Óhjákvæmilega færist ákveðin ró yfir færslur hér á FOS.IS á meðan veiðitímabilið stendur sem hæst og við söfnum nýjum efnivið í sarpinn. Veiðitengdar færslur ráða för og eftir því sem vinnst bætir maður vötnum í reynslubankann, gjarnan vötnum sem maður hefur haft á stefnuskránni að heimsækja.
Eitt þeirra vatna sem hafa verið á listanum mínum er Hólmavatn á Tvídægru, þ.e. ofan Hvítársíðu í Borgarfirði. Þetta vatn hefur kunningi minn oft fært í tal við mig og mælt með að ég kannaði. Einhverju kann að þykja það bratt farið að setja vatnið hér inn á síðuna eftir aðeins eina heimsókn, en þar kemur á móti að veiðistaðir við vatnið eru þokkalega vel þekktir og þeir, ásamt flugunum koma úr viskubrunni annarra en sjálfs mín, að mestu.
Kort af vatninu og tengdan fróðleik má nú finna hér á síðunni með því að smella á myndina hér að neðan og svo auðvitað í safninu hérna.
Að þessu sinni munaði aðeins einum degi að það væri heilt ár á milli ferða okkar í Kvíslavatn. Í fyrra fórum við 8. ágúst, þetta árið fórum við 7. ágúst. Að þessu sinni vorum við ekki ein á ferð, þriðja hjól var undir vagninum því við plötuðum með okkur góðan félaga sem aldrei hafði heimsótt vatnið.
Við vorum mætt inn við Svartárós rétt um kl. 10 og ósinn speglaði blíðuna yfir og allt um kring. Stundum segja menn að þegar vatnið er spegill, þá veiðist lítið sem ekkert. Hvort sem það var ástæðan eða eitthvað annað, eins og t.d. að það var enginn fiskur á staðnum, þá fengum við ekki eitt einasta nart þannig að við færðum okkur yfir í Ölduver í þeirri von að skötuormurinn væri eitthvað á stjái og væri að laða að sér urriðann.
Smellið á mynd fyrir fulla upplausn
Þegar við mættum á staðinn voru þar fyrir einir 6 veiðimenn í blönduðum hóp sem beitti öllum brögðum til þess að ná fiski. Eitthvað lét hann bíða eftir sér og eftir því sem ég best veit, þá kom aðeins einn hirðanlegur fiskur á land hjá öllum þessum veiðimönnum og einhverjir undirmálsfiskar sem var sleppt. Óvanaleg staða var á s.k. Skötustöðum því nær ekkert tært vatn var við bakkana, eitthvað líf var að sjá gengt okkur en lítið að gerast okkar megin.
Línan í pásu
Eftir hádegishressingu færðum við okkur niður að útfalli Ölduvers þar sem við sáum loks eitthvað til fiskjar, en settum ekki í neinn, hvað þá lönduðum, þannig að við stöldruðum ekkert mjög lengi við.
Við héldum til baka um Ölduver og fórum alveg inn í botn, þ.e. við mörkin milli vatns og þar sem rennur til þess úr Svörtubotnum. Þessi staður hefur oft reynst okkur vel þegar tært vatnið nær lítið sem ekkert niður með bökkum vatnsins. Veðrið lék við okkur og það var eins og við manninn mælt að þarna leyndust nokkrir vænir urriðar þannig að allir fengu eitthvað fyrir sinn snúð. Eins og gengur voru ungliðar þarna innan um þannig að eitthvað var um sleppingar.
Þriðja hjólið að landa fiski
Eins og hendi væri veifað snérist vindáttin og það var eins og flautað hefði verið upp úr lauginni, allir fiskar drógu sig í hlé og það gerðum við líka. Eftir síðdegishressingu tókum við stöðuna á urriðanum aftur, einhver kom á land en var sleppt og úr varð að við færðum okkur aðeins til baka, prófuðum aðeins meira og færðum okkur síðan alla leið niður í Svartárós þar sem við byrjuðum daginn.
Uppskeran í Svarárósi var heldur rýr, enginn fiskur, aðeins ein naum taka og þar með er sagan öll. Það var tilfinning mín að hefðbundna veiðistaði skorti fyrst og fremst eitt; fæðu. Sá fiskur sem ég sá var að því er mér fannst á óvanalegum stöðum, oft innarlega í víkum og vogum, eiginlega svolítið til hlés. Annars vorum við samtals með vel á annan tug fiska þennan dag en heim fóru sjö fiskar sem eiga eftir að kæta einhverja bragðlauka. Heilt yfir var þetta hinn besti dagur, þó akstur hafi tekið stóra part af honum. Af færð; sá partur af Sprengisandsleið sem við ókum var í þokkalega góðu ásigkomulagi, hefur oft verið verri.
Sólarlagið við Kerlingafjöll
Lokaorðin tengjast holdafari og magafylli þeirra fiska sem ég skoðaði. Eins og margir vita, þá er fiskurinn í Kvíslavatni af stofni Veiðivatnaurriða. Í sínum upprunalegu heimskynnum er þessi urriði frekar þéttur og holdmikill. Undir venjulegum kringumstæðum er hann ekki alveg eins holdmikill í Kvíslavatni, en vænn þó. Þetta skýrist væntanlega af því að vatnið er ekki alveg eins frjósamt og flest Veiðivatna.
Þeir fiskar Kvíslavatns sem ég hef skoðað síðustu ár hafa yfirleitt verið pakkaðir af skötuormi, en nú bar svo við að lítið þurfti að greina magafylli þeirra sem við tókum með okkur. Magafyllin var lítil og samanstóð helst af flugu og óverulegu magni kuðunga. Það var ekki einn einasti skötuormur í fiskunum sem komust á mitt borð sem er vissulega óvanalegt en ekki óeðlilegt. Af þeim þremur fiskum sem þriðja hjólið í veiðiferðinni tók með sér heim, var aðeins einn sem innihélt þetta klassíska svargræn gums sem gefur vísbendingu um skötuorm í fæðu. Viðkoma skötuorms er brokkgeng og sum ár virðist hann alveg hverfa, en kemur tvíefldur til baka næsta ár. Í fljótu bragði virðist sem önnur fæða hafi ekki náð að fylla það skarð sem skötuormurinn skildi eftir sig og því hafi fiskurinn farið á óhefðbundnar slóðir í fæðuleit.
Hvað sem öðrum verkefnum og veðurútliti leið, þá ákváðum við veiðifélagarnir að taka okkur frí frá störfum við Löðmundarvatn eftir hádegið á sunnudaginn og leggja leið okkar inn að Veiðivötnum. Vegalengdin um Landmannaleið (F225), Fjallabak nyrðra (208), Sprengisandsleið (26) og inn á Veiðivatnaleið (F228) er að vísu ekki nema 68 km inn að Veiðivötnum, en einhverra hluta vegna gerði Google ráð fyrir að við yrðum einn og hálfan klukkutíma á leiðinni. Kannski reiknaði Google með öllum þvottabrettum á leiðinni og trúið mér, það er nóg af þeim, en við vorum eitthvað skemur á leiðinni og þóttumst því hafa snúið á gagnaveituna.
Eftir að hafa komið við í Varðbergi og vitjað veiðileyfis lögðum við leið okkar inn með Litlasjó í þeirri von að sjá eitthvað til fiskjar. Það eina sem við sáum var að enn hefur lækkað í og áður óséður botn blasti við í blíðviðrinu ofan af hólunum við Litlasjósver. Við héldum því til baka, höfðum fengið smá skúbb frá vinum að það hefði verið líf í Grænavatni fyrr um daginn.
Norðurbotn Grænavatns varð fyrir valinu og það stóð á endum að við sáum til fiskjar á meðan við settum saman stangirnar og drógum á okkur sjóklæði. Af gömlum vana hélt ég í mitt venjulega bakkarölt, kastaði nokkrum sinnum á hverjum stað og var duglegur að skipta um flugur. Veiðifélagi minn aftur á móti tölti beint niður að bakka, skaut rótum í sömu sporunum og innan skamms var fyrsti fiskur kominn á land. Ég hélt áfram röltinu mínu og stuttu síðar kom annar fiskur á land, hjá veiðifélaganum. Ég færði mig nær henni og fékk hint um fluguval (Koparinn með svörtu skotti) þá kom þriðji fiskurinn á land, hjá henni. Ég er ekki frá því að hún hafi notað „Hvað er eiginlega að gerast?“ sem einhverja forvörn við mögulegri geðvonsku eða öfundsýki en ég hafði einfaldlega ekkert svar við spurningunni, það var ekkert að gerast hjá mér.
Það var eins og örstutt hlé yrði á tökum hjá henni þannig að ég sætti lagi og tók einn vænan fisk á meðan og andaði léttar, var kominn á blað. Eftir að við höfðum síðan fengið töluvert af narti (mjög naumt) og sleppt sitthvorum fiskinum, gerðum við hlé á veiðum og smelltum feitum og fallegum pylsum á pönnuna og hituðum okkur sterkt og gott kaffi. Eitthvað prófuðum við að baða flugur eftir hressinguna, en þegar leið á seinni helming veiðitímans okkar héldum við til baka inn að Litlasjó.
Í Fyrstuvík eru mikið breyttar aðstæður og mögulegt að vaða töluvert lengra en áður. Þar að auki glittir nú í nokkur sker útí í vatni sem ég hef ekki séð áður. Það blundaði í mér að þrátt fyrir allt væri fiskur á ferðinni þarna og því stoppuðum við og reyndum fyrir okkur. Eftir að hafa vaðið töluvert út við mörk Fyrstuvíkur og Hraunsins og veitt í raun þvert á víkina að norðan, fékk ég nart. Næsta kast var jafn langt, ekkert nart. Þar næsta kast var töluvert lengra og þá var nartað aftur. Jæja, einhver þreyta varð til þess að ég reyndi ekki einu sinni að lengja í kastinu og veiddi því framundan í staðinn enda fiskurinn alveg við það að vera á hlutlausa beltinu á milli okkar hjóna. Eftir nokkur árangurslaus köst og fluguskipti hjá mér landaði veiðifélagi minn auðvitað fiski og þar með vorum við komin með sjö fiska á ekki lengri tíma. Þar sem við vorum satt best að segja orðin mjög sátt, hituðum okkur kaffi og héldum til baka niður í náttstað við Landmannahelli. Það er alltaf frábært að koma í Vötnin og ekki skemmir að fá fisk(a). Í þessari ferð var t.d. svo skemmtilegt að við veiðifélagarnir gleymdum alveg að taka myndir, við einfaldlega vorum á staðnum og nutum þess í botn. Til að vega upp á móti myndaskorti, kemur hér ein af Veiðivatnavatni, þ.e. vatnsflöskunni minni sem ég vitaskuld fyllti á uppi í Vötnum til að eiga fyrir heimferðina.
Veiðivatnavatn
Ferðalagið til baka snérist á sveif með Google því við vorum tæpa tvö tíma á leiðinni í þokunni sem lagðist yfir um leið og við höfðum farið yfir vaðið á Fossvatnakvísl og það má eiginlega segja að það hafi ekki rofað til fyrr en við vaðið á Helliskvísl við Landmannahelli. Svona ykkur að segja, það vantar eiginlega allar vegstikur á Veiðivatnaleið þannig að þvottabrettin komu sér vel. Svo lengi sem þvottabrettið lág þvert fyrir framan bílinn, þá var ég nokkuð viss um að vera enn á veginum. Kæra Vegagerð, það hefði verið til hægðarauka að hafa einhverjar stikur með endurskyni í þessari þoku.
Það hafa nokkrir spurst fyrir um Ölfusárós hér á FOS.IS og þá sérstaklega austanverðan ósinn. Þeim sem þekkja til undirritaðs kemur þetta e.t.v. ekkert á óvart í ljósi þess að ég er fæddur og uppalinn á Eyrarbakka og það hefur víst komið fram að ég byrjaði mína stangveiði að töluverðu í ósi Ölfusár.
Það er þrákelkni minni um að kenna að ósinn hefur ekki fengið sinn sess hér á síðunni, þar til núna. Eftir töluvert hlé á stangveiði minni, hef ég ekki farið oft til veiða á þessar slóðir og þá sér í lagi lítið eftir að fluguveiðin varð mitt aðal áhugamál, en nú hef ég sett saman kort af ósinum og merkt inn á það þá staði sem ég heimsótti á sínum tíma.
Upplýsingarnar má nálgast með því að smella á kortið hér að neðan og vitaskuld í safninu hér á síðunni.
Að auki hef ég leyft mér að smella hér inn mynd af blaðsíðu 207 í þeirri góðu bók Sölva Björns Sigurðarsonar, Stangveiðar á Íslandi þar sem uppistaða textans er hluti míns framlags til bókarinnar og fjallar einmitt um Ölfusárósinn.
Það ber stundum við að veiðimenn setja sig í samband við FOS.IS og spyrjast fyrir um hitt eða þetta vatnið, jafnvel vötn sem undirritaður hefur ekki prófað sjálfur. Nú bar svo við að okkur barst fyrirspurn í fyrra um Hreðavatn sem við gátum litlu svarað en skömmu síðar fengum við svipað erindi frá öðrum aðila. Það erindi hefur nú undið upp á sig með greinagóðum lýsingum veiðistaða og ýmsum fróðleik og kunnum við Ragnari Viðarssyni bestu þakkir fyrir.
Undirritaður hefur undanfarna mánuði legið yfir og sníkt nýlegar loftmyndir sem nýtanlegar eru til kortagerðar og nú gefur hér að líta á síðunni kort og helstu upplýsingar sem unnar hafa verið upp úr aðsendu efni Ragnars, fyrirspurnum til kunningja og loftmynd sem tekin var síðla sumars 2020. Þess ber að geta að við samanburð þessarar loftmyndar við ýmsar kortasjár sem aðgengilegar eru á netinu virðist vatnshæð Hreðavatns vera nær lágmarki heldur en meðaltali og þess ber kortið merki.
Upplýsingar um Hreðavatn má nálgast með því að smella á myndina hér að neðan og að sjálfsögðu í safninu okkar á síðunni.
Ef einhver er að leita að auðhnýttri, gjöfulli flugu í hvað fisk sem er, þá er þetta flugan. Gullbrá hefur glapið bleikjur í hrönnum, urriða í öðru eins magni og laxar hafa líka litið við henni og verið landað. Það eru einhver ár síðan ég setti þessa flugu fyrst í boxið mitt og þar á undan hafði ég sjálfur gert ýmsar tilraunir með Veniard UV Straggle í búk á flugum, en aldrei tekist jafn vel til eins og höfundi Gullbrár, Jóni Inga Kristjánssyni.
Flugan er afar auðhnýtt og heilagleiki hennar er ekki meiri en svo að höfundurinn hefur stundum gripið það efni í hana sem hendi er næst á hnýtingarborðinu og það virðist ekkert koma niður á veiðni hennar. Flugan hefur getið sér gott orð á Arnarvatnsheiði, í Veiðivötnum og eiginlega hringinn í kringum landið og öllum mögulegum veiðistöðum þar á milli.
Flugurnar sem hér koma fyrir sjónir eru hnýttar af höfundinum sjálfum fyrir FOS.IS og þær eru nú fyrirmyndir þeirra sem ég hnýti sjálfur.
Ég ætla rétt að vona að lesendur haldi ekki að ég sé einhver gægjupervert, en ég bara kemst stundum ekki hjá því að fylgjast með öðrum veiðimönnum á veiðislóð. Maður getur grætt alveg helling á því að fylgjast með öðrum og í mínu tilfelli, fundið ástæðu fyrir smá grein eða ábendingu.
Góð línustjórnun, fyrir og í miðju kasti er alltaf eitthvað sem maður tekur eftir. Sumum er það ósjálfrátt að leiðbeina línunni sem liggur laus frá hjóli og að fyrstu lykkju þegar þeir lengja í kastinu eða leggja línuna fram. Undir ýmsum kringumstæðum er þetta kúnst, það er svo margt sem getur verið til trafala þegar línan á að renna fyrirhafnarlaust út úr topplykkjunni.
Svo hefur það komið fyrir að maður sér þá sem halda fast um stöngina, með báðum höndum og klemma línuna með annarri hendinni við korkinn, slaka samt aðeins á gripinu þegar þeir vilja lengja í. Það er beinlínis eins og þeir hafi gleymt að losa um takið á stönginni með óvirku hendinni eftir síðustu baráttu. Í stað þess að línan leiki annað hvort alveg laus eða renni létt og lipurt í gegnum óvirku höndina í kastinu, þá þarf hún að troðast á milli handar og korks sem dregur stórlega úr hraða hennar. Slepptu, annað hvort hendinni af stönginni eða línunni alveg.
Ef maður væri með það að markmiði að veiða öll Hólmavötn á landinu þá væri úr nógu að moða því samkvæmt örnefnaskrá eru þau 42 á landinu og eflaust vantar einhver í þá skrá. En við hvert þeirra drápum við veiðifélagarnir niður fæti á laugardaginn? Eflaust kveikja einhverjir ef ég segi að við byrjuðum á því að keyra upp frá bænum yfir Skriðu, Vörðumel, rétt við Árhnúk, yfir Lónholt og upp á Hallkelsstaðaheiði, alveg niður að Hólmakeldu. Vegurinn eða slóðinn sem við keyrðum heitir því hljómfagra nafni Álftasundsvegur og virtist vera þokkalega viðhaldið, vel fær jepplingum og hærri fólksbílum.
Hólmavatn
Ofan af Lónholti blasið Hólmavatn við og teygir sig úr suð-suðvestri til norð-norðausturs. Umhverfið er gróið og tjarnir og pollar eru þarna nær óteljandi. Þetta er sem sagt á sunnanverðri Tvídægru ofan Hvítársíðu. Bærinn sem getið var er Þorvaldsstaðir í Hálsasveit inn af Hvítársíðu. Þar má kaupa veiðileyfi í Hólmavatn á 6.500 kr dagurinn. Seldar eru 8 stangir í vatnið sem teljast verður hógvær fjöldi stanga í þetta fallega vatn sem er nær 2,5 km2 að flatarmáli.
Hólmavatnshólmi
Þegar ég sló á þráðinn til Halldórs á Þorvaldsstöðum fyrir helgina, þá var aðeins ein stöng af þessum átta laus og við slógum til enda er ekki vandamál hjá okkur veiðifélögunum að deila stöng og upp að Hólmavatni vorum við mætt úr kl.10 á laugardagsmorgun. Dásamlegt veður, stöku ský á lofti og örlítill norðan andvari þegar við settum saman á bakkanum gengt Hólmavatnshólma. Þessi létti andvari átti síðar eftir að snúa sér til vestlægrar áttar og meira í suðrið og með hverri gráðu sem hann færðist nær suðri, þá óx honum heldur betur ásmegin.
Hólmavatn – smellið á mynd fyrir fulla upplausn
Við höfðum fengið upplýsingar frá staðkunnugum að ef hann stæði úr norðri, þá væri helst von sunnan í vatninu og við vorum svo sem nokkuð vongóð að einhver þeirra fiska sem var að vaka úti á vatninu mundir færa sig nær bakkanum ef hann hallaði sér í vestrið. Það gerðist reyndar ekki, það líf sem við urðum helst vör við í kastfæri var fiðrað og var úr sama frændgarði; lómur og himbrimi sem gerðu sér smáfiska að góðu.
Þegar leið að hádegi færðum við okkur inn með vatninu til norðurs, framhjá hópi veiðimanna sem höfðu komið sér fyrir við Hvannalækjarhól og hittum á þrjá vaska veiðimenn sem voru á leið til baka af Riðavíkurhól. Lítið höfðu þeir orðið varir við fisk, eiginlega steindautt eins og einn þeirra sagði, en bætti síðan við að þó þeir hefðu ekki orðið varir við fisk, þá gæti hann verið kominn þar núna. Þetta var nóg til þess að við héldum áfram slóðann norður með vatninu í stefnuna á Riðavík. Frá Hvannalækjarhól og að Riðavík er umræddur slóði það sem væri trúlega merkt mjög mikil torleið ef það merki væri til hjá Vegagerðinni.
Riðavíkurhóll
Við Riðavíkurhól er til muna meira dýpi heldur en þar sem við byrjuðum gengt Hólmavatnshólma og við veiðifélagarnir vorum sammála um að þetta væri fiskilegur staður. Sögur fóru af því að í Riðavík væri frekar von á bleikju en utan við hólinn væri urriða von. Hvorug tegundin lét þó til leiðast og það endaði með því að við fikruðum okkur alveg inn að Skammá sem rennur úr vatninu til Lambár.
Þá var andvarinn orðinn að nokkrum metrum á sekúndu og stóð nær beint úr suðri. Rétt um það bil þegar aðrir veiðimenn við vatnið hurfu á braut, þá setti ég í vænan 44 sm urriða sem greinilega var að úða í sig horsíli í öldurótinu, rétt utan við bakkann.
Hólmavatnsurriði
Kannski er maður orðinn heldur vanur öðrum stofni urriða, t.d. úr Veiðivötnum eða af Þingvallastofni, en þessi fiskur var með öðru svipmóti og ég stóðst ekki mátið að taka mynd af honum og snyrta aðeins fyrir þessa grein. Ekki veit ég um uppruna þessa stofns, en skemmtilegur var fiskurinn og vel haldinn, rennilegur um trýnið og með ágætan vísi að krók.
Við Hvannalækjarhól
Þegar aldan var orðinn heldur mikil og vindurinn farinn að nálgast 9 m/sek færðum við okkur aftur til suðurs, prófuðum stutta stund við Hvannalækjarhól en hurfum síðan fljótlega á braut, skiluðum okkar veiðiskýrslu í póstkassann við Þorvaldsstaði og kíktum vitaskuld á aðrar veiðiskýrslur dagsins. Þennan laugardag voru skráðir 5 fiskar upp úr Hólmavatni á þær 8 stangir sem seldar eru og við vorum bara nokkuð sátt við að eiga einn þeirra á eina stöng.
Það sem af er sumars hef ég verið að máta mig við nýja stöng og nú hef ég verið að upplifa það á eigin skinni sem orðrómurinn á götunni sagði mér fyrir mörgum árum; það eru til þrjár fjölskyldur flugustanga. Eins og annar orðrómur er þessi ekkert áreiðanlegur, en hann gefur vísbendingu um að þessar þrjár fjölskyldur. Það er síðan undir ættfræðingum komið að dæma um það hvaða fjölskyldu hver stöng tilheyrir.
Sú stöng sem ég er að máta mig við tilheyrir fjölskyldu stanga sem einfaldlega smella í handbremsuna ef ég reyni að taka völdin af henni. Ég hef reynt þetta, viljandi og óviljandi það sem af er sumri og ég þarf greinilega að hægja aðeins á mér og hlusta betur á stöngina. Mér skilst að meðlimir þessarar fjölskyldu séu nokkurskonar erfðabætt grænmeti sem hefur kostað milljónir að hanna og búa yfir töfrabrögðum sem venjulegum veiðimanni er um megn að tjónka við, það verður einfaldlega að leyfa stönginni að ráð, annars fer allt í kássu.
Þeim sem geta ómögulega sætt sig við stangir sem taka af þeim völdin, þeim sem vilja stýra öllu frá upphafi ferðalagsins og til enda, þeir ættu e.t.v. að bindast böndum við allt aðra stangafjölskyldu. Meðlimir þeirrar fjölskyldu styðja við allt gott sem kastarinn gerir, leggja að vísu ekkert mikið til málanna en yppta líka bara öxlum yfir hverri vitleysu sem honum dettur í hug að gera. Sumir hafa kallað þessa fjölskyldu postulafjölskylduna, fyrirgefa öllum allt og gera engum mein. Oft eru þessar stangir í ódýrari kantinum, framleiddar úr þekktum og margreyndum hráefnum, ekkert verið að tefla á tvær hættur.
Fram til þess hef ég verið trúlofaður inn í fjölskyldu stanga sem virka vel undir öllum venjulegum kringumstæðum, eru á viðráðanlegu verði og hjálpa mér mátulega við köstin, en ég verð að leggja svolítið til málanna til að koma línunni þangað sem ég vil fá hana. Þetta er trúlega sú fjölskylda sem tekur mestum breytingum á milli kynslóða, því oft er hryggjastykki stanga í þessari fjölskyldu einhverjir kynblendingar hinna fjölskyldnanna tveggja. Nýleg hráefni, stundum afleggjarar næst nýjustu kynslóðar þeirra erfðabættu notuð í þessar stangir en framleiddar með það fyrir augum að fyrirgefa miðlungs kastaranum aðeins meira.
Við Arnarfell
Ég er sem sagt í þeim sporum núna að hægja á mér, hlusta og leggja hreyfingu til stangarinn frekar en afl. Þetta verður áhugavert sumar.
Eftir viðburðarríka 4 daga að Fjallabaki, brugðum við veiðifélagarnir og vinafólk okkar í örstutta könnunarferð austur fyrir Kýlinga og kíktum síðan við í Blautaveri norðan Ljótapolls á leiðinni til baka að Landmannahelli á sunnudaginn.
Eitthvað dvaldist mér í bölvuðum farsímanum á brúnni vestan við Blautaver þannig að ég mætt seinna en félagar mínir í vatnið. Þeir höfðu þá þegar tekið á nokkrum fiskum, landað að mig minnir 5 fiskum á örskotsstund. Nú kann einhver að segja að það sé nú ekki mikið afrek, það sé allt of mikið af tittum í þessu vatni og lítið mál að setja í fisk, en það á ekki alveg við um þessar mundir.
Blautaver
Ekki treysti ég mér til að segja til um magnið af fiski í vatninu um þessar mundir, það er nær ómögulegt því það hefur samgang við Tungnaá og fiskurinn þarna rápar inn og út eftir ástandi ætis. Ætið virðist vera töluvert og gott í Blautaveri um þessar mundir og fiskurinn eftir því stór og vel haldinn. Menn borga víða meira fyrir minni fisk (bæði í vigt og magni) hér á landi um þessar mundir og eftir því sem ég kemst næst, þá hefur veiðin í Blautaveri verið með ágætum í sumar.
Veiðifélagi minn tók með sér 6 fiska, ég tvo og félagar okkar 6 að mig minnir á þeim stutta tíma sem við stöldruðum við. Allt fallegir fiskar á bilinu 35 – 50 sm vel haldnir og sumir hverjir þegar skreyttir hvítum bryddingum, allir fullir hrognum og svili. Flugurnar sem virtust gefa best voru dökkar, helst svartur stuttur Nobbler en glannalegri flugur gáfu líka, s.s. Gullbrá og bleikur Nobbler.
Á leið okkar ofan úr Fellsendavatni á fimmtudaginn, komum við stuttlega við í Dómadalsvatni. Það er ólíkt með vötnunum norðan Tungnaár að vatnsstaða virðist almennt vera með ágætum sunnan árinnar og því er einmitt svo farið með Dómadalsvatn.
Það sem af er sumri hefur vatnið gefið með ágætum, að sögn helst snemma morguns en það er vitaskuld háð því hvenær flugan eða lífríkið er í mestum blóma. Nú þegar líður á sumarið og hlé virðist vera á milli fyrra og síðara klaks flugunnar er veiðin að færast til jafns yfir daginn. Ef einhver tími dagsins ætti að vera betri en annar, þá væri það undir ljósaskiptin þegar hornsílið fer á stjá og fiskurinn kemur upp á grynningarnar.
Dómadalsvatn – Smellið á mynd fyrir fulla upplausn
Það var e.t.v. vegna veðurblíðu síðustu daga að ég sá ekki eitt einasta landrekið hornsíli á bökkum Dómadalsvatns þegar við veiðifélagarnir röltum inn með vatninu að vestan. Gróður virðist ekki vera kominn langt á leið í vatninu, örlítil rönd þó sem gera má ráð fyrir að hýsi einhver hornsíli sem fiskurinn ætti að sækja í.
Þegar ég kom að vatninu undir kvöldmat þá datt mér helst í hug að það hefði verið töluvert ásetið þennan dag. Fiskurinn virtist heldur skekinn eftir áreiti og hafði sig lítið í frammi. Við stöldruðum ekki lengi við, en á þeim tíma tókst mér þó að setja í og landa ágætum fiski sem var rétt um 55 sm. Vel haldinn, rennilegur urriði sem greinilega hafði átt ágæta daga. Það vakti þó athygli mína að hann var ekkert sérstaklega rauður á holdið sem gefur vísbendingu um að hann hafi mögulega misst af fyrra klaki flugunnar í sumar eða hún hafi ekki verið sérstaklega mikil.
Eftir annars tíðindalitla viðdvöl við vatnið þar sem við nutum fegurðar þess og umhverfis í ríku mæli þetta kvöld, héldum við inni að Löðmundarvatni þar sem biðu okkar óþreyjufull grisjunarnet sem vildu ólm komast út í vatnið.
Oft og mörgum sinnum höfum við veiðifélagarnir ekið framhjá þessu vatni og barið það augum. Veiði í Fellsendavatni er, líkt og í mörgum öðrum vötnum á þessu svæði, háð sleppingum því urriði nær ekki að viðhalda sér í vatninu. Nú er mér ekki kunnugt um tíðni eða umfang sleppinga í vatnið síðustu ár og því vorum við að renna svolítið blint í sjóinn með veiði en þar sem við áttum stund aflögu á fimmtudag þá renndum við úr náttstað við Landmannahelli og inn að Fellsendavatni til að prófa aðstæður.
Það kann einhverjum að virðast það einkennilegt að vegur 208 (héraðsvegur) frá Frostastaðavatni upp að Sigöldu sé ekki fjallvegur og ég er einn þeirra. Viðhald þessa vegar er lítið eftir að hann er opnaður í byrjun sumars og ástand hans er alveg eftir því. Þvottabretti og hraunnibbur skiptast á við að gera þessa leið einhverja þá leiðinlegustu sem finnst utan fjallvega á Íslandi og ég þekki marga betri F-vegi en þennan, t.d. F225 Landmannaleið sem er þó landsvegur og nýtur minna viðhalds.
Fellsendavatn – Smellið á mynd fyrir fulla upplausn
Víða er vatnsbúskapur norðan Tungnaár heldur í minna lagi þetta sumarið og Fellsendavatn hefur ekki farið varhluta af því. Eiðið (Skeifan) á milli norður- og suðurhluta vatnsins stendur allt uppi þannig að vatnið hefur skilið sig í tvö vötn eins og gjarnan gerist á þurrum sumrum.
Við byrjuðum við höfðann vestan við vatnið og það má eiginlega segja að við höfum þrætt okkur með allri ströndinni til norðurs og austur að eiðinu. Við þá vatnsstöðu sem er í vatninu um þessar mundir, virðist töluvert vanta upp á að áberandi dýpi sé að finna í vatninu. Það er drjúgur spotti og ekki djúpt að einhverju því sem gæti kallast dýpi í vatninu og hefði eitthvert líf verið að sjá á vatninu, uppitökur eða veltur, þá hefði maður trúlega vaðið dýpra en við gerðum, en því var ekki til að dreifa.
Það var ekki fyrr en frá austurbakkanum að annað okkar varð vart við fisk, tittur sem fékk líf og lét sér tökuna ekki að kenningu verða og nartaði ítrekað í fluguna á eftir. Eftir þetta þótti okkur fullreynt á þessum slóðum, hvorugt okkar nennti að bíða eftir ljósaskiptinum ef þau mögulega færðu fiskinn upp á grynningarnar. Við reyndum ekkert fyrir okkur í syðra vatninu, héldum þess í stað suður á bóginn, örstutta 36 km í Dómadal að Fjallabaki í átt að næturstað.
Ég hef í nokkur ár átt mér uppáhalds flugulínu en eftir síðasta sumar var deginum ljósara að dagar hennar voru taldir þannig að ný flotlína fór á jólaóskalistann minn. Þessi lína hefur hentað mér og aðal stönginni minni alveg ágætlega en svo gerðist það að ég keypti mér nýja stöng sem aðal stöng. Báðar eru þær #7, sú gamla 9,6 fet en sú nýja 10 fet, en í því liggur ekki helsti munur þeirra. Sú nýja er stífari, töluvert stífari og gerir þar af leiðandi kröfu til allt annarrar línu. Uppáhalds flotlínan mín var viðeigandi lína #7 og 185 grains en það vantaði alla hleðslu í nýju stöngina mína og ég var endalaust að falskasta til að ná einhverri lengd í köstin.
Ég hnippti því í kunningja mína og fékk að prófa aðrar línur af stærð #7. Viljandi spurði ég ekkert nánar út í þessar línur, smellti þeim bara á nýju stöngina mína og prófaði hverja á fætur annarri. Það voru tvær línur sem mér fannst passa stönginni, en þær voru mjög ólíkar. Önnur var með tiltölulega stuttum þungum haus og kostaði hreint og beint smáaura og þar sem ég sá strax fyrir mér nokkrar aðstæður þar sem hún mundi henta mér, þá festi ég kaup á henni. Eftir töluvert grúsk, vigtun og útreikninga, fann ég út úr því að hún var 192 grains, sem sagt aðeins þyngri heldur en gamla uppáhalds línan mín. Þar sem haus línunnar er óvanalega langt fyrir aftan fremsta part hennar, þ.e. línan frá haus og út að enda var mjög löng.
Hin línan sem smellpassaði stönginni var allt öðrum eiginleikum búinn, samt með áberandi skothaus og hagaði sér allt öðruvísi þegar hún hlóð stöngina enda kom á daginn að hún var 215 grains, sem er aðeins þyngra heldur en ‚standard‘ lína #7 ætti að vera að hámarki. Ég féll svolítið flatur fyrir þessari línu og þegar mér hafði tekist að draga annað augað í pung, þá var verðmunur þeirra ekki alveg eins rosalegur og ég ákvað að kaupa þær báðar.
Lærdómurinn af þessu gaufi mínu? Jú, lína #7 og lína #7 er alls ekki sama línan og maður á ekki að hika við að prófa þær nokkrar á móti tiltekinni stöng.
Um þessar mundir sinnir Árni Friðriksson makrílrannsóknum hringinn í kringum landið en inn á hálendi eru nokkrir veiðimenn einmitt með slíkan fisk í farteskinu á slóðum Arnbjörns Guðbrandssonar (Ampa). Við veiðifélagarnir vorum að vísu ekki með neinn fisk eða aðra lífræna beitu í farteskinu þegar við renndum í hlað í Veiðivötnum á fimmtudaginn í okkar árlegu Veiðivatnaferð, þeirri áttundu í röð með vöskum hópi. Ferðin inn að Vötnum var ánægjuleg, vegur og veður í góðu standi. Ég ætla annars að láta það eiga sig að fara ítarlega í veður einstaka daga ferðarinnar, eitt dugi fyrir þá alla sem við vorum í Vötnunum; blíða.
Á köflum var reyndar svo mikil blíða að maður hafði sig aðeins með herkjum út á vatnsbakkann til að veiða, hitinn langt yfir 20°C og hverjum andvara var tekið fagnandi því fluga var töluverð á svæðinu.
Þó flestar flugnanna hafi verið af ætt toppflugu, og gengu því ekki á blóðbirgðir veiðimanna, þá voru þarna inni á milli nokkrar sem bitu hressilega.
Við byrjuðum á fimmtudaginn inni í Norðurbotni Litlasjós og röltum inn með hlíðinni í átt að Álftatanga. Reyndar var ferðinni ekkert endilega heitið alla leið þangað, en það var bara svo mikið líf á þessum slóðum að við stóðumst ekki mátið að tölta áfram. Ef ferðinni hefði verið heitið beint á Álftatanga hefði verið nær að hefja ferðina úr Austurbotni. Á þessum slóðum hittum við félaga okkar sem hafði einmitt sömu sögu að segja og við, það vantaði ekkert upp á fjölda fiska, en þeir stóru voru lítið að veita viðtal.
Við stöldruðum töluvert lengi við í víkinni norðan við Álftatanga, dáðumst að kvöldinu og öllum uggunum og sporðunum sem sýndu sig, en höfðum ekki brjóst í að taka með okkur þá sem tóku og voru við pundið. Tala á slepptum fiskum riðlaðist fljótlega, en heilt yfir í þessari ferð giska ég á að við höfum sleppt á bilinu 40 – 50 fiskum. Vel að merkja, við vorum ekkert í bleikju enda á alls ekki að sleppa henni í Veiðivötnum. Að gefnu tilefni, þá vil ég vekja athygli á því að best er taka sig tímanlega upp ef langur gangur er í bíl, það á nefnilega að vera komin á ró og allir búnir að skila sér í aðgerð fyrir kl. 01:00 Fyrsta kvöldið misreiknuðum við okkur aðeins og vorum heldur sein og fengum vinsamlegt tiltal, skiljanlega.
Litlisjór – smellið fyrir stærri mynd
Vatnshæð í Litlasjó er undir meðallagi þetta árið, sama má segja um Hraunvötnin og nokkur af vötnunum í suðrinu, en mikið æti til staðar í lofti og í legi. Við höfum sjaldan vaðið í gegnum eins miklar breiður af flugu og beinlínis grútarrönd (1 til 4 metra) við bakka margra vatna. Ánægjulegt að sjá að vötnin virðast frjósöm og eftir því mikið af fiski að sýna sig, þótt hann hefði mátt vera stærri svona nær landi og í kastfæri okkar flugunördanna.
Eins og gengur vorum við svolítið að rúntinum um svæðið og í þeim ferðum okkar gaf að líta skemmtilega afþreyingu á nokkuð mörgum stöðum. Ónafngreindur prakkari hafði haft fyrir því að festa nokkra frasa og hnyttyrði á skilti og plantað víðsvegar um svæðið. Eftir því sem ég best veit, gaf viðkomandi prakkari sig fram við staðarhaldara og bauðst til að fjarlægja skiltin áður en hann héldi heim á leið, en það þótti hinn mesti óþarfi, skiltin hefði laðað fram bros margra á svæðinu og þau mættu alveg standa til hausts. Ég held að mér hafi tekist að smella myndum af öllum skiltunum á svæðinu, en gef ekkert uppi um staðsetningar þeirra, hver og einn verður bara að finna þau á ferð sinni um Vötnin.
Eins og áður segir, þá fórum við nokkuð víða um svæðið og heilt yfir var mikið líf að sjá, nokkuð sem maður hefur saknað síðustu tvö ár í Vötnunum. Til viðbótar við Litlasjó, þá var Ónefndavatn mjög líflegt en nokkur gáfu ágætlega þótt ekki væri mikið líf að sjá við fyrstu sýn. Hellavatn, eða það sem eftir er af því, gaf ágætlega þó ekki sæjum við fisk í þau skipti sem við fórum að því. Miðvatnið var á sínum stað og við urðum vör við fisk, en erfiðlega gekk að fá hann á okkar band. Sama má segja um Arnarpoll, þar var lífið helst langt utan kastfæris og vatnið gaf okkur ekkert í aðra hönd að þessu sinni.
Sama hvað, þá var dásamlegt að vera þessa daga í Vötnunum og eins víst að við heimsækjum þau aftur að ári. Ef einhver er sérstaklega forvitinn um afla, þá tókum við 11 urriða með okkur heim, þar af 3 stk sem voru yfir 4 pund, við erum fullkomlega sátt og fengum að takast á við smáfiskinn í 40 – 50 skipti og hann er bara glettilega sprækur.
Algeng mistök eru oft auðleyst, það eina sem þarf er að muna lausnina. Það kemur alveg eins fyrir í vatnaveiði eins og í straumvatni að slaki myndast á línunni þegar flugan nálgast bakkann eða er komin á örgrunnt vatn þar sem engin von er á veiði. Margur veiðimaðurinn freistast til þess að taka línuna beint upp í nýtt kast, með slaka og öllu. Allur slaki umfram óverulegan bug verður til þess að upptaka línunnar verður ekki eins áhrifarík eins og til er ætlast.
Til að nýta upptöku línunnar til hins ýtrasta er ágæt regla að lækka stöngina niður að vatnsborðinu og draga línuna inn til að taka allan slaka milli stangartopps og flugu af. Sú lengd línunnar sem þú dregur inn skilar sér margfalt til baka í hleðslu stangarinnar fyrir fyrsta kastið, þú ert örugglega ekki að tapa neinu þótt þú styttir þannig línuna sem liggur út frá stangartoppi.
Mistök eru oft eftirminnaleg, stundum svo mjög að þau ásækja veiðimenn í áratugi. Einn blogg-kunningi minn vestan Atlantsála á svona minningu sem hann velti upp á spjallsíðu ekki alls fyrir löngu. Þannig var mál með vexti að hann var við veiðar með föður sínum þar sem sá gamli setur í ótrúlegan fisk, trúlega fisk lífs síns sem var í það minnsta 70 sm urriði. Ég glotti reyndar aðeins þegar umræddum fiski var lýst sem tröllslegum, óviðjafnanlegum og algjörlega einstökum. En, hvað um það, þessi fiskur var svo rosalegur að faðirinn þurfti aðstoð við að háfa hann og sonurinn óð því út í og setti sig í stellingar að háfa fiskinn sem sá gamli beindi listilega að honum.
Rétt í þann mund sem sonurinn setti háfinn niður í vatnið, snýr fiskurinn sér um 90° og stefnir ekki lengur í netið, heldur á móti línunni. Í æsingi augnabliksins, hallar sonurinn sér fram og eltir fiskinn í vatninu með háfinn. Fiskurinn tekur þá vitaskuld snöggt viðbragð og beinlínis syndir fram úr flugunni sem fyrir augnabliki hafði setið föst í kjaftinum á honum.
Það grátlega við þetta allt er að umræddur klaufi er fiskatferlisfræðingur (vona að mér hafi tekist að þýða þetta skammlaust) og hann veit upp á hár að urriði getur aðeins synt í eina átt, áfram. Með því að koma svona aftan að honum og stugga við honum, hvatti hann því fiskinn til að taka á sprett og þar með losnaði flugan og hann hvarf sjónum.
Ef þú vilt háfa fisk örugglega, hafðu háfinn þá í vatninu áður en fiskurinn kemur í færi og í raun, hreyfðu háfinn sem minnst. Ef fiskurinn er á ferðinni og stefnir í háfinn, viljugur eða óviljugur, þá eru 33% líkur á því að þú þurfir aðeins að lyfta háfinu til að ná honum. Og ef ekki, þá getur þú allt eins gert tilraun til að háfa hann frá hlið ef hann snýr sér. Bara ekki elta fiskinn og mundu, ef þú ert til aðstoðar veiðimanninum, þá er það veiðimaðurinn sem segir til og tekur ákvörðun, það er ekki þitt á ákveða hvenær þú leggur til atlögu.
Það var smá glufa í dagskrá helgarinnar sem við veiðifélagarnir nýttum til að merkja við Langavatn á Mýrum. Þegar við skruppum upp á Langavatni á laugardag, skartaði vatnið sýni fegursta í gjólunni og það kveikti heldur betur í okkur. Illu heilli var ekki alveg nákvæmlega það sama upp á teningnum á sunnudaginn þegar við mættum á staðinn með allar græjur og heitt á brúsa.
Þokan átti eiginlega allt sviðið þegar við mættum upp úr hádeginu og þannig hélst það þá klukkutíma sem við stöldruðum við. Eins og sjá má á myndinni hér að neðan, er töluvert hátt í Landavatni um þessar mundir, raunar með því hærra sem við höfum séð síðustu árin, en trúlega á það eftir að breytast þegar laxarnir í Langá og Gljúfurá verða þyrstir þegar líður á sumarið.
Við beinlínis sundriðum vélfáki okkar yfir Barónsvík og ókum eins langt undir Múlabrekkur og vatnsborðið leyfði, sem var ekki langt. Það gáraði nokkuð á köldu vatninu og enn og aftur féll maður í þá freistni að halda að urriðinn kæmi upp að bakkanum. Það varð nú ekki svo, því eini fiskurinn sem kom á land þar var bleikja sem lét glepjast af flugu sem betur er þekkt sem ein af Veiðivatnaflugunum. Og slíkt var offors þessarar bleikju að hún varð ekki losuð af önglinum öðruvísi en hennar beið bráður bani, að öðrum kosti hefði henni trúlega verið sleppt.
Við ströggluðumst þarna þó nokkuð lengi, en urðum ekki vör enda var vatnið frekar kalt ennþá og almennt var ekki mikið líf að sjá, skordýr og gróður enn einhverjum vikum á eftir áætlun. Ekki bætti þokan úr skák og á einhverjum tímapunkti, trúlega þegar veiðifélaga mínum varð litið á bleikjuna sem lét lífið með vofeiginlegum hætti, varð til málshátturinn Sjaldan vakir dauður fiskur.
Þegar okkur þótti fullreynt, færðum við okkur í átt að Beilárvöllum þar sem ég setti í eina bleikju á sígildan Peacock sem var sleppt, þ.e. bleikjunni og þar með er öll sagan sögð af veiðiferð okkar í Langavatn að þessu sinni. Eitt að lokum, vegurinn upp að Langavatni frá Svignaskarði er sérstaklega góður, fær öllum bílum inn að Torfhvalastöðum, bara þannig að það sé sagt.
Sá grunur hefur alveg laumast að mér að lesendur séu búnir að fá meira en nóg af greinum sem gefa til kynna að ég sé rosalega smámunasamur. Endalausar smápillur um einhverjar leiðréttingar á hinu og þessu sem enginn nennir lengur að lesa. Ef einhver heldur virkilega að ég taki allt það upp sem hér er skrifað, þá er það mikill misskilningur. Aha, þú ert einn af þeim sem þykist allt vita, en gerir ekkert af því sjálfur, var sagt við mig um daginn. Ég hló við, það var nefnilega ein áberandi villa í þessari setningu, ég veit ekki allt og reyni ekki einu sinni að halda því fram. Stundum finnst mér eins og því meira sem ég kynni mér, því meira á ég ólært, en mér finnst gott að koma því í texta sem mér er bent á eða ég læri. Hér á eftir ætla ég að taka smá snúning á ábendingu sem gaukað var að mér í vor.
Beinn og brotinn úlnliður
Þannig að maður leiki sér aðeins með líkamsparta, þá hefur það lengi verið minn akkilesarhæll að brjóta úlnliðinn í bakkastinu. Eins og svo oft áður var mér bent á þetta og sagt að stinga stönginni niður í ermina á jakkanum mínum, þó ekki væri nema til þess að finna muninn í kastinu. Jú, jú, ég kannaðist alveg við að kastið batnaði og hélt áfram að tylla stönginni í ermina þannig að ég fengi frið út kastæfinguna. En nei, kemur ekki þessi gaur aftur og spyr mig hvar ég hafi lært að stoppa tvisvar í bakkastinu. Ha, þarna var komið eitthvað alveg nýtt til sögunnar sem ég vissi ekki um, stoppa tvisvar? Já, þú stoppar í bakkastinu en eftir augnablik færir þú stöngina aðeins aftar. Ég fylgdist með sjálfum mér og viti menn. Jafnvel þótt ég hefði spennt stöngina inn í ermina á jakkanum mínum og þannig ráðið bót á þessum með úlnliðinn, þá kom þarna örlítil hreyfing eftir hreint aftara-stopp þar sem ég leyfði stönginni að leka aðeins aftar.
Ég snéri mig næstum úr hálsliðnum, horfði bara á línuna í bakkastinu og þá sá ég línuna ferðast í þokkalega beinni línu, en svo kom þessi örlitla hreyfing og línan féll eins og steinn. Þetta var ekki erfitt að lagfæra, bara taka sér tak og hætta þessum ósið og bakköstin urðu miklu betri.
Það er gott að eiga einhvern að sem getur bent manni á svona bull, sérstaklega þegar maður veit bara alls ekki af því.
Sumarið er alveg að detta inn, maður velur sér bara staðsetningu, stillir sig inn á veðrið og lætur slag standa. Með þetta að leiðarljósi héldum við veiðifélagarnir út úr bænum fyrir hádegið á föstudaginn, tókum stefnuna vestur í Hnappadal.
Það hafa fáar fréttir borist úr Hlíðarvatninu það sem af er sumars og því fátt annað að gera en skoða aðstæður upp á eigin spýtur, nesta sig upp og ganga úr skugga um að nægt gas væri á kútunum ef hitastigið þyrfti einhverja hjálp til að halda þolanlegum hita yfir nóttina. Veðurspáin var jú, svona og svona, í og úr, þessi eða hin áttin og hitastigið eftir því. Jákvæðasta spáin var eitthvað í áttina við skýjað, skúrir og sólarglæta á köflum.
Til að klára þetta strax með veðrið, þá var það alls ekki eins svalt og spár gáfu tilefni til að ætla. Fyrripartur föstudags til sunnudags einna fallegastir, oft stillur og almennt fallegt veður. Skúri urðum við ekki vör við fyrr en á sunnudag, sem skipti okkur engu máli því við vorum búinn að pakka og ganga frá þegar þessir fimm dropar duttu niður úr skýjunum.
Og þá að sívinsælli spurningu veiðimanna; Var vatn í vatninu? Stutta svarið er einfaldlega já og það var í meðallagi góð vatnsstaða eins og sjá má á víðmyndinni hér að neðan sem tekin er af vesturenda Fellsbrekku.
Smellið á mynd fyrir fulla stærð
Undanfarin ár hafa verið upp og ofan, aðallega ofan í vatnsborði Hlíðarvatns og miklir þurrkar hafa sett verulegt strik í reikninginn, en það var ánægjulegt að sjá það núna að upp úr miðjun júní er staðan bara tiltölulega góð.
Það er að verða einhver frasi hér að lýsa fasi okkar á veiðistað sem tiltölulega slöku, vorum ekkert að flýta okkur en vorum þó komin út í vatnið rétt upp úr hádegi. Það var annað hvort að hafa sig af stað og ná í endann á fyrriparti dagsins eða þá veðja á kvöldið. Auðvitað stóðumst við ekki blíðuna og töltum út að Rifinu norðanverðu og það var eins og við manninn mælt, það var búið að opna hlaðborð Hlíðarvatns og bleikjurnar fóru hamförum í yfirborðinu.
Þó það væri ekki algjör stilla, þá nægðu sólargeislarnir til þess að vekja klakið og við settum því þurrflugur og klekjur (emergers) undir og uppskárum eftir því. Áður en bleikjurnar fengu sér eftirmiðdagslúr, lágu nokkrar vænar í netum okkar og einhverjar til viðbótar fengu leyfi til að snúa aftur til systra sinna og gátu þá sagt sögur af grunsamlega girnilegum en stingandi mýflugum sem þær höfðu komist í kynni við.
Það varð lítið úr veiði eftir kvöldmat þar sem snögglega kólnaði og tók fyrir allar uppitökur og eitthvað tók hann að blása meira í þokkabót.
Enn og aftur var asinn á okkur hjónum í lágmarki á laugardaginn, stungið úr heilum kaffibrúsa í morgunsárið og fyllt á maga áður en við hreyfðum okkur nokkuð umfram nauðsynlegustu ferðir inn í vagn til að bæta á veitingar. Þegar við loksins drógumst í vöðlurnar var enn og aftur brostið á með klaki og enn fengu þurrflugurnar að njóta sín. Við sáum svo sem litla ástæðu til að breyta mikið út frá vananum og héldum okkur við fyrstu og aðra rennu út frá Rifinu. Þeir sem þekkja til við Hlíðarvatn vita að þar á ég við staðina þar sem vatnar yfir og á milli skerja út frá Rifinu. Þarna þjappast oft ætið saman og er nærri ávísun á fisk, sem raunin varð einmitt á.
Eins og venjulega, í það minnsta í okkar tilfelli, þá gerðist það upp úr miðjum degi að fiskurinn dró sig í til hlés og það var eins og skrúfað væri fyrir alla veiði. Við töltum því aftur í vagninn, sumir fengu sér lúr á meðan aðrir stússuðust í veiðigræjum og veltu því fyrir sér hvað yrði ofaná í kvöldmat.
Þar sem nær allur afli okkar hafði verið bleikja hingað til, þá stóð minn hugur til þess að vaða út í skerin undir Fellsbrekku um kvöldið og tæla nokkra urriða upp úr dýpinu með vel völdum nobblerum. Ég tölti því af stað og hugsaði mér gott til glóðarinnar, minnugur fyrri ferða út á skerin þaðan sem stutt er í fengsæl urriðamið. Svo bregðast krosstré sem aðrir raftar og þrátt fyrir töluverðar tilraunir með litróf nobblera á hægsökkvandi línu, þá kom ekki eitt einasta bein upp úr vatninu. Þetta voru tíðindi til næsta bæjar, hefði ég bara nennt að ganga þangað, og ég var lengi að velta þessu fyrir mér.
Ég komst að þeirri niðurstöðu, hvort sem hún er nú rétt eða röng, að sveiflur undangenginna ára í vatnshæðinni hafa mögulega komið verr niður á urriðastofni vatnsins heldur bleikjunnar. Þeir urriðar sem við tókum voru smávaxnir og fáir, ekki meira en tveggja ára fiskur utan eins sem trúlega var orðinn fimm ára en hefði mátt vera bústnari. Ekki skorti ætið, nóg af hornsíli úti á skerjunum en það var einfaldlega ekki nokkurt líf með djúpinu.
Þetta kemur í raun ekkert niður á vatninu, bleikja var einstaklega vel haldin og hefur sjaldan verið jafn spræk og kröftug á flugu. Ekki ein einasta bleikja sem náð hafði matstærð vantaði gramm upp á að vera yfir meðallagi í holdum.
Sunnudagurinn byrjaði á svipuðum nótum og laugardagurinn, blíðviðri og bleikjur í uppitökum. Við bættum aðeins í netin okkar og skiptum yfir í þyngri flugur þegar hann hallaði sér óþyrmilega í norðvestan átt með tilheyrandi kulda.
Eins og áður segir náðum við að pakka saman áður en örfáir dropar féllu á okkur og það sem meira er við náðum í heimahagana áður en óvæntar tafir urðu á umferð um göngin. Hreint út sagt, frábær helgi sem minnst verður sem þurrfluguhelgarinnar miklu. Er samt enn að velta fyrir mér fjarveru urriðanna.
Þegar ég var strákur og var eitthvað að stelast með eldspýtur og kveikja varðeld niðri í fjöru, þá fann maður sér stundum stóran stein til að kubba í sundur spýtur á eldinn. Því skarpi sem brúnin á grjótinu var, því auðveldara var að brjóta spýturnar með því að tvíhenda þeim við steininn. Einföld regla um átak beggja megin við fyrirstöðu.
Þessari minningu laust niður í kollinn á mér í fyrrasumar þegar ég sá veiðimann glíma við þokkalegan fisk á einhendu. Fiskurinn tók vel í og stöngin hafði svignað alveg niður að korki, skemmtileg viðureign. Á dauða mínum átti ég von, eða réttara sagt dauða stangarinnar, þegar ég sá viðkomandi færa aðra höndina framfyrir korkinn og upp á miðjan neðsta part stangarinnar. Umsvifalaust breyttist sveigjan í stönginni og náið nú aðeins niður að hendinni, það var greinilega gripið fast.
Mér tókst alveg halda mér á mottunni og allt fór vel að lokum, fiskurinn komst á land og stöngin enn í sínum upprunalegu fjórum pörtum. Það er gott þegar veiðimaður þekkir og treystir stönginni sinni, en þetta fálm um neðsta hluta stangarinn bar þess ekki merki að hann treysti henni og skapaði trúlega meiri ógn heldur en gagn. Undir þeim kringumstæðum þegar þú treystir ekki stönginni, lækkaðu þá frekar hornið, kláraðu viðureignina og athugaðu síðar hvað sterkari stöng kostar þig.
FOS 