Það er með ólíkindum hve oft það geta verið stillur við Langavatn í Borgarbyggð. Eitt skipti náði ég mörgum góðum myndum við vestanvert vatnið þar sem umhverfið tvöfaldaðist í vatninu, sama hver litið var.

Einhverjar þessara mynda hafa ratað til vina og kunningja sem hafa fengið að nota þær í kynningarefni, m.a. sú sem er hér fyrir neðan.

Gæði myndar þarf ekki alltaf að mæla í pixlum. Þessi mynd er í hæsta gæðaflokki í mínum huga, væntanlega aðeins vegna þess að þegar ég var á leið heim úr veiði þurfti ég að stoppa við gatnamót og þá var þetta útsýnið út um framrúðuna. Stangirnar á húddinu og þetta skilti í bakgrunni.

Og enn ein myndin þar sem tveir uppáhalds bláu litirnir mínir koma fyrir. Einhver spurði mig hvort ég hefði tekið þessa mynd á tíma, skýin væru eitthvað svo hreyfð. Það hefði mátt ætla að sá hin sami hefði aldrei litið til lofts á Íslandi, skýin eru oftar en ekki á hreyfingu hérna.

Myndin er tekin við Frostastaðavatn, töluverður vindur í lofti frá norðri en niðri við vatnið var hann úr vestri og til að kóróna andstæðurnar sem er að finna á hálendinu var lofthitin vel á annan tug gráða þótt vatnið virki svolítið kalt að sjá. Dásamlegur staður.

Það er tvennt blátt sem ég heillast af; vatnið og himininn. Einhver ljósmyndari lét hafa eftir sér að þetta væri útslitnasta myndefni veiðimanna fyrir utan það að reka snjáldur fisksins upp í linsuna. Mér gæti ekki staðið meira á sama um hvoru tveggja. Ég fæ aldrei nóg af því að festa bláma vatns og himins á mynd og ég er afskaplega lítið fyrir það að reka snjáldur fisksins upp í linsuna til að lengja hann um nokkra sentimetra eða bæta á hann pundum, þá læt ég það frekar eiga sig að taka mynd af aflanum. Svona geta nú mennirnir verið misjafnir.

Það er svolítið sérkennileg tilfinning sem grípur mann þegar vatn eða vatnaklasi heillar mann svoleiðis upp úr skónum að litlu fiskarnir eða jafnvel algjört fiskleysi verður að stórkostlegri veiðiferð í minningunni. Framvötnin eru svona svæði í mínum huga, mig dreymir stöðugt um að komast þangað aftur.

Það er svo langt því frá að maður sé einn á veiðum. Maður eignast nágranna í hverju vatni, stundum himbrima sem vísar manni á fisk, stundum kríur sem vísa manni á síli og stundum straumendur sem vísa manni á ætið sem fiskurinn og sílið eltist við.

Að lesa náttúruna er leikur veiðimannsins sem vill setja sig inn í atferli fisksins. Myndina tók ég á stað við eitt af uppáhalds vötnunum mínum, Hlíðarvatn í Hnappadal , snemma sumars þegar yfirborð vatnsins stóð enn hátt eftir leysingar vorsins. Staðurinn þar sem straumendurnar sóttu í er að öllu jöfnu vaðfær á venjulegum gönguskóm, en þarna dugðu ekki einu sinni stígvél til að halda sér þurrum.