Það var smá glufa í dagskrá helgarinnar sem við veiðifélagarnir nýttum til að merkja við Langavatn á Mýrum. Þegar við skruppum upp á Langavatni á laugardag, skartaði vatnið sýni fegursta í gjólunni og það kveikti heldur betur í okkur. Illu heilli var ekki alveg nákvæmlega það sama upp á teningnum á sunnudaginn þegar við mættum á staðinn með allar græjur og heitt á brúsa.

Þokan átti eiginlega allt sviðið þegar við mættum upp úr hádeginu og þannig hélst það þá klukkutíma sem við stöldruðum við. Eins og sjá má á myndinni hér að neðan, er töluvert hátt í Landavatni um þessar mundir, raunar með því hærra sem við höfum séð síðustu árin, en trúlega á það eftir að breytast þegar laxarnir í Langá og Gljúfurá verða þyrstir þegar líður á sumarið.

Við beinlínis sundriðum vélfáki okkar yfir Barónsvík og ókum eins langt undir Múlabrekkur og vatnsborðið leyfði, sem var ekki langt. Það gáraði nokkuð á köldu vatninu og enn og aftur féll maður í þá freistni að halda að urriðinn kæmi upp að bakkanum. Það varð nú ekki svo, því eini fiskurinn sem kom á land þar var bleikja sem lét glepjast af flugu sem betur er þekkt sem ein af Veiðivatnaflugunum. Og slíkt var offors þessarar bleikju að hún varð ekki losuð af önglinum öðruvísi en hennar beið bráður bani, að öðrum kosti hefði henni trúlega verið sleppt.

Við ströggluðumst þarna þó nokkuð lengi, en urðum ekki vör enda var vatnið frekar kalt ennþá og almennt var ekki mikið líf að sjá, skordýr og gróður enn einhverjum vikum á eftir áætlun. Ekki bætti þokan úr skák og á einhverjum tímapunkti, trúlega þegar veiðifélaga mínum varð litið á bleikjuna sem lét lífið með vofeiginlegum hætti, varð til málshátturinn Sjaldan vakir dauður fiskur.

Þegar okkur þótti fullreynt, færðum við okkur í átt að Beilárvöllum þar sem ég setti í eina bleikju á sígildan Peacock sem var sleppt, þ.e. bleikjunni og þar með er öll sagan sögð af veiðiferð okkar í Langavatn að þessu sinni. Eitt að lokum, vegurinn upp að Langavatni frá Svignaskarði er sérstaklega góður, fær öllum bílum inn að Torfhvalastöðum, bara þannig að það sé sagt.

Tíðindalaust á vesturvígstöðvunum, það er helst í fréttum eftir þessa helgi. Á föstudaginn var nokkuð ljóst að veðurspá helginnar mundi ganga eftir, sól og blíða á suðvestan- og vestanverðu landinu, þannig að við hjónin ákváðum í skyndi að smella okkur í Langavatn á Mýrum.

Eitthvað hefur vatnaborðið lagast frá því það var lægst fyrir einhverjum vikum síðan, nánast í venjulegri stöðu núna og mér liggur við að segja því miður. Við höfðum hug á að reyna fyrir okkur á ákveðnum veiðistaði sem ekki er aðgengilegur við venjulegt vatnsborð, þannig að við könnuðum aðra veiðistaðir á laugardaginn. Þó við séum á óbreyttum borgarjeppa, þá var okkur vel fært alveg inn að síðustu brekkunni inni við botn. Eflaust hefðum við með lagni getað komist þar upp en þar sem við getum enn notast við tvo jafnfljóta, þá sáum við enga ástæðu til þess. Þess í stað þræddum við helstu veiðistaði sem ekki voru fráteknir, allt frá innsta kletti og inn undir Beilárvelli.

Það verður að segjast að ekki var mikið líf á vatninu, lítið um flugu og uppitökur því fáar sjáanlegar. Veðrið var með eindæmum fallegt; hlýtt, sólríkt og stillt. Þó við hefðum ekki fengið eitt einasta nart þann tíma sem við böðuðum flugur á laugardaginn, þá var þetta kærkomin hvíld og góð slökun yfir helgina.

Veiðistangir fengu einnig hvíld í þessari ferð því berjaspretta er með besta móti á svæðinu og erfitt að standast gnótt af þroskuðum aðalbláberjum. Afraksturinn var vel yfir meðallagi og í bónus fékk ég nokkra berjablettir á vöðlurnar sem væntanlega eru komnir til að vera.

Landshornaflakk gæti verið lýsingin á síðasta ferðalagi okkar veiðifélaganna. Eftir náttúruskoðun okkar á Ströndum lá leið okkar inn með Hrútafirði um Kollafjörð og Bitrufjörð og það er óhætt að segja að við höfum haft vindinn í bakið á þessari leið okkar. Eftir stutt stopp og áfyllingu á bíl og kaffibolla ákváðum við að kíkja á stöðuna á Hópinu ef svo ólíklega vildi til að lognið væri ekki alveg eins hraðfleygt þar eins og við Staðarskála. Í Víðigerði gaf að líta hvítfyssandi öldur vatnanna austan Vatnsness; Sigríðarstaðavatns, Vesturhópsvatns og Hópsins. Meira þurftum við ekki að sjá og snérum til baka og dóluðum okkur undan vindi niður í Norðurárdal, tókum snarpa hægri beygju við Svignaskarð og héldum sem leið lá upp að Langavatni.

Eins og vatnsbúskap áa hefur verið háttað í sumar áttum við von á að vatnsborð Langavatns væri í lágmarki vegna miðlunar niður í Langá og Gljúfurá. Það stóð á endum því ég held að við höfum aldrei sé vatnið eins lítið og ræfilslegt og á föstudaginn. Beilárvellir, þ.e. grasbakkarnir eru nánast upp í miðju landi og það mátti ekki miklu muna að vaðfært væri úr í Hólmana, sem hefði verið nógu skemmtilegt því þeir voru allir samtengdir og vel fært á milli þeirra.

Við létum okkur hafa það að fara niður stutta og grýtta brekkuna frá veginum og niður að rústum gangnamannakofans á tanganum norðvestan Beilárvalla. Tanginn stóð nú aftur undir nafni, var ekki lengur eyja og mér sýnist að vatnsborðið sé sem næst því að vera eins og það var fyrir stífluna við útfallið, sjá mynd með grein Tómasar Einarssonar í Lesbók Morgunblaðsins frá 1999.

Eftir að hafa komið okkur fyrir í því lita skjóli sem var að finna fyrir stífri norðanáttinni, fórum við inn fyrir Torfhvalastaði og tókum stöðuna á vatninu til norðurs. Ef hinar Húnversku öldur hafi verið fráhrindandi fyrr um daginn, þá voru þær Borgfirsku ekkert síðri. Vatnið var eitt öldurót endanna á milli, en eitthvað blundaði í mér minning af svipuðum aðstæðum og stórum urriða að eltast við síli frá því fyrir nokkrum árum síðan, sjá hér. Þegar við vorum komin til baka í vagninn, klæddi ég mig því og tölti niður að vatninu. Það var svo sem skaplegt að veiða fyrstu 100 – 200 metrana, en um leið og ég var kominn inn undir Beilárvelli var aldan allsráðandi og þrátt fyrir, ég leyfi mér að segja hetjulegar tilraunir til að koma flugum út í vatnið, þá gafst ég upp þegar ég var svo gott sem kominn inn undir Staðarhnjúk. Draumurinn um stóran urriða reyndist ekki sterkari en vindurinn.

Eftir að við höfðum sofið af okkur mesta rokið um nóttina, gerðum við heiðarlega tilraun til þess að veiða fram af tanganum, inni í Barónsvík og út af Barónskletti til vesturs. Það hafði eitthvað aðeins slaknað á vindinum, en kannski ekki alveg nóg til þess að fiskjar væri von eftir vindasama og kalda nóttina þannig að við vorum búinn að taka okkur saman um hádegisbil og drógum fellihýsið með öndina í hálsinum upp bölv…. brekkuna úr fjörunni. Brekkan hefur alltaf verið stutt og kröpp, en í þetta skiptið vorum við bara alls ekki viss um að ná því að draga vagninn upp, svo  mikið hefur sorfist úr henni. Upp fóru nú samt bíll og vagn án vandræða og við héldum sem leið lá heim á leið, vindbarinn og búinn að fá nóg af 8 – 12 m/sek. síðustu daga.

Fyrst við vorum í Borgarfirðinum í gær og ekki með neitt sérstakt fyrir stafni, þá lá auðvitað beinast við að kíkja í eitthvert vatnanna á svæðinu og fyrir valinu varð Langavatn. Það er ekki oft sem ég viðurkenni að ég keyri aðeins með annað augað á veginum, en í þetta skiptið var það nú svo að ég stóð mig ansi oft að því að gjóa á hitamælinn í bílnum. Hitastigið rokkaði reglulega um eina til tvær gráður á leiðinni, en fór aldrei neðan er svo að fiskur ætti að vera á stjái.

Vert er að geta þess að vegurinn upp frá Gljúfurá var hreint og beint frábær, nýlega búið að hefla ofan af honum stærsta grjótið og bera í hann þannig að það er fólksbílafært alveg inn að Torfhvalastöðum við Langavatn og ég er ekki frá því að spottinn inn að Barónskletti hafi eitthvað verið lagfærður líka. Slóðinn þar fyrir norðan var bara eins og venjulega, seinfær en fær 4×4 bílum.

Þegar inn að vatni var komið var ljóst að það hefur verið hleypt vel úr vatninu til að vökva laxinn í Langá þetta sumarið. Fljótt á skotið hefur vatnshæðin verið lækkuð um einn metra og því var vel fært inn að botni og við lögðum leið okkar langleiðina þangað, inn að Stórusteinum.

Veðrið kom þægilega á óvart, stillt og fallegt en mikið rosalega var vatnið kalt eftir næturfrost undangenginnar nætur. Það var því e.t.v. engin furða að við yrðum ekkert vör við fisk þar sem við renndum öllum mögulegum flugum út í dýpið og drógum hratt, hægt og allt þar á milli. Eftir dágóða stund færðum við okkur til baka og renndum niður að Beilárvöllum, nánar tiltekið undir hlíðina austan við Galtarholtsvík, gengt tanganum.

Heldur var tekið að þykkna í lofti en við gerðum okkur vonir um að vatnið væri eitthvað hlýrra þarna í vari fyrir norðanáttinni. Ekki munaði nú miklu á vatnshitanum, en þarna tókst okkur að særa upp tvær bleikjur sem úðuðu í sig hornsílum í víkinni austan við tangann og þegar þær voru komnar á land létum við gott heita og héldum heim á leið.

Þar sem Langavatn lokar núna 20. sept. á ég ekki von á að við förum þangað aftur þetta sumarið, en það er greinilega fiskur enn á ferðinni og hann er bara þokkalega vænn og vel haldinn ef marka má þessa tvo sem við tókum.

Hvort sem við mislásum veðurspár helgarinnar eða þær voru eitthvað misvísandi, þá afréðum við að renna út úr bænum á föstudaginn og tókum stefnuna á Langavatn á Mýrum. Ég gæti best trúað að við höfum bæði verið hálft í hvoru með það í huga að veiða dauða fiska, þ.e. þá sem við veiddum þegar við renndum síðast í vatnið. Þá var vatnsstaða Langavatns lág og við áttum greiðan aðgang að veiðistöðum sem að öllu jöfnu eru utan kastfæris og þeir staðir gáfu okkur feitar og pattaralegar bleikjur.

Langavatnsdalurinn tók á móti okkur í blíðskapar veðri og töluvert hærri vatnsstöðu heldur en vonir okkar stóðu til. Eftir að við komum okkur fyrir á Beilárvöllum og reyndum aðeins fyrir okkur utan við vellina, gerðum við okkur ferð inn fyrir Barnónsklett. Vegarslóðinn með vatninu að austan er ekki upp á marga fiska um þessar mundir og fyrir ‚venjulega‘ 4×4 bíla er eiginlega ekki fært nema rétt inn fyrir klett. Lítið varð um afla þetta kvöld og þá meina ég aðallega stærð þeirra sem létu glepjast af flugunum okkar. Fjöldinn var einhver en við hirtum aðeins sitthvora bleikjuna, annar fiskur var langt undir máli.

Laugardagurinn var langt því frá eins fallegur eins og við höfðum talið okkur trú um að hann ætti að vera. Það gekk á með skúrum, skítkaldri gjólu af norðri mestan part dags og það sást eiginlega ekki til sólar nema örfá augnablik. Veiðin var með svipuðum hætti og á föstudagskvöldið, smælki og aðeins meira smælki og það endaði með því að við bættum aðeins sitthvorri nýtanlegri bleikjunni við í kælikassann en skiluðum vatninu einhverjum ótilgreindum fjölda undirmálsfiskjar.

Væntanlega verða aðrar veiðislóðir aðgengilega síðar í sumar þegar vatnsborðið verður komið í upprunalegt horft, þ.e. eins og það stóð í áður en útfall vatnsins var stíflað fyrir einhverjum tugum ára. Hver veit nema við kíkjum þá í Langavatn og reynum okkur að nýju við bleikjurnar, þ.e. þær stóru og feitu sem við vitum að leynast í vatninu.