Hann getur verið dyntóttur, Hraunsfjörðurinn, en það er alltaf eitthvað við það að setja vagninn niður í Berserkjahrauni, draga á sig vöðlur, græja stangirnar og renna jakkanum upp í háls.

Þess síðast nefnda reyndist þörf s.l. helgi þegar við eyddum laugardagseftirmiðdeginu og sunnudeginum við Hraunsfjörðinn. Það var raunar afskaplega milt og fallegt veður, sól á Stökustað, rigning eða léttur úði í Grennd og víðar, en heilt yfir hlýtt og stillt veður. Frábært til þess að eyða í kyrrðinni og fegurðinni á Snæfellsnesi.

Það var enginn sprengur á okkur á laugardaginn, þannig að við vorum frekar seint á ferðinni, ekki mætt niður við vatn fyrr en rétt um kl.14 en vorum þá búinn að tjalda vagninum í fyrsta skiptið í sumar, þ.e.a.s. í útilegu. Á leið okkar út á Búðanes mættum við þremur fræknum veiðimönnum af Skaganum sem létu lítið af veiðinni en höfðu hitt frækinn veiðimann sem hafði krækt í 6 bleikjur, skömmu síðar mætti ég nokkrum til viðbótar sem höfðu sömu sögu að segja. Hraunfjörðurinn var því greinilega í sínu dyntótta skapi þennan daginn, afar misjafnt hvort menn höfðu orðið varir og þá hvar.

Við skönnuðum vatnið frá tánni á Búðanesi og inn að eyjunni / skerinu undan hrauninu. Það sást lítið til fiskjar en það er svo sem ekkert nýtt, hún gefur sig líka þótt hún sýni sig ekkert. Eftir töluverðar tilraunir og nokkrar pásur kom að því að veiðifélagi minn tók eina væna og skömmu síðar tók ég aðra rétt við eyjuna. Hængur og hrygna sem bæði létu glepjast af Pheasant Tail.

Það leið töluvert langur tími þar til ég varð var aftur og þá var ég kominn í gamalkunnugan gír sem grípur yfirleitt um sig þegar lítið er að gerast. Eftir að hafa prófað stærri flugur, minni flugur og bleikan Nobbler ákvað ég að setja Buzzer með raunar kinnar undir, þrykkja honum vel út og ekkert leyfa honum að sökkva, heldur draga hann inn með tiltölulega hröðum rykkjum. Þetta bar þann árangur að það var nartað í fluguna. Þá var úr vöndu að ráða; átti ég að hægja á eða átti ég að auka hraðann? Úr varð að ég kastaði styttra en áður og dró hraðar og það var tekið með látum, en …… eftir stutta en snarpa viðureign með skvampi og sporðaköstum stakk bleikjan af með fluguna mína. Eins og flestir fiskar sem ekki nást á land, þá var þessi ótrúlega stór, trúlega 80 til 90 sm, tennt eins og hákarl og með sporð á við tennisspaða. Þetta er í annað skiptið í sumar sem bleikja stingur af með varaskraut úr mínum fórum. (Þegar ég verð búinn að skrifa þessa grein, þá ætla ég að ná mér í girni og æfa nokkra nýja hnúta eða vanda mig betur). Skömmu síðar létum við gott heita, fórum ásamt kunningjum okkar í náttstað, átum á okkur gat og kjöftuðum í kyrrðinni fram í nóttina.

Það var ekki sprengurinn á okkur á sunnudagsmorgun, sváfum næstum af okkur Sjómannadagsmessuna, stungum úr nokkrum kaffibollum og spáðum í veður og veiðistaði. Enn áttum við veiðifélagarnir eftir að tölta brölta smá kafla í hrauninu neðan Arnarsteins til að loka hring okkar um Hraunsfjörðinn, þannig að úr varð að klára hringinn, það hafði hvort hið er ekkert verið mikið líf við Búðanesið.

Þetta byrjaði rólega, lifnaði lítið við og það bar helst til tíðinda að kunningjakona okkar tók upp svipaðan veiðistíl og ég, missti vænan fisk rétt í þann mund sem hann hefði átt að koma á land. Veiðifélagi minn tók til við ýmsar tilraunir með afleggjara og tökuvara og uppskar væna bleikju sem fékk far með okkur heim. Annars var lítið um að vera nema að það var sérstaklega áberandi að eftir rigningarskúrina, sem voru nokkrir, var eins og bleikjan færi hamförum í uppitökum, lengst úti á vatninu.

Lengi héldum við í vonina og ekki síst þegar kvöldkyrrðin tók við, en á endanum létum við undan klukkunni og dröttuðumst yfir hraunið og að Mjósundi þar sem bíllinn beið okkar. Þar bar að garði félaga okkar sem við höfðum hitt á Búðanesi deginum áður við þriðja mann, nú var sögustund. Þeir félagar höfðu ákveðið að halda aftur á Búðanesið á sunnudag og þar lentu þeir í fínni veiði, tóku 18 bleikjur og félagar hans voru enn að þegar hann þurfti frá að hverfa. Já, Hraunsfjörðurinn getur verið dyntóttur og ekki getur maður alltaf verið á réttum stað.

Veiðiferðir þetta vorið hafa ekki verið margar og það er víst endalaust hægt að telja upp ástæður þess, en nú var sænskur dagur á fimmtudaginn og við veiðifélagarnir þurftum virkilega á smá tilbreytingu að halda. Fyrir ykkur sem ekki vitið hvað sænskur dagur er, þá er það frídagur sem ber upp á fimmtu- eða þriðjudag og ætti því með réttu að færast til um einn dag til að lengja helgina.

Hvað um það, við félagarnir vorum svo heppnir að geta látið okkur hverfa í sumarbústað í Borgarfirðinum yfir þessa löngu helgi og vitaskuld tókum við stangirnar með, ef vorið gerði nú svo lítið að láta sjá sig eitthvað um helgina, sem það og gerði upp að vissu marki. Annars er það nú helst af vorkomu fyrir vestan að frétta að það er ekki von á neinni hraðasekt á þeim bænum, vorið fer sér afskaplega rólega í þessu öllu. Eitthvað hefur vantað upp á hitatölur og gróður ber þess alveg merki að það vantar smá yl í rótina, það sást ágætlega á ferð okkar vestur Snæfellsnesið á föstudaginn.

Annars tók Hraunsfjörðurinn á móti okkur með blíðu og það var nokkurt líf með veiðimönnum, meira að segja þeim sem höfðu veitt í kalsanum á fimmtudag og gist í Berserkjahrauninu um nóttina. Aðrir höfðu lagt land undir fót um morguninn eins og við og það var töluverður fjöldi veiðimanna á staðnum, bæði austan og vestan við fjörðinn.

Við töltum niður með Þórsá og út á Búðanesið þar sem við reyndum fyrir okkur í töluverðan tíma. Hægt og rólega færðum við okkur síðan til norðurs, heldur tíðindalítið rölt hjá mér en veiðifélagi minn fékk eina hörku töku á Krókinn. Sá fiskur var greinilega vel tenntur, því flugan fór beinlínis í tætlur og lítið eftir af henni annað en kúlan sem komin var aftur að agnhaldi og einhverjar tjásur af vínil.

Mér vitandi voru flestir í svipuð sporum og við, nema þá góður kunningi okkar af Skaganum sem gerði fanta fína veiði við eyjuna. Hjá honum komu á land 6 eða 8 fiskar og þar af einhverjar þær fallegustu bleikjur sem ég hef séð í langan tíma úr Hraunsfirðinum, feitar og fallegar. Það jaðraði við að maður yrði smá abbó, en fyrst og fremst samgladdist maður honum með þessa fallegu fiska.

Upp úr miðjum degi fór að blása nokkuð af norðri, þannig að við leituðum aftur á Búðanesið sunnanvert þar sem mjög ljósar flugur, eiginlega bara hvítar, nutu smá athygli fiskanna sem þar leyndust. Það fór svo að mér tókst að plata lítinn urriðatitt á agnarsmáan hvítan og rauðan Nobbler, en þar með er nú öll sagan af afla sögð. Eftir að hvatt gamla og nýja kunningja sem voru á staðnum, héldum við til baka fyrir kvöldmat. Hef ekki heyrt af veiði eftir að við fórum af staðnum, en fyrir mína parta var ég orðinn mettur af hraðfara súrefni að norðan, en mögulega hefur eitthvað hægt á því þegar leið á kvöldið.

Sumardagurinn fyrsti, til lukku með hann og allt sumarið sem er framundan. Mér er eiginlega alveg sama hvað veðurfræðingar segja, þetta skal verða frábært sumar og mér fannst það persónulega byrja alveg ágætlega í dag. Veðrið var næstum alveg eins og sum sumur hafa verið, það skiptumst á skyn og skúrir, vindur og logn, glennur og glannaskapur.

Á vissum aldri gerist það að rúmið heldur manni ekki föngnum nema rétt fram að sólarupprás, maður er kominn á fætur fyrir allar aldir, stirður og næstum lurkum laminn eftir ekki nema örfárra klukkutíma svefn. Þannig var morguninn í morgun og það var ekki fyrr en á þriðja kaffibolla að hætti að braka í liðamótum sem ég vissi ekki einu sinni að væru til í kroppinum á mér. Þá er bara eitt að gera; drífa sig í veiði.

Fyrir valinu varð Hraunsfjörður, eins og svo oft áður þegar sumarið gengur í garð. Þessir fordæmalausu tímar, lesist sem túristalausu tímar, eru svo frábærir. Nú hefur maður eignast aftur sitt gatslitna malbik þjóðvegakerfisins og þarf ekki að deila því með nokkrum einasta manni. Maður getur næstum bara sagt bílnum að keyra vestur á Snæfellsnes og maður þarf ekkert að hafa áhyggjur af einhverjum bílaleigubíl sem er stopp næstum hálfur inni á veginum og fólki sem gónir eins og naut á nývirki á ósaltað hrossakjöt á fæti innan næstu girðingu. Sem sagt; við veiðifélagarnir renndum vestur á nesið í morgunsárið en stoppuðum reyndar við Langá, svona rétt aðeins til að þykjast vera túristar í eigin landi. Mig langaði reyndar rosalega mikið til að gera at í einhverjum og fara inn fyrir girðinguna sem á stóð ‚Aðgangur bannaður öðrum en veiðimönnum við Langá‘. Mér fannst ég uppfylla öll skilyrði þess að mega stíga inn fyrir girðinguna; veiðimaður (í það minnsta sjálfskipaður) og ég var við Langá. Mér tókst, með einum góðum kaffibolla og góni út í loftið að svæfa púkann sem rumskaði innra í mér, settist aftur inn í bílinn og hélt ferð minni áfram.

Hraunsfjörður tók á móti okkur um kl. 10 í blíðu, eða því sem næst. Hitastigið var í það minnsta vel yfir frostmarki, vindur ekki nálægt því að vera efni í gula viðvörun og úrkoman hefði ekki einu sinni getað orsakað smá spýju af skriðuföllum. Frábært veður til gönguferðar úr Berserkjahrauni, framhjá Réttinni og inn að Búðanesi. Dásamlegt veður og það fór bara batnandi eftir því sem leið á daginn.

Á einhverjum tímapunkti tókum við okkur pásu, gæddum okkur á heimasmurðum flatkökum með hangikjöti, aðeins meira kaffi, salamipylsu og góðum osti. Maður fann það hreint og beint að íslenska sumarið sogaðist niður í lungun á manni þar sem það kraumaði og kitlaði allar útivistataugar, snerti viðkvæmar veiðibakteríur sem tóku óðara við sér, fjölgaði hratt og breiddust út um allan kroppinn.

Ha? Ertu að bíða eftir veiðifréttum og tölum? Tja, þá verður þú að bíða aðeins lengur. Það er nefnilega alltaf hægt að finna eitthvað jákvætt við allar veiðiferðir. Það jákvæðasta við þessa veiðiferð, umfram allt það sem hér á undan er talið, var einfaldlega það að það var engin fiskilykt af hvorki háfum né netum á leiðinni heim, bara fullt að íslensku sumri sem gengið er í garð.

Við vorum að rifja það upp um helgina að fyrsta ferð okkar að vori með færanlega veiðihúsið okkar var þann 14. maí 2016 og þá var kalt yfir nóttina og hitinn yfir daginn rétt náði 12°C. Þrátt fyrir mjög lágar hitatölur í veðurspá helgarinnar, þ.e. yfir blá nóttina, þá létum við það ekki stoppa okkur á föstudaginn og renndum með allt okkar hafurtask vestur á Snæfellsnes. Bara til að hafa það á hreinu, þá náði hitastigið að degi til töluvert yfir 12°C, hrein og klár sumarblíða í firðinum.

Það var með eindæmum fallegt veður við Hraunsfjörðinn um kvöldmatarleitið á föstudag og við biðum ekki boðanna, heldur græjuðum okkur upp og töltum meðfram Þórsá út á Búðanes. Við gerðum nú e.t.v. ekki ráð fyrir að halda það út að bíða eftir síðdegisflóðinu um kl.23:00 + þann tíma sem það tæki að ná til Búðaness, en það fór nú svo að veðurblíðan, kyrrðin og vökur bleikjunnar héldu okkur við vatnið til að ganga tvö um nóttina. Afraksturinn var nú kannski ekki alveg í takt við þann tíma sem við eyddum við vatnið, tvær bleikjur sem ég vil reyndar meina að hafi slysast á sitt hvora fluguna því þær voru margar reyndar þetta kvöld í harðri samkeppni við órætt æti sem var í vatninu.

Við vorum mætt laust upp úr hádegi á laugardag í blíðskaparveðri niður að vatni og hugsuðum okkur heldur betur gott til glóðarinnar. Nú skyldum við ná árdegisflóðinu og máta nýjar og allt aðrar flugur. Við biðum og biðum, biðum aðeins lengur og örlítið meir eftir því að bleikjan léti sjá sig í björtu og fallegu veðrinu, en sýning var ekki í boði. Alla þessa bið notuðum við til að prófa hinar og þessar flugur, mismunandi inndrátt og dýpi, en við litlar undirtektir. Einhverjir tittir voru það eina sem við sáum og svo flundru veiðifélaga míns og eina bleikju sem fékk líf.

Einhverjum kann að þykja það slitin klisja að segja að veðrið, umhverfið og fegurðin hafi vegið upp fábrotin aflabrögð, en þannig var það nú samt hjá okkur á laugardaginn. Þrátt fyrir töluverða umferð við vatnið, þá náðum við ekki fréttum af aflabrögðum og flestir stoppuðu stutt við sýndist mér. Einn veiðimaður vakti þó aðdáun mína þar sem hann eyddi töluverðum tíma í að leiðsegja tveimur ungum veiðimönnum um lendur stangveiðinnar. Gaman að sjá upprennandi veiðimenn spreyta sig við bleikjuna. Næsta skref er síðan að kenna þessum ungu veiðimönnum að taka með sér ruslið.

Við létum föstudaginn og laugardaginn duga, tókum sunnudagsmorguninn í rólegheitum með vel útilögðum hádegisverði og héldum síðan heim á leið, reyndar með örstuttu stoppi á leiðinni. Meira síðar ……

Bleikjur í ferð	Bleikjur alls	Urriðar í ferð	Urriðar alls	Fj.ferða
1 / 2	1 / 11	0 / 0	0 / 2	6 / 7

Fyrsti bíltúr sumarsins var í gær, sumardaginn fyrsta. Bíltúr, göngutúr, útivera, veiðiferð; hver er munurinn? Jú, það síðastnefnda gæfi til kynna að einhver afli hefði komið á land, en svo var nú ekki í þetta skiptið. Allt annað stóðst og mikið meira en það.

Undanfarnar vikur hefur dagurinn verið tekið heldur snemma á mínu heimili. Sumir eru greinilega að komast á þann aldur að meira að segja sængin nær ekki að halda þeim kyrrum fram að eðlilegum fótaferðatíma. Ýmsu er kennt um; hávaða í tístandi fuglum fyrir utan svefnherbergisgluggann, einhver bíll með læti í hverfinu o.s.frv. Hvað um það, ótímabær fótaferð var nýtt í gær á fyrsta degi sumars, helt upp á kaffi í brúsa, nesti troðið í box og græjurnar bornar út í bíl. Veðurspá dagsins hljóðaði upp á einmuna blíðu, besta veður á þessum hátíðisdegi sem um getur í manna minnum og ýmislegt fleira.

Stefnan var tekinn á Hraunsfjörðinn að austan og þangað vorum við komin í mátulegan tíma fyrir morgunflóðið. Fyrstu fiskarnir sem tóku á móti okkur voru urriðaseiðin í Þórsá sem sprikluðu fyrir fótum okkar þegar við óðum yfir á leið okkar niður að Búðanesi. Við vorum hreint ekki þau fyrstu á svæðið, en komust samt fyrir úti á tánni. Eftir töluverðan tíma fóru að renna á mig tvær grímur, yrðu það einu fiskarnir sem við sáum þeir sem héldu til í Þórsá? Ekki ein uppitaka, ekki eitt einasta högg og eftir töluverð fluguskipti settumst við niður, fengum okkur bita og réðum ráðum okkar. Niðurstaðan var að tölta aðeins til norðurs og sjá hvort kraðak veiðimanna væri við eyjuna.

Veiðifélaga mínum tókst að smokra sér að bakkanum, en ég setti bakpokann niður við stein og beið smá stund. Viti menn, eftir smá stund voru nær allir veiðimenn á bak og burt. Það læddist ónotalegur grunur að mér að ég hefði gleymt einhverju í morgunsárið, fyrst allir létu sig hverfa svona einn, tveir og þrír þegar ég mætti á staðinn. Einhverjar getgátur heyrðust frá veiðifélaga mínum að það væri vond lykt af okkur þannig að ég brá nös undir handarkrika, en þar virtist allt vera í lagi. Niðurstaðan var annað tveggja; lítil veiði eða ég væri bara svona illa þokkaður á veiðislóð að menn létu sig hverfa.

Við veiðifélagarnir vorum því þarna tveir við eyjuna (sem er bara örfáir steinar upp úr vatninu núna) og prófuðum og prófuðum og prófuðum flugur, mismunandi línur og inndrátt, en ekkert gerðist. Reyndar var ekki alveg sömu sögu að segja af nágranna okkar á bakkanum. Sá setti í og landaði þeim stærsta og fallegasta sjóbirtingi sem ég hef séð upp úr Hraunsfirði. Það var mér eiginlega næg ánægja að fylgjast með viðureigninni við þennan fallega fisk og sjá hann síðan kominn á land, en ég klóraði nú samt aðeins lengur í bakann.  Rétt upp úr kl.17 létum við samt gott heita, tókum saman og röltum aftur upp með Þórsá í átt á bílnum okkar og héldum heim á leið.

Það kom raunar á daginn þegar heima var komið að meira að segja Hraunsfjarðarjarlinn, Bjarni Júl. fékk heldur ekki högg í firðinum þennan fallega fyrsta sumardag ársins. Það eitt lagði smá plástur á mitt særða veiðimannahjarta.

Eftir stendur að hin klassíska rómansa um dásamlegt veður, frábæra útiveru og náttúrufegurð átti svo sannanlega við um þennan fyrsta dag sumarsins 2019. Enginn fiskur á land, en svona er þetta bara stundum.

Bleikjur í ferð	Bleikjur alls	Urriðar í ferð	Urriðar alls	Fj.ferða
0 / 0	0 / 0	0 / 0	0 / 1	2 / 2

… og svo sagði hún (komment frá veiðifélaganum)

Dagurinn var tekin snemma með uppáhellingu og mér til ómældrar gleði mundi ég eftir að bera á mig sólarvörn nr. 173 en kom samt heim með rauðan nebba. Skelltum öllu í bílinn og það er nú engin smá farangur sem fylgir svona ferðalagi því auðvitað verða að vera tvö sett af öllu með; stöngum, hjólum, vettlingum…ef maður skyldi brjóta, slíta, blotna, festa…bara allt. Íslenski uppáhaldslistinn á Spotify var settur á í bílnum svo að hægt væri að syngja með á leiðinni, já og prjóna, maður verður að nýta tímann. Bölvað, hífað, helvítis rok undir Hafnarfjalli og ég vonaði innilega að það myndi skána á Nesinu. Það gerði það ,,,,norðanmeginn. En hvað er að frétta af þessum vegi þarna út á Snæfellsnes? Hann er stór hættulegur. Hann er eiginlega eins og ýkt gróft bárujárnsþak….sem gerir það að verkum þegar maður er að syngja með að það koma ótrúlega furðulega áherslur á fáránlegum stöðum í lögunum. (pínu fyndið samt) Eins gott að enginn heyrði í mér nema veiðifélaginn. (er reyndar farin að halda að hann heyri ílla – hlýtur eiginlega að vera) Og prjónarnir hefðu hæglega geta stungist í mig og drepið mig í þessum öldugangi ef ég hefði ekki lagt þá niður í dýpstu dýfunum. Halló Vegagerð! Allavega, við gerðum alveg ráð fyrir múg og margmenni eftir þessa fallegu bleikju sem sýnd var nýverið á Veiðidellunni á FB en það var ekki hún sem sem var hvatinn að þessari ferð í Hraunsfjörðinn heldur mjög girnilegt uppítöku myndband sem ég sá í byrjun apríl á netinu (nei, ekki þannig myndband!)
Kom mér samt á óvart hvað það voru fáir bílar, en allamalla hvað þetta er alltaf góð tilfinning að græja sig þegar maður er komin á góðan stað. Fiðringurinn var til staðar og tilhlökkunin. Það er svo gott að hlakka til. Lögðum, þar sem hann sagði hér fyrir ofan og trítluðum niðrúr…bjargaði einu ofurspræku seiði í ánni á leiðinni sem ætlaði að verða túnfiskur þegar hann yrði stór. En til að gera langa sögu stutta þá var þetta eini fiskurinn sem ég kom við og eignlega sá, í þessari ferð. Við tvö (seiðið og ég) eigum stefnumót þarna eftir fimm ár. Við prófðum á nokkrum stöðum með öllum tiltækum línum og hér um bil flugum. Nada, nix, nothing að frétta bara, tja nema kannski að ég tapaði tveimur flugum og önnur þeirra var sú minnst ljóta sem ég hnýtti í vetur. Sé pínu eftir henni. Veðrið var allskonar, aðallega dásamlegt en þó átti hann stundum erfitt með að ákveða vindátt, en hverjum er ekki sama. Á köflum var þetta svona útikúri veður sem þýðir að þá langar mann mest að leggjast út í móa og dorma. En það gengur náttúrulega ekki því ef maður myndi gera það, þá gæti veiðifélaginn fengið fisk á meðan…og einhver er að telja fiskana sem veiðast! (en geri það pottþétt næst því ég er ekki í keppni….hóst) Því ákvað ég bara að æfa köstin fyrir sumarið….og vá hvað ég náði stundum að kasta langt, alveg þangað til ég tók niður gleraugun. Þau eru nefnilega með styrk sjáðu til og því sýnast bæði köst og fiskar mun lengri og stærri en þau eru í raun. Ég er nefnilega oft, mjööööög oft með algjöra boltafiska á, ….þangað til…gleraugun, þú skilur. Fiskar komu samt, eins og áður sagði, ekki við sögu í dag. Ja nema kannski sjálfveiddi harðfiskurinn sem beið heima, og einhverjir tveir sem ég sá aðra taka.
Allavega, góður – nei bíddu,– yndislegur dagur og stórslysalaus. Sumarið er komið – njótið þess. Það er EKKERT eins fallegt og Ísland í grænu fötunum.

Þórunn Björk