Þegar ég byrjaði að hnýta var ég sífellt með skærin á lofti, klippti, klippti meira og snurfusaði svo enn og aftur áður en ég hnýtti næsta efni á fluguna. Auðvitað er þetta misjafnt eftir flugum, sumar eru það efnislitlar að allt sem talist getur ofaukið verður að hverfa, en sumar flugur þarf alls ekki að snyrta eins og ég gerði áður.

Nefnum sem dæmi Dog Nobbler. Bústinn vöndull af marabou í skott skilur auðvitað eftir sig heilan helling af efni þegar maður er búinn að hnýta skottið eðlilega niður. Til að byrja með tók ég upp skærin og klippti allt umfram efni frá þegar skottið hafði verið hnýtt tryggilega niður. Svo tók heilmikið vesen við að byggja búkinn, ná honum þéttum og bústnum eins og ég vil hafa hann. Fljótlega fór ég þó að stytta mér leið með allt þetta efni. Eftir að hafa hnýtt skottið niður, tryggt það vendilega og jafnvel lakkað í hnútana, lagði ég restina af storkinum einfaldlega fram eftir flugunni, hnýtti hann niður fyrir framan augu og þá fyrst klippti ég af. Þ.e.a.s. ef eitthvað var eftir af fjöðrinni.

Með þessu móti var einfaldara að hnýta vöf eða vír niður á búkinn, klára svo fluguna með nokkrum einföldum vafningum af búkefni og ganga frá við hausinn. Þessa aðgerð nota ég við fjölda flugna í dag og ef eitthvað er, þá hafa þær enst mér betur svona.

Eins og lesendum ætti að vera kunnugt um, þá leiðist mér ekki að hnýta flugur. Þetta er svo sem engin stórframleiðsla, en yfirleitt þarf ég að hnýta þetta 6 nothæfar flugur í þremur stærðum, þrjár fyrir mig og þrjár fyrir veiðifélagann.

Þegar ég hef dundað mér við fyrstu fluguna, prufustykkið, þá veit ég nokkurn veginn hvað ég þarf af efni í næstu eintök og þá raða ég gjarnan því efni sem til þarf á mottuna mína þannig að það sé innan seilingar. Sumt efni klippi ég strax niður, annað tek ég úr stömpum og af spólum eftir þörfum. Mér skilst að sumir gangi svo langt að hreinsa allar fjaðrir af dún áður en þær eru notaðar í hnakka eða vöf en það geri ég sjaldnast. Vængfjaðrir reyni ég aftur á móti að klippa niður og para saman fyrirfram þannig að þær séu klárar þegar kemur að notkun. Það sparar ótrúlegan tíma að græja þær allar á einu bretti og vængirnir ættu að verða fallegri ef maður gefur sér góðan tíma í að para fjaðrirnar rétt.

Enginn verður óbarinn biskup – Ekki er flas til fagnaðar – Góðir hlutir gerast hægt og svo má lengi telja alla málshættina sem ættu að fá menn til að slaka á og fara sér hægt. Ég hallast reyndar alltaf meira að; Það er ekki eftir neinu að bíða, en hinkrum nú samt aðeins við.

Þegar ég set í nýja flugu eða einhverja sem nokkuð er um liðið frá því ég hnýtti síðast, hef ég þann háttinn á að fara mér hægt, mjög hægt. Fyrir kemur að ég bakki meira að segja til baka í miðri flugu, reki upp eða losi eitthvað sem ég hef þegar fest, bara til þess að reyna aðra aðferð eða röð á efni ef ske kynni að sú aðferð sparaði mér tíma og/eða efni þegar ég byrja síðan í alvöru að hnýta þau eintök sem þarf. Svo nota ég oft fyrstu fluguna til að mæla það magn af efni sem ég vil hafa í henni, stundum þarf að taka af væng, minnka dubb eða spara í haus flugunnar þannig að hún verði ekki eins og fílamaðurinn þegar búið er að lakka hausinn.

Allt þetta káf á mér við fyrstu fluguna verður vitaskuld til þess að hún verður heldur óásjáleg, illa hnýtt og endist örugglega ekki nema í einn eða tvo fiska. En, þetta verður samt yfirleitt til þess að ég spara mér tíma og hnýtingin verður öruggari þegar kemur að flugum nr. 2 – 7 sem fylgja yfirleitt í kjölfarið. Sjáið til, yfirleitt þarf ég nefnilega að hnýta fyrir tvo veiðimenn og leiðist það ekki.

Yfirleitt er það nú þannig að þeim sem sæi hnýtingaraðstöðuna mína dytti eflaust í hug að ég sé algjörlega laglaus. Í það minnsta fer ekki mikið fyrir þessu Skipu-lagi hjá mér þegar ég er að hnýta en áður en ég hefst handa horfir öðruvísi við. Þetta tek ég fram hér í upphafi nokkurra greina sem ég hef tekið saman um æskileg vinnubrögð við fluguhnýtingar. Myndirnar sem ég tók fyrir þessar greinar voru auðvitað teknar eftir rækilega tiltekt og snurfus á hnýtingarborðinu mínu, en þetta skipulag vill oft hverfa eins og dögg fyrir sólu eftir nokkrar flugur og við tekur mjög vel skipulagt kaos.

Yfirleitt er það nú svo að ég skipulegg hnýtingarnar mínar með smá fyrirvara, tek til á borðinu og raða áhöldum, koppum og kirnum á sinn stað þannig að ég viti nákvæmlega hvar hvað er þegar ég set í fyrstu fluguna. Ég nota mottu, gjarnan aflagða músamottu á röngunni, fyrir þær græjur sem ég þarf í viðkomandi flugu. Þá þarf ég ekki að kippa græjunum upp úr svampinum, þar sem þær eiga heima að öllu jöfnu og þá eru þær á vísum stað. Trúlega er ég með einhvers konar brest, afbrigði sem ég kann ekki að nefna, því ég vil helst hafa græjurnar alltaf í sömu röð. Lengst til vinstri er keflishaldarinn, svo skærin sem ég nota í vír og tinsel, síðan kemur nálin mín og svo skæri fyrir hnýtingarþráð og fjaðrir. Ef ég held mig við þessa röð í gegnum heila flugu, þá þarf ég aldrei að líta upp úr stækkunarglerinu til að finna það áhald sem ég þarf í það og það skiptið.

Þetta ráð, eins og með svo mörg önnur, er auðveldara að gefa heldur en ástunda. En hafi maður þetta í huga áður en lagt er af stað, þá er aldrei að vita nema það skjóti þannig rótum að það venjist.

Þegar maður hnýtir straumflugu, þá horfir maður oftast á hlið hennar og reynir að hnýta hana sem líkasta hornsíli eða ungviði, einhverju sem er á matseðli fisksins. En hversu oft hafa menn tekið væsinn og snúið honum að sér þannig að horft sé aftan á fluguna? Sjálfur get ég sagt með fullri vissu að það hefur aldrei komið fyrir mig. Ég glápi á fluguna frá hlið, kíki undir hana, ofaná og mögulega athuga ég hausinn sérstaklega, en aldrei kíki ég upp undir hana aftan frá.

Það er eitthvað bogið við þetta allt saman. Straumfluga á að líkja eftir smáfiski. Smáfiskar hræðast stærri fiska og það er aðeins í augnablik sem smáfiskurinn horfist í augu við þann stóra, svo snýr hann sporðinum í hann og reynir að forða sér, allt hvað af tekur. Sjónarhorn stóra fisksins er því aftan á smáfiskinn, ekki á hlið eða ofan á.

Mér hefur alltaf þótt Black Ghost vera einhver fallegasta straumfluga sem til er. Þar fer smekkur minn og laxfiska saman. Eggjandi kinnarnar úr fjöðrum frumskógarhanans setja mikinn svip á fluguna, rétt eins og á Dr.Burke eða Dentist ef hann er í sparifötunum. En þessar kinnar eru ekki aðeins flottar séðar frá hlið. Þegar straumfluga með kinnum er á flótta undan svöngum silungi, leggjast kinnarnar að búknum og rétta úr sér á víxl, rétt eins og eyruggar sílisins þegar það reynir í örvæntingu að forða sér.

Næst þegar ég hnýti straumflugu ætla ég að kíkja upp undir hana að aftan og athuga hvort kinnarnar standi hæfileg út í loftið, hvort fjöðrin í vængnum rísi nægjanlega til að líkja eftir bakugganum og síðast en ekki síst, er skottið á flugunni eitthvað í líkingu við sporðinn sem gengur fram og til baka þegar smáfiskurinn forðar sér. Ef allt gengur upp, þá er ég með flugu í höndunum sem silungin langar í.