ekki, veiðistaðir voru eins og lokuð bók fyrir mér og andstreymisveiði hefði alveg eins getað verið eitthvað úr hebresku.

Ólíkt Tungnaá ofan Krókslóns, þá er áin neðan Hrauneyja kristaltær og nú hef ég arkað töluverðan spotta hennar með flugustöng í hönd. Ég sá tvo fiska á þessu rölti mínu. Annar var í höndum kunningjakonu okkar, væn bleikja sem lét glepjast af Langskegg, en hinn var urriði sem var eins og skrúfaður við botninn. Fiskurinn var þvermóðskan uppmáluð og lét sig hvergi fyrir eggjandi flugum sem kunningi okkar renndi fyrir hann. Þaulsetnir urriðar í köldu vatni eru töluvert sleipir í reikningi og það var alveg sama hvaða flugu var rennt fyrir hann, niðurstaða reikningsdæmisins var alltaf neikvæð, meiri orka færi í að eltast við þetta grunsamlega fiðurfé í þessum kulda heldur en mögulegur ávinningur fyrirhafnarinnar að glefsa í fluguna.

Á rölti mínu eftir bökkum árinnar sá ég fjölda álitlegra veiðistaða og hugsaði nýbráðinni og reynsluleysi mínu þegjandi þörfina. Raunar var lofthitinn ekkert amalegur þegar leið á daginn, held að hann hafi krafsað í 10°C og það var bara mjög ánægjulegt að eyða deginum á þessum slóðum. Góður félagsskapur og hollið var ekki fisklaust, þökk sé lunknum veiðimanni og einni bleikju.

Eflaust hefði reyndum veiðimanni ekki orðið skotaskuld úr því að læðast að álitlegum hyl eða breiðu og setja í fisk, en víðtækt reynsluleysi mitt í straumvatni dugði skammt til. Nei, ég hef ekkert verið að grínast með reynsluleysi mitt af fluguveiði í straumvatni. Þegar mér tekst ekki að apa eftir löngu aflögðum veiðiaðferðum sem ég notaði fyrir áratugum síðan, þá má öllum vera ljóst að ég á töluvert ólært og við því er aðeins eitt að gera; verða sér úti um leiðsögn. Líkur hér með frásögn af fléttu #1, sem ég kýs að kalla vettvangskönnun á veiðislóð og við tekur inngangur að fléttu #2.

Þar sem við hjónin áttum stefnumót við skólabekk í Reykjavík upp úr kvöldmat, þá urðum við að kveðja Tungnaá og vinafólk okkar vel fyrir kvöldmat. Þannig var mál með vexti að góður félagi okkar hafði varla átt orð til að lýsa ánægju sinni með námskeið sem hann sótti nýverið; 101 Náðu tökum á andstreymisveiði með tökuvara. Eldmóður hans var svo smitandi að við hjónin svindluðum örlítið og skráðum okkur á framhaldsnámskeiðið 201 Andstreymisveiði alla leið ásamt þessum félaga okkar. Ég vissi náttúrulega ekkert út í hvað ég var að etja sjálfum mér og það var ekki laust við að ég væri með smá hnút í maganum á leiðinni til Reykjavíkur á fimmtudaginn.

Eitt það dásamlegasta við fluguveiðina er að maður getur alltaf lært eitthvað nýtt og þetta námskeið var töluvert út fyrir minn þægindaramma; andstreymisveiði með tökuvara (ég hef alltaf verið blindur á tökuvara) og euronymphing með ógnarlöngum taum (ég vil helst veiða á eins stuttan taum og ég kemst upp með) en á skólabekk settist ég ásamt 23 öðrum veiðimönnum þetta kvöld. Ef ég segi að ég hafi meðtekið allt sem þeir félagar Sigþór Steinn og Hrafn Haukssonar jusu úr viskubrunni sínum þetta kvöld, þá væri ég að ljúga. Það sem þeir vita ekki um andstreymisveiði og euronymphing veit ég örugglega ekki að sé til og ég átti fullt í fangi með að meðtaka og kyngja öllu því sem þeir félagar lögðu á borð fyrir okkur, frábært kvöld.

Mér veitti alls ekki af frídegi áður en flétta #3 tæki við, verkleg kennsla í Tungnaá og Köldukvísl, og ég nýtti daginn til að hugsa, hugsa og rifja upp, hugsa aðeins meira og kaupa mér taumaefni og níðþungar tungsten púpur (ekki segja neinum að ég hafi keypt flugur). Já, ekki má gleyma þessum hvíta tökuvara sem ég keypti. Ég kveið því nefnilega svolítið að nota eiturgrænan, gulan eða appelsínugulan tökuvara í rennandi vatni, nógu erfitt hefur mér reynst að sjá svona tökuvara í kyrru vatni. Ég lagðist því í smá grúsk og rakti garnir úr félaga mínum um tökuvara; hvítur eða jafnvel svartur tökuvari gæti alveg hentað þeim sem sjá ekki þessa glannalegu.

Síðdegis á laugardag var aftur lagt í hann inn að Hrauneyjum. Bíllinn fullur af veiðidóti og tösku með hlýjum ullarfötum, það spáði skítakulda og roki. Með í för var einnig svartur túss ef hvíti tökuvarinn dygði ekki og skipta þyrfti um lit á honum.

Að þessu sinni fórum við framhjá Hálendismiðstöðinni, ferðinni var heitið í veiðihús Fish Partners í Þóristungum þar sem boðið var til kvöldverðar og kjaftagangs fram á nótt.

Sunnudagurinn hófst með sameiginlegum morgunverði og hnýtingu þessa ógnarlanga euronymphing taums. Það blés raunar ekki byrlega til euro-veiða, heldur kröftugur norðan garri og hitastigið var ekki upp á marga fiska þannig að fara þurfti könnunarleiðangur í leit að skjólsvæðum kennslustöðum við Tungnaá og Köldukvísl. Allt slapp þetta þó til og hópi 12 nemenda var skipt niður á þá félaga Sigþór Stein, Hrafn og Birki Má sem önnuðust leiðsögn á staðnum.

Hópurinn okkar byrjaði á því að renna niður að Berghyl við Tungnaá þarf sem Hrafn leiðbeindi okkur um uppsetningu tökuvara og tilburði við ánna. Ég gat ekki annað en dáðst að þolinmæði og elju Hrafns við að leiðsögnina og ég beið spenntur eftir því að röðin kæmi að mér og naut þess á meðan að hlera leiðbeiningar hans til félaga minna í hópinum. Það náðist að setja í einn fisk þarna í Berghyl, á litla púpu og hvítan tökuvara, en ég vil ekki viðurkenna að ég hafi náð fiskinum því rétt í þann mund sem ég ætlaði að draga hann að landi til að losa úr honum, þá tók blessuð bleikjan hressilegan kipp og sleit tauminn á lélegum fluguhnúti. Ég sem sagt gekk lengra en veiða og sleppa, ég sleppti bæði flugu og fiski. Ég ætti kannski að athuga með námskeið í fluguhnútum eða vanda mig betur við hnýtingarnar.

Eftir Berghyl færði hópurinn sig niður að Þrístreng í Tungnaá og síðan kláruðum við daginn í Köldukvísl sem bar nafn með rentu þennan dag. Ég hef sjaldan verið í eins miklum vafa um það hvort fæturnir væru ennþá fastir á mér eins og eftir ½ klst úti í Köldukvísl neðan ármóta Tjaldakvíslar.

Það er skemmst frá því að segja að ég held að ég hafi aldrei lært jafn mikið á einum degi undir handleiðslu nokkurs manns eins og þennan sunnudag og það sem meira er, ég er búinn að finna litinn á tökuvara sem ég sé; hvítur er það heillin. Ég á í veskinu mínu ónotaðan euronymphing taum sem ég á eftir að prófa í sumar í einhverjum góðum læk og svei mér þá, þá gæti alveg sést til mín með tökuvara í sumar.

Hrós ferðarinnar fær hvítur tökuvari, leiðbeinendurnir sem stóðu sig frábærlega og Fish Partner fyrir að hýsa námskeiðið af miklum myndarbrag. Það sannaðist í þessari fléttu okkar að svo lærir lengi sem lifir, takk fyrir mig.

Okkur veiðifélögunum bauðst að skipta með okkur stöng í þriðja holli í Flóðinu og við ákváðum að slá til og prófa eitthvað alveg nýtt. Í þessu holli voru reyndir veiðimenn með áratuga reynslu af veiði í straumvatni og það var því alveg eins víst að við næðum að grípa einhver tips and tricks þar sem hvorugt okkar hefur umtalsverða reynslu af fluguveiði í straumvatni.

Fyrir ferðina var vitaskuld legið yfir korti af veiðisvæðinu sem nær frá Efri-Skurð og niður í Neðri-Skurð fyrir neðan brú. Hið eiginlega Fitjaflóð (Flóðið) nær í raun aðeins þaðan sem Efri-Skurði sleppir og niður að s.k. Trekt. Þar fyrir neðan tekur við Hólmasvæðið og að lokum Neðri-Skurður.

Við hófum leika við Bátalægið í Flóðinu, renndum vitaskuld alveg í blint. Það svo örlítill vindur að sunnan og ég verð bara alveg að játa að straumurinn í Flóðinu var ekki meiri en svo að eftir smá tíma var ég orðinn 100% viss um að vatnið rynni til norðurs. Flóðið er gríðarleg víðátta, grunnt og væntanlega þarf að vað nokkuð duglega út að einhverri rennu eða kanti þar sem fiskjar er von. Veiðifélagi minn fékk eitt högg út frá Bátalæginu, en síðan ekki söguna meir þannig að þegar félagar okkar véku úr Trektinni, færðum við okkur þangað.

Eitt hafði Trektin fram yfir Flóðið, þar var ljóst hvert vatnið rynni því eins og nafnið bendir til þá þrengist farvegurinn þar töluvert og loksins sáum við einhvern alvöru farveg og straum.

Af litlu hyggjuviti og eftir nokkur köst var flugan (Black Ghost Zonker #8) tekin með látum og viðkomandi birtingur var greinilega ekki sáttur og tók stökkið en lagðist síðan niður í farveginn. Eitthvað gat ég haggað honum til að byrja með en á einhverjum tímapunkti var alveg eins og hann hefði verið negldur niður í botninn.

Eftir einhvern tíma bar félaga okkar að og skotið var á mikla ráðstefnu, spekingaspjall um það hvað best væri að gera. Í bland við sögur af 20 – 30 mín viðureignum komu ráðleggingar um að ég færði mig upp á móti strauminum, með strauminum, slaka örlítið á eða halda öllu föstu. Þetta stoðaði lítið sem ekkert, aðeins smá hnykkur á einhverjum tímapunkti en svo ekki söguna meir. Rétt í þann mund sem þolinmæði mín var á þrotum fórum tveir vaskir menn, arm í arm út í strauminn og …. losuðu flugulausan tauminn úr trúlega einu þúfunni sem fyrirfinnst í Trektinni. Baráttunni við þúfuna lauk því með fullnaðarsigri hennar og miklum hlátrarsköllum viðstaddra.

Ég tók pásu, sagði veiðifélaga mínum hvar fiskurinn hefði tekið og tölti í átt að bílnum, nú þyrfti ég hressingar við. Ekki veit ég hvort það var í öðru eða þriðja kasti að flugan var tekin með þessum líka tilþrifum og vænn birtingur sýndi sig. Eina ráðið sem ég gat gefið var að leyfa honum ekki að fara niður að þúfunni, sem henni tókst og að lokum kom 81 sm birtingu að landi.

Þegar hingað var komið, fór að kula nokkuð þannig að við tókum okkur saman og héldum í hús. Góður og lærdómsríkur dagur að baki.

Það verður ekki annað sagt heldur en miðvikudagurinn hafi brosað við okkur, búinn að láta hvítta aðeins í sér tennurnar því það hafði snjóað í fjöll fyrir vestan okkur um nóttina. Hitastigið fór hægt og rólega upp á við og það stóð á endum að þegar gengið hafði verið frá eftir staðgóðan morgunverð, var orðið veiðilegt mjög.

Við félagarnir ákváðum að prófa Neðri-Skurðinn án þess í raun að vita nokkuð hvar eða hvernig við ættum að bera okkur að. Þau voru reyndar nokkur svona andartökin sem brá fyrir í þessari ferð þar sem maður stóð á bakkanum og vissi hvorki upp né niður í því hvar bera skyldi niður, en þarna um morguninn brá þó svo við að við sáum til fiskjar, því annað slagið sáust þeir bylta sér í skurðinum miðjum. Við nánari skoðun og eftirtekt sáum við að fiskurinn hélt sig alveg þétt undir hinum bakkanum, stakk annað slagið upp trýninu og lét þannig vita af sér.

Hefði ég verið nokkrum áratugum yngri og með aðrar veiðigræjur í höndunum, þá hefði ég vitað upp á hár hvar ég hefði lagt flotið niður og leyft maðkinum að damla undan straumi inn í iðuna og þannig fyrir fiskinn. Þessar aðstæður og hegðun urriða þekkti ég frá fyrri tíð og í huganum færði ég því aðferðina yfir á þyngda flugu á flotlínu.

Það var reyndar veiðifélagi minn sem náði fyrsta fiski dagsins, ljómandi fallegur 71 sm birtingur tók þarna undir bakkanum og lét ófriðlega. Brandari dagsins var trúlega þegar ég mætti með nettan silungaháf frúarinnar sem gagnaðist til lítils annars en til að króa fiskinn af þannig að unnt væri að taka úr honum fluguna áður en honum yrði sleppt aftur.

Eftir ótal tilraunir og töluverðan eltingaleik við fisk sem sýndi sig reglulega undir bakkanum, náði ég loksins að setja í þann sem reynist minn eini í þessari ferð. 75 sm fallegur fiskur, þokkalega vel haldinn en greinilega á leið í hlaðborð Atlantshafsins.

Það var svo veiðifélagi minn sem setti í einn fiskinn enn og hann mældist 75 sm líka. Fyrst hélt ég að þetta væri sami fiskur og hjá mér, en svo reyndist ekki vera. Það var því nóg af fiski á svæðinu, þó þeir væru misjafnlega tökuglaðir.

Þegar leið á daginn fór heldur kólnandi og við fengum á okkur örlitla úrkomu sem var í kaldari kantinum og við fórum því aðeins á stúfana, kíktum á Efri-Skurðinn, Tunnuna og á nokkra aðra staði án þess að verða vör við fisk. Á meðan að við vorum á þessu rápi fengu félagar okkar einhverja fiska í Neðri-Skurðinum og Göngu-Hrólfur setti í fiska á Hólmasvæðinu sem hann þrætti fram og til baka þessa daga með ágætum árangri.

Það var ekki laust við að einhver sprengur væri á mannskapnum á fimmtudagsmorgun, hálfur dagur framundan en menn gáfu sér þó tíma til að snæða staðgóðan morgunverð áður en þeir héldu til veiða. Við reyndum fyrir okkur í trektinni og víðar, en enduðum í Neðri-Skurðinum þó félagar okkar hefðu ekki orðið varir við fisk.

Það er svo einkennilegt að við höfðum þokkalega sterka tilfinningu fyrir því að fiskurinn væri á staðnum og þá helst undir bakkanum eins og daginn áður þó hann væri ekkert að sýna sig. Við skiptumst á og spennan jókst þegar leið að hættumálum. Veiðifélagi minn endaði á því að setja í sérlega vænan fisk undir bakkanum sem sýndi sig með stæl og streittist vel á móti, svo vel að öngul ómyndin sem ég hafði notað í hnýtingar rétti úr sér og fiskurinn lak af flugunni. Vissulega hefði verið gaman að ná þessum höfðingja á land, en svona er nú veiðin, ekki verður á allt kosið.

Heilt á litið var þetta afskaplega skemmtilegt ferð, félagsskapurinn frábær og við settum töluvert í reynslubankann og ég held að tveir viðvaningar á stöng megi vera sáttir við þessa fjóra fiska. Hvað bærist innra í mér eftir þessa ferð þarf ég að melta örlítið lengur, það væri áhugavert að reyna sig við Grenlæk og höfðingjana sem þar eiga sér óðal þegar þeir snúa aftur úr sjó, feitir og pattaralegir, fullir orku. Hver veit nema færi gefist til þess síðar.

Þetta árið raðast það þannig upp hjá okkur veiðifélögunum að fyrstu bókaðar ferðir okkar eru í rennandi vatn. Svo skemmtilega vill til að þennan dag, þ.e. 17. apríl var slétt ár frá því við veiðifélagarnir fórum í okkar fyrstu veiðiferð 2020 og þá líka í rennandi vatn.

Að þessu sinni bauðst okkur að taka stöng á móti góðum félögum á nýju svæði í Skaftá neðan við ós Tungulækjar. Tveir dagar á viðráðanlegu verði, stutt og snoturt svæði sem hentaði okkur alveg ágætlega. Við gerðum reyndar örlítið meira úr ferðinni austur, fórum í vísindaferð inn með Skaftá á föstudeginum en áin var í töluverðum vexti, kolsvört og óálitleg, þannig að það var lítið bleytt í færi þá, telst eiginlega ekki með.

Laugardagurinn var svolítið blautur, svona klassískur vordagur þar sem örlítið vantaði upp á hitatölurnar, en slapp þó til. Það játast alveg að það tók mig töluverðan tíma að fóta mig í línuvali í Skaftánni. Ég reyndi samsetta línu flot/sökkendi, en ég náði ekki neinu lagi á köstin, hvort sem það var nú mér að kenna (líklegast), stönginni (afar ólíklegt) eða línunni (kemur til greina). Eitthvað fannst mér sökkendinn vera helst til langur og jafnvel of þungur, þannig að ég skipti yfir í flotlínu og valdi mér sökktaum sem var heldur grennri, styttri og ekki eins hraður.

Eftir töluvert marga kaffibolla, nestisát og endalaust gláp á ekkert sem sást í vatninu, kom að því að síminn hringdi. Yngra eintakið af feðgunum sem hafði lagt land undir fót og fært sig í útjaðar svæðisins til suðurs hafði sett í þennan líka rosalega dreka. Þegar við gömlu mennirnir mættum á staðinn, stóð baráttan enn yfir og það var ekki laust við að maður horfði með smá öfund á úthaldið sem bæði veiðimaður og fiskur höfðu í þessari baráttu. Eitthvað sagði mér að þetta færi aðeins á einn veg, þ.e. fiskurinn næðist á land, yrði mældur og sleppt aftur, svo öruggur var strákurinn í viðureigninni. Þegar til átti að taka var málbandið víðsfjarri þannig að umræddur fiskur var mældur með taumaefni og sleppt. Þegar til baka var komið reyndist taumaefnið vera 89 sm að lengd, flottur fiskur.

Eftir þetta var lítið að frétta, í það sem mér fannst vera óendanlega langur tími. Maður smellti af einni mynd í pásu og birti á Insta með þeim orðum að nú væri pása, frá engu. Örvænting þess sem ekki hefur orðið var við fisk lak af myndinni, en þess var síðan ekkert mjög langt að bíða að ég setti í fisk. Sjóbirtingur er jú urriði og ég hef nú alveg tekist á við urriða í vötnum, en sjóbirtingur að vori er ekki fullur orku og viðureignin stóð ekki lengi. Enn og aftur var málbandið víðsfjarri, þannig að hann var mældur við stöngina. Síðar kom í ljós að það eru 81 sm frá enda stangar að fyrstu lykkju.

Ég held að það hafi jafnvel verið í næstu skiptingu sem ég setti aftur í fisk og sá var heldur sprækari, geldfiskur í ágætum holdum en greinilega á leið til sjávar að fá sér í gogginn, 64 sm fiskur. Báðir tóku þeir það sem almennt var talið ólíklegt í birtinginn, Cats Wisker #10

Það hljóp náttúrulega kapp í mannskapinn, en lítið sem ekkert urðum við vör við fisk það sem eftir lifði dags og fórum því tiltölulega snemma í hús, létum heyrast hviss í dósum og flettum fréttamiðlunum og rákum þá augun í þessa umfjöllun, flottur strákurinn.

Sunnudagurinn hóf sig til flugs, bjartur og fallegur en það lá eitthvað í loftinu sem sagði manni að það yrði e.t.v. fátt um fína drætti.

Hitastigið náði sér ekki á flug og veður skipuðust skjótt í lofti, á 10 mín dró ekki bara eitt ský fyrir sólu, þau voru mörg og sum þeirra helltu úr sér rigningu, hagli og slyddu. Það var svo sem í kortunum að það yrði ekki hlýtt þennan dag og það var eins og fiskurinn hefði lesið spánna og ákveðið að fara ekkert framúr þennan daginn. Þann tíma sem við reyndum, urðum við ekki vör við fisk í Skaftá og skoðunarferð (án stangar) inn að ósi Tungulækjar var á sömu leið, ekki sporður í sjónmáli.

Þegar allir voru búnir að fá nóg af gusti og kulda, pökkuðum við einfaldlega saman og héldum heim á leið. Fyrir mér var þetta mjög áhugaverð ferð, ekki endilega vegna fiskanna, heldur vegna þess að mér gafst þarna tækifæri til fylgjast með alveg frábærum veiðimönnum að renna fyrir fisk í straumvatni. Held bara að ég hafði náð að fylla í eitthvert tómarúm í þekkingarbrunninum mínum sem ég hyggst nýta mér í næsta mánuði þegar það verður komið sumar og ég held aftur á þessar slóðir. Sama sýsla, sami hreppur, annað svæði. Takk fyrir samveruna, Björgvin, Örvar Óli og minn fasti veiðifélagi, Þórunn Björk. Þetta var virkilega gaman.

Það er nú ekki frá miklu að segja eftir fyrstu ferð okkar í veiði á þessu ári. Við brugðum okkur úr dal yfir á nes og kíktum í Hraunsfjörðinn og nýttum þann hluta hans sem ekki var undir ís. Veðrið lék raunar við okkur og fjörðurinn skartaði sínu fegursta í votti af vori.

Ég notaði tækifærið til að prófa nýja línu í köldu vatninu og var bara nokkuð sáttur við útkomuna, það litla minni sem í henni var þegar hún kom út af hjólinu var fljótt að fara og hún var lítið sem ekkert að stífna í kuldanum.

Ekki urðum við óyggjandi vör við fisk, en grunar þó sterklega að einn slíkur hafi verið að sniglast við grjótgarðinn, það var nú allt og sumt af lifandi fiskum.

Eini fiskurinn sem kom á land var hjá félaga mínum sem náði að endurdrepa dauða flundru eftir að hafa húkkað í hana. Það kæmi mér reyndar ekkert á óvart að sú flundra hafi einfaldlega frosið í hel í síðustu viku, en það koma örugglega hlýindi eftir þessa helgi og þá fara bleikjurnar væntanlega á stjá.