Nei, ég er ekki nískur, ég fer bara vel með fé. Nema það sé sauðfé, það geri ég mér að góðu. Sú regla mín að vera sparsamur á hráefni í flugu hefur ekkert með ráðvendni eða nísku að gera. Mörg af mínum byrjenda mistökum í fluguhnýtingum einkenndust af ofgnótt hráefnis í flugurnar. Þetta voru klunnalega, frekar erfiðar flugur og ekki nándar nærri nógu þungar til að komast með góðu móti niður í vatnið.
Auðvitað sá ég þetta sjálfur, en þegar ég byrjaði síðan á nýrri flugu var alltaf eins og puttarnir mínir vildu hafa eitthvað meira umleikis heldur en það sem uppskriftin sagði til um. Það var næstum alveg saman hvort um var að ræða fjöður, dub, ull eða hár, alltaf var ég með of mikið í takinu.
Um leið og ég fór að bera kvikindin mín saman við fyrirmyndirnar, þ.e. þær lifandi í vatninu, þá sannfærðist ég um að flugurnar á myndunum á vefnum voru ekkert of mjóar. Skordýrin sem finnast í náttúrunni eru hreint ekki neinir boltar. Flestar pöddurnar voru beinlínis eins og þær væru að drepast úr hor miðað við flugurnar mínar, þannig að ég tók mig alvarlegu taki og setti allt mitt hnýtingarlið í hart aðhald. Reyndar ekki alveg allt, því ein fluga var sett á auka fæði og varð töluvert bústnari heldur en áður, Peacock.
Það var ekki aðeins að flestar flugurnar mínar yrðu mjóslegnari, þær fóru að sökkva hraðar, veiða betur og … endast betur. Minna hráefni, færri mistök og þær urðu einfaldlega haldbetri. Núna er það svo að um leið og það sækir á mig einhver vafi hvort ég sé með of mikið á milli fingranna, þá minnka ég skammtinn. Þetta er svipað því að salta lambakjöt, spara saltið í fyrstu, það er alltaf hægt að bæta við síðar.
Stundum er hægt að fara Rússnesku leiðina í þessu öllu. Þá er ég að vísa til milljónanna sem NASA eyddi í að finna upp penna sem virkar í þyngdarleysi á meðan Rússar notuðu einfaldlega blýant.
Þegar maður er að hnýta mjög smáar flugur og er búinn að lakka hausinn á þeim, þá kemur strokuleðrið á gamli góða blýantinum að góðun notum við að færa fluguna úr þvingunni áður en lakkið þornar. Svo er alltaf gott að hafa blýant við höndina til að punkta niður það sem vantar af hnýtingarefni.
Hann byrjaði kaldur og var með vindsperring fram yfir hádegið. Vissulega eru teikn á lofti að vorið sé á næsta leiti í Selvoginum, en ég verð að viðurkenna að mér fannst eins og það vantaði eitthvað örlítið uppá það í gær. Í það minnsta framan af degi.
Í áraraðir hefur veiðifélagið mitt haft þann sið að stjórn og tilheyrandi nefnd opni Hlíðarvatn í Selvogi, en að þessu sinni var þetta örlítið snúnara. Það er nefnilega ákveðið samkomubann í gildi og það kom sjálfkrafa í veg fyrir samveru okkar fyrir opnun. Þess í stað var hver meðlimur útbúinn sínu nesti og rúmlega stangarlengd á milli manna.
Hefði ég sjálfur ekki átt eftir að klára smá viðvik í veiðihúsinu okkar, þá hefði ég væntanlega beðið af mér mesta vindsperringinn og kalsann sem var alveg fram undir hádegi. Þótt hitatölur á mæli hafi sagt að það væru 4°C þegar ég mætti árla dags, þá fannst mér eins og það vantaði eins og eitt bandstrik framan við þessa tölu. En, það réttist aðeins út hita þegar leið að hádegi og vindinn lægði.
Og um leið og hitatölur fóru að narta í 7°C þá tók líf að færast í bleikjuna sem sýndi sig um mest allt vatn. Sá veiðifélagi sem var næstur mér á Mosatanga fór hamförum og reddaði hverri máltíðinni á fætur annarri fyrir sitt fólk á meðan mér gekk lítið sem ekkert að tæla þetta syndandi sælgæti sem var á ferðinni. Ég gríp til gamalkunnugra afsakana, tökurnar voru grannar með eindæmum þannig að hálf freðinn eftir morguninn, missti ég af þeim eða var ekki nógu umburðarlyndur þegar kom að löndun þannig að ég tapaði einhverjum þannig líka. Tókst samt að setja tryggilega í tvær, en sleppti þeim vegna skorts á sentímetrum.
Þegar leið að kvöldi, vantaði ekki að umhverfið skartaði sínu fegursta, en það vantaði kannski örlítið upp á hitastigið þannig að aukið líf færðist í toppfluguna sem hafði aðeins látið sjá sig yfir heitasta tíma dagsins þegar bleikjurnar settu upp sína sýningu. Vorið er alveg á næsta leiti í Selvoginum, nokkrir góðir dagar í viðbót og veiðimenn fá sýnishorn og bragðprufur af bleikjunni í Hlíðarvatni.
Segjum sem svo að við séum loksins komin aftur út að vatninu, rjómablíða og fiskurinn sýnir sig. Ég sé ekki betur en hann sé að eltast við hornsíli og hjartslátturinn eykst örlítið. Ég veit ekki með ykkur, en ég sé þetta svolítið fyrir mér á meðan ég skrifa þetta og ég spái í það hvort vorið sé ekki að fara að koma.
Hugrenningar mínar halda áfram og allt er eins og það á að vera, ég hnýti eftirlíkingu hornsílis í réttum lit á tauminn, næ að kasta út án þess að eyða of mörgum köstum í þessu fölsku, minnugur þess að flugur veiða ekkert á lofti. Ég tel niður frá 20 og tek síðan ákveðið í línuna, strippa inn, held áfram að strippa, strippa aðeins meira og þá er línan allt í einu búin. Og hvað? Ekkert. Ég endurtek leikinn og niðurstaðan er sú saman.
Nú værir rétt að hinkra aðeins við og lesa málsgreinina hér að ofan aftur. Ég lét sökkva, tékk. Kannski hefði ég mátt láta sökkva aðeins lengur eða aðeins skemur. Ég tók ákveðið í línuna, tékk. Ég hef það eftir miklum urriðasnillingi að maður verður að láta fluguna taka á sprett. Ég strippaði, tékk. Hornsíli hreyfa sig nokkuð ákveðið og því ………
Jæja, það eru mestar líkur á því að ég hafi fallið í þessa endalausu gryfju sem veiðimenn falla oftast í, ég breytti ekkert til í inndrættinum, tók alltaf jafn mikið inn af línu á sama hraða og var ekki með neina pásu á milli. Ég hefði alveg eins getað skilið vöðluskóna mína eftir á bakkanum og látið þá um inndráttinn. Ég sem sagt varð þessi leiðinlegi veiðimaður sem breytti ekkert út af vananum og fiskurinn glápir á fluguna mína og veit bara alls ekkert hvað er þarna á ferðinni, svona hagar ekkert hornsíli sér.
Mér hefði verið nær að muna eftir hinni heilögu þrenningu; lengd, hraða og pásu. Hefði ég nú brotið inndráttinn upp með því að taka aðeins minna inn af línunni annað slagið þá hefði hornsílið mitt ekki verið með cruise control stilltan á 10 sm/sek. og spænt eins og brjálæðingur í gegnum vatnið. Svo hefði ég líka getað dregið aðeins hægar inn stöku sinnum, mér er sagt að hornsíli syndi ekki alltaf á sama hraða. En hvað með pásuna?
Jú, vitaskuld verða hornsíli þreytt og þurfa að hvíla sig, ég hefði getað sett pásu þarna inn í ferilinn annað slagið. Kannski fiskurinn hefði þá brugðist við þessu örþreytta hornsíli. Ef, ef og ef. Þessi fyrsta hugrenninga veiðiferð ársins gekk kannski ekki eins og best varð á kosið, ég set hana bara í reynslubankann og rifja hana upp ef hún raungerist.
Af og til gerist það að úr þeim aragrúa fluguhnýtara sem finnast hér á landi, þá gægist einn hógvær upp úr fjöldanum og fær umsvifalaust athygli fyrir fágað handbragð og flottar flugur. Þeir sem fylgst hafa með Febrúarflugum í gegnum árin, hafa eflaust tekið eftir flugum Eiðs Kristjánssonar. Hér að neðan eru nokkrar sem hann lagði fram í febrúar síðastliðnum.
Það verður nú ekki annað sagt en þessar flugur séu aðlaðandi, hógværar en að sama skapi ögrandi. Þeim sem til Eiðs þekkja kom það því ekkert á óvart að flugan hans (efst til vinstri) var kosinn besta silungaflugan í nýlegri samkeppni Fishpartners.
FOS þóttist vita að Eiður hefði eitthvað fiktað við að taka hnýtingarnar sýnar upp á myndband, en það var ekki fyrr en nú á síðustu vikum að hnýtingarmyndbönd frá honum tóku að birtast á YouTube. Þegar svona nokkuð gerist, þá er vert að vekja athygli á því og koma á framfæri, hreint út sagt frábær myndbönd sem allir fluguhnýtarar og áhugamenn um flugur ættu að berja augum.
Smellið á myndina til að skoða myndbönd Eiðs Kristjánssonar
Helgin fór að mestu í ýmislegt stúss við veiðihús Ármanna við Hlíðarvatn í Selvogi, þrífa og gera klárt fyrir sumarið. Þar sem þrifnaðaræðið fór út yfir öll velsæmismörk í gær, laugardag, og einhverju þurfti að stinga í þvottavél var bónusdagur hjá okkur hjónum í Selvoginum í dag. Eftir að hafa stússast við veiðihúsið í eins og hálfan skrifstofumannavinnudag, tókum við út ónotað veiðileyfi tiltektardagsins og brugðum okkur niður í Stakkavík sem ku geyma nokkrar fallegar bleikjur.
Stakkavík – smellið fyrir stærri mynd
Víkin skartaði sínu fegursta í sólinni í dag og stöku bleikjur stungu snjáldrinu upp úr vatninu, svona rétt aðeins til að smakka á sumrinu, en lítið meira en það. Það sem ég bauð þeim niðri í vatninu þótti ekkert sérstaklega gómsætt, aðeins ein þeirra gerði sig líklega til að festast á flugu, en trúlega hefur henni snúist hugur þegar bragðið á Krókinum var ekki eins og hún gerði ráð fyrir.
Eftir nokkrar tilraunir til viðbótar með aðrar flugur færðum við okkur yfir í Guðrúnarvík sem mér hefur alltaf komið sérstaklega vel saman við í upphafi sumars. Við höfðum haft spurnir af einhverjum bleikjum þar sem vildu ekkert sem að þeim hefði verið rétt, þannig að við ætluðum í smá skoðunarferð til að berja þessar elskur augum.
Það fór nú svo að mér tókst að plata eina af þessum matvöndu bleikjum til að taka Peacock með rauðu skotti. Áður en einhverjum dettur í hug að spyrja mig hvort þessi 50 sm. bleikja hafi fengið líf, þá er svarið; Já, hún fær framhaldslíf í mínum líkama, smjörsteikt með hvítlauk og nægu salti.
Kevlar er óumdeilanlega sterkasti hnýtingarþráður sem hægt er að fá. Það er ekki þar með sagt að allir hnýtarar eigi slíkan þráð. Þeir sem eiga kefli af kevlar gætu hleypt nýju lífi í keflishölduna sína ef hún er farin að svíkja og slíta þráð í tíma og ótíma. Sérstaklega ef pípuhreinsarinn dugar ekki.
Prófaðu að taka tvöfaldan kevlar þráð og þræða í gegnum hölduna, renna honum upp og niður, allan hringinn. Kevlar þráðurinn er nægjanlega sterkur til slípa allar mögulegar ójöfnur innan í túpunni þannig að í ljós kemur að uppáhalds haldan þín á sér kannski lengri lífdaga heldur en stefndi í. Athugið, þetta virkar aðeins á málmtúpur, ekki keramik.
Sumardagurinn fyrsti, til lukku með hann og allt sumarið sem er framundan. Mér er eiginlega alveg sama hvað veðurfræðingar segja, þetta skal verða frábært sumar og mér fannst það persónulega byrja alveg ágætlega í dag. Veðrið var næstum alveg eins og sum sumur hafa verið, það skiptumst á skyn og skúrir, vindur og logn, glennur og glannaskapur.
Á vissum aldri gerist það að rúmið heldur manni ekki föngnum nema rétt fram að sólarupprás, maður er kominn á fætur fyrir allar aldir, stirður og næstum lurkum laminn eftir ekki nema örfárra klukkutíma svefn. Þannig var morguninn í morgun og það var ekki fyrr en á þriðja kaffibolla að hætti að braka í liðamótum sem ég vissi ekki einu sinni að væru til í kroppinum á mér. Þá er bara eitt að gera; drífa sig í veiði.
Fyrir valinu varð Hraunsfjörður, eins og svo oft áður þegar sumarið gengur í garð. Þessir fordæmalausu tímar, lesist sem túristalausu tímar, eru svo frábærir. Nú hefur maður eignast aftur sitt gatslitna malbik þjóðvegakerfisins og þarf ekki að deila því með nokkrum einasta manni. Maður getur næstum bara sagt bílnum að keyra vestur á Snæfellsnes og maður þarf ekkert að hafa áhyggjur af einhverjum bílaleigubíl sem er stopp næstum hálfur inni á veginum og fólki sem gónir eins og naut á nývirki á ósaltað hrossakjöt á fæti innan næstu girðingu. Sem sagt; við veiðifélagarnir renndum vestur á nesið í morgunsárið en stoppuðum reyndar við Langá, svona rétt aðeins til að þykjast vera túristar í eigin landi. Mig langaði reyndar rosalega mikið til að gera at í einhverjum og fara inn fyrir girðinguna sem á stóð ‚Aðgangur bannaður öðrum en veiðimönnum við Langá‘. Mér fannst ég uppfylla öll skilyrði þess að mega stíga inn fyrir girðinguna; veiðimaður (í það minnsta sjálfskipaður) og ég var við Langá. Mér tókst, með einum góðum kaffibolla og góni út í loftið að svæfa púkann sem rumskaði innra í mér, settist aftur inn í bílinn og hélt ferð minni áfram.
Hraunsfjörður tók á móti okkur um kl. 10 í blíðu, eða því sem næst. Hitastigið var í það minnsta vel yfir frostmarki, vindur ekki nálægt því að vera efni í gula viðvörun og úrkoman hefði ekki einu sinni getað orsakað smá spýju af skriðuföllum. Frábært veður til gönguferðar úr Berserkjahrauni, framhjá Réttinni og inn að Búðanesi. Dásamlegt veður og það fór bara batnandi eftir því sem leið á daginn.
Á einhverjum tímapunkti tókum við okkur pásu, gæddum okkur á heimasmurðum flatkökum með hangikjöti, aðeins meira kaffi, salamipylsu og góðum osti. Maður fann það hreint og beint að íslenska sumarið sogaðist niður í lungun á manni þar sem það kraumaði og kitlaði allar útivistataugar, snerti viðkvæmar veiðibakteríur sem tóku óðara við sér, fjölgaði hratt og breiddust út um allan kroppinn.
Ha? Ertu að bíða eftir veiðifréttum og tölum? Tja, þá verður þú að bíða aðeins lengur. Það er nefnilega alltaf hægt að finna eitthvað jákvætt við allar veiðiferðir. Það jákvæðasta við þessa veiðiferð, umfram allt það sem hér á undan er talið, var einfaldlega það að það var engin fiskilykt af hvorki háfum né netum á leiðinni heim, bara fullt að íslensku sumri sem gengið er í garð.
Án efa einhver útbreiddasti fluguhnúturinn, einfaldur og auðlærður, heldur flugu ágætlega ef hann er vættur vel og vandað til hans (5).
Það ber sjaldan við að þessi hnútur gangi undir sínu rétta nafni sem er Duncan Loop. Þannig var að Norman Duncan fann upp á þessum hnúti vestur í Bandaríkjunum í byrjun 7. áratugs síðustu aldar og sýndi nágranna sínum. Mánuði síðar var þessi hnútur kynntur með pomp og prakt sem Uni Knot og örfáum mánuðum síðan var hann kynntur til sögunnar í Evrópu sem Grinner Knot. Algengast er að hann gangi undir Uni nafninu og það er hann nefndur í myndbandinu hér að neðan.
Hnýtingarþráður er yfirleitt vaxborinn að einhverju marki. Með tíð og tíma safnast vaxið saman í rörinu í keflishöldunni og verður bara til vandræða. Þá er gott að eiga pípuhreinsara, eins granna og þér er mögulegt að finna og nota þá til að hreinsa rörið. Það er alls ekki mælt með því að reyna að troða einhverju skörpu áhaldi í gegnum rörið, minnsta rispa getur orðið til þess að hnýtingarþráðurinn slitnar eða flosið trosnar upp.
Síðustu ár hefur það verið þannig að fyrsti fiskur ársins hefur komið á hjá mér í rennandi vatni. Já, það er ýmislegt sem maður lætur sig hafa þegar vötnin eru enn undir ís og þolið fyrir fyrstu ferð sumarsins nær mörkum óbærileikans. Það er ekki algeng sjón að sjá undirritaðan standa við einhverja á með prik í höndum, en það gerðist sem sagt í gær.
Þörfin til að geta komist frá, út og notið þess einfaldlega að vera, varð til þess að veiðifélagi minn tók völdin á fimmtudagskvöldið og bókaði tvær síðustu lausu stangirnar í Hólaá við Laugarvatn á föstudaginn. Veiðisvæðið er sagt vera 5-6 km. langt þannig að hver veiðimaður gat haft nærri því heilan km. á milli sín og næsta manns. Svolítið öfgafull 2ja metra regla, en allur er varinn góður.
Við vorum svo sem ekkert að stressa okkur af stað á föstudagsmorguninn, vorum ekki mætt á svæði Austureyjar fyrr en vel að ganga kl.11. Veðurspáin var alveg þokkaleg, rigning og rok, en auðvitað klikkaði hún og úr varð léttur úði og í versta falli hægur vindur. Eitt smáatriði áður en lengra verður haldið, ef þú ert ekki á 4×4 bíl, veldu þér bílastæði áður en þú kemur að drullupollaskorningunum undir Selholti. Það er mjög mikil bleyta á svæðinu og síðasti spölurinn á vegslóðanum er vægast sagt illa farinn.
Hvað um það, við töltum beint af augum með stefnuna á Leitisgil og reyndum fyrir okkur rétt fyrir ofan Hólmann. Þegar ég segi ‚reyndum fyrir okkur‘ þá var það nú aðallega ég sem reyndi, veiðifélagi minn var ekkert að eyða of mörgum köstum í þetta, setti í þennan feita og fallega urriða í þriðja kasti.
Það var töluvert líf á þessum slóðum, en eitthvað létu tökur bíða eftir sér hjá mér. Uppfullur af nákvæmum lýsingum og myndum þeirra flugna sem aðrir veiðimenn höfuð notað í Hólaá síðustu daga, þá apaði ég e.t.v. full mikið eftir þeim og var aðallega með dökkar, jafnvel biksvartar flugur undir. Ég er enginn snillingur í rennandi vatni og það, ásamt ömurlega litlum undirtektum við flugnavali mínu, varð til þess að hugsanir mínar urðu nærri jafn svartar og flugurnar. Eftir matar- og kaffipásu, og mér liggur við að segja þrjúhundruð þrjátíu og þrjú köst, kom þessi á hjá mér sunnan við Heimastanef eftir að ég hafði misst einn í naumri töku.
Þegar hingað var komið, þá hafði ég orðið mér úti um upplýsingar um flugnaval annarra veiðimanna sem voru á staðnum og höfðu náð miklu meiri og tíðari samskiptum við urriðana heldur en ég. Úr varð að ég sveiflaði flugnavali mínu til um nokkrar raðir í boxinu og valdi fluguna hér að neðan.
Við eltum vatnið nokkuð niður fyrir Lambabyrgistanga, en það var eins og lífsmörk fiska færu þverrandi því neðar sem við töltum þannig að við snérum við og enduðum aftur uppi við Hólmann þar sem við enduðum daginn í næði, úthvíld á sál og notalega þreytt á líkama.
Nú er það svo, að ég finn lítið fyrir keppnisskapi í veiði og þrátt fyrir að aðrir veiðimenn væru með þetta 3-8 fiska hver, þá var ég virkilega sáttur við þann eina sem ég náði. Spilar þar eflaust mikið inn í að þessi vetur hefur verið lengi að líða, leiðinlegur hvað varðar veður og svo bættist þessi árans veira við rétt áður en vorið átti að hefja innreið sína. Það er eiginlega eins og vorið hafi hlýtt Víði, haldið sig í ákveðinni fjarlægð síðustu vikur en fer nú vonandi að slaka aðeins á og aflétta sjálfskipaðri einangrun sinni.
Þegar ég nefni sérsniðna tauma, þá er ég ekki að vísa til tauma sem veiðimaðurinn setur saman, styttir eða lengir eftir aðstæðum. Ég er að vísa til tauma sem eru sérsniðnir að ákveðinni línu, beinlínis niður í þyngd hennar og eiginleika. Áður en lengra er haldið, þá vil ég taka það fram að þetta er ekki aðkeypt umfjöllun þótt ég nefni framleiðanda línu og taums, ég er fyrst og fremst að dást að því að veiðimönnum gefst kostur á að finna lausn á línu + taum + taumaenda sem er sett saman af einum aðila og passar fullkomlega saman, þ.e. alls þess sem er frá 2 og upp í 5 á myndinni.
Þannig er að veiðifélagi minn féll alveg í trans eftir að hafa prófað ákveðna línu á stöngina sína s.l. vor. Línan heitir Shooter WF og er frá Salmologic, þá er það sagt. Svo uppveðruð var hún af þessari línu að það var ekki um annað að ræða heldur en fara og versla svona línu, annars hefði heimilishald og sambúð verið stefnt í voða.
Þannig fór því að fest voru kaup á línu og passandi kónískum taum. Byrjum aðeins á þeim upplýsingum sem var ekki að finna á kassanum utan af línunni. Þar kom hvergi fram að hún væri ætluð stöng með ákveðnu AFTM númeri. Þess í stað var hún einfaldlega auðkennd með WF og þyngd í grömmum og grains. Þegar ég bar þetta saman við upplýsingar hér á síðunni, þá var viðkomandi lína nálægt því að vera fyrir stöng heilu númeri léttari en stöngin var skráð. Ég játa að ég varð svolítið efins um að þessi lína passaði, væri jafnvel aðeins of létt á þessa stöng.
Taumurinn sem læddist með í þessum kaupum var ekki ódýr en nokkuð augljóst að töluverð vinna hafði verið lögð í hönnun hans og hráefni. Kónískur taumur með mjúkri áferð, lykkjur á báðum endum og það sem vakti athygli mína var að hann var sérstaklega merktur með nákvæmlega sömu upplýsingum og voru á línunni (grömm og grain). Eins og góðum taum sæmdi, þá var sverari partur hans nánast upp á 1/1000 úr mm. 2/3 af þvermáli línunnar. Framan á þennan taum hnýtti frúin síðan stuttan taumaenda með fastri lykkju sem hún útbjó með Perfection Loop.
Þetta finnst mér til fyrirmyndar, framsetning og kerfi af taumum með passa línunni. Og hvernig virkaði þetta svo, jú alveg eins og smurt saman; stöng, lína og taumur. Léttleiki línunnar sem ég hafði haft áhyggjur af reyndist tilhæfulaus, eiginleikar þessarar skothausalínu vógu upp það sem ég taldi vera undirspekkun á línu.
Einfaldur og góður hnútur til að tengja saman taumaefni (4) sem er álíka í þvermáli. Hentar vel við tenginu efnis af mismunandi gerðum, m.a. línu og taums (3). Ekki eins áferðarfallegur og blóðhnúturinn.
Hverjum hefði dottið í hug að þessi fluga héti eitthvað sérstakt? En það er nú reyndar tilfellið að þessi Damsel / Nobbler / Woolly Bugger með gúmmílöppum heitir Haymaker og það sem meira er, hún er af Craven fjölskyldunni.
Í nokkur ár var höfundur flugunnar, Charlie Craven að bögglast með hana í nokkrum útgáfum þangað til hann varð sáttur við hana. Til einhverra ára var þessi fluga aðeins fáanleg í verslun Charlie’s vestur í Colorado í Bandaríkjunum, Charlie’s Fly Box Inc. en svo komst hún fyrir almenningssjónir þegar tímaritið Fly Fisherman birti grein um hana á prenti árið 2016.
Mér er það reyndar til efs að þessi fluga hafi í raun ekki þegar verið þekkt manna í millum, meira að segja hérna uppi á klakanum, löngu áður en Charlie setti á hana þetta nafn. Viðlíka flugu hefur maður séð í boxum veiðimanna hér í nokkur ár, þótt Haymaker (smáfiskur af sculpin tegund) sé ekki til hér á landi.
Þótt upprunaleg uppskrift Charlie Craven hljóði upp á svartar marabou fjaðrir og svartan kraga, þá lét ég það eftir mér að gera hana brúna og finnst hún sannast sagna ekkert minna veiðileg þannig. Sjálfur þyngi ég hana ekki eins og höfundur gerir ráð fyrir, dugar hún alveg eins og hún kemur óþyngd úr þvingunni.
Höfundur: Charlie Craven Öngull: Straumfluguöngull ( 6 – 12 ) Þráður: Svartur 8/0 Skott: Marabou Þynging: nokkrir vafningar af blýþræði Lappir: ávalar svartar gúmmílappir, gjarnan mislitar Búkur: svart/gylt chenille Kragi: svört hænufjöður Kúla: gylt (tunstend ef vill)
Greinina úr Fly Fisherman um þessa flugu má nálgast með því að smella hérna.
Lengd, tími og hraði geta verið mjög matskenndar mælieiningar í hugum veiðimanna. Fæstir kannast við að vera lengi í veiði og sjaldnast kannast veiðimenn við að flýta sér of hægt, jafnvel þegar farið er um langan veg. Þegar við ræðum svo inndrátt, þá erum við fyrst að tala um matskennd viðmið. Það sem einum þykir hratt, þykir öðrum hægt eða miðlungs. Veiðimenn lýsa oft inndrætti sem hröðum og stuttum, löngum og hægum, miðlungs og hægum, og þar fram eftir götunum. Það er ekki furða að maður er stundum villtur þegar maður reynir að apa eftir einhverjum ráðagóðum veiðimanni, mitt hratt er kannski alls ekkert eins og hans hratt.
Inndráttur er samsettur úr fjórum þáttum; lengd og tíma sem gefa hraða og svo pásu á milli. Að gefa upp eina breytu úr þessu reikningsdæmi segir nánast ekkert.
Allt snýst þetta um að egna fisk til töku og leikur að þessum fjórum þáttum getur haft töluvert að segja. Að breyta einhverjum einum þætti stöku sinnum breytir inndrættinum oft nægjanlega til að hitta einmitt á það sem fiskinum fellur í geð það og það skiptið.
Til að halda þessu á einföldum nótum, nógu flókið á þetta samt eftir að verða, þá getum við skipt lengd inndráttar í þrjár staðlaðar einingar sem eru nær allar eins hjá veiðimönnum. Stuttur inndráttur gæti þá verið sá sem þú framkvæmir með því að hnykkja eða snúa upp á höndina (ekki hreyfa olnbogann neitt) og er u.þ.b. 8 – 10 cm Miðlungs langur inndráttur gæti þá verið sá sem þú framkvæmir með því að draga línuna frá stönginni og langleiðina niður að mjöðm og er u.þ.b. 20 – 30 cm Langur inndráttur er þá sá þegar þú teygir höndina vel aftur fyrir mjöðm og getur því auðveldlega farið yfir hálfan metra.
Það má líka gera tilraun til að staðla þann tíma sem við eyðum í að toga í línuna. Miðlungs tími er t.d. sá tími sem það tekur þig að þylja í huganum; þúsundogeinn og jafngildir nánast 1 sekúndu. Allt undir miðlungs tíma er eins hratt og þú mögulega getur án þess að glutra línunni niður, m.ö.o. snöggt. Ef þú getur aftur á móti raulað fyrstu línuna í Eldgamla Ísafold á meðan þú dregur inn, þá erum við að tala um allt að 3 sek. og getum sagt að hann taki langan tíma. Mig langar reyndar að bæta hér við einni upphafslínu sem tekur u.þ.b. 8 sek. og er að mínu mati afskaplega langur tími, fyrstu línunni í Sofðu unga ástin mín.
Með því að setja þetta allt saman í eina töflu, þá fáum við út hraða sem er raunverulega mælanlegur, ekki lengur huglægur.
Augljóslega er minnsti hraði sá sem er stystur og tekur lengstan tíma ( 1.00 cm/sek ) og reynir verulega á þolinmæðina. Þessi hraði er stundum kallaður Æ, ég nenni þessu ekki. Hraðastur er sá sem er í gagnstæðu horni (120 cm/sek). Sá hraði er alls ekki á allra færi og útheimtir mikla tækni og jafnvel báðar hendur á línu.
Stuttur og snöggur inndráttur
Hér er sýndur inndráttur með snöggu togi sem gæti verið eitthvað í líkingu við 8 cm á innan við hálfri sekúndu sem gerir hraða upp á 16 cm/sek.
Enn einn þátturinn sem ræður inndrættinum okkar kemur fyrir í þessu myndbandi; pásan á milli. Oft á tíðum þarf einmitt þessa pásu til að gera inndráttinn eðilegan í augum fisksins. Pásan ræðst að mestu af því agni sem við erum að reyna að lýkja eftir.
Lengri og aðeins hægari inndráttur
Hér er s.k. Hand twist sýnt sem er rétt innan við 18 cm að lengd og tekur u.þ.b. tvær og hálfa sekúndu sem gerir hraða upp á 3.2 cm/sek. Vissulega mun hægari inndráttur.
Langur og hægur inndráttur
Í þessu myndbandi er dregið inn u.þ.b. 60 cm í hverju togi, hvert tog tekur rétt um tvær og hálfa sekúndu þannig að hraði inndráttar er u.þ.b. 20 cm/sek. sem merkilegt nokk, er meiri hraði heldur en stuttur og snöggur inndráttur.
Svo má ekki gleyma því að þessi lengd inndráttar er hreint ekki sú vegalengd sem flugan fer niðri í vatninu. Margar flugur hafa töluverðan skriðþunga og hætta ekkert að hreyfast um leið og þú hættir að toga. Þar við bætist að þyngdar flugur sökkva örlítið á milli þess sem þú togar og þegar þær sökkva, þá færast þær ósjálfrátt nær þér. Í fljótu bragði gæti þetta virst bara einhverjir örfáir sentímetrar, en einn sentímetri er t.d töluverð vegalengd fyrir flugu #16.
Þessi hnútur hentar sérstaklega vel til að útbúa lykkju á taum til að tengja við línu (3) eða taumaefni við tilbúinn taum með lykkju (4). Þennan hnút má einnig nota í fasta lykkju fyrir flugu (5), sjá neðra myndbandið.
Það er ekkert leyndarmál að ég af internet kynslóðinni. Í gegnum árin hef ég fyrsti og fremst leitað að svörum við spurningum mínum á netinu. Netið er minn salur. Ef salurinn hjálpar ekki, þá hringi ég í vin. Svona var þetta meira að segja orðið þegar ég byrjaði að hnýta við eldhúsborðið fyrir fjölda, fjölda ára.
Ég man reyndar ekki fyrir mitt litla líf hvað bókin hét sem ég náði mér í af stóru sameigninni á netinu þarna um árið, en ég man enn nokkrar leiðbeiningar úr henni og þær komu sér ágætlega þegar ég gaufaðist þetta við mínar fyrstu flugur.
Eitt það sem höfundur bókarinnar ráðlagði með orðum sínum, var að byrja að hnýta stórar flugur. Ég fór gaumgæfilega yfir þá króka sem fylgdu fyrsta hnýtingarsettinu mínu og sá torkennilegar tölur á boxunum; #10 og #14. Ég var nú eiginlega alveg viss um að þarna hefði einhverjum orðið á einhver mistök, hærra númerið var augljóslega minni krókur heldur en hin. Ég fletti til baka í netbókinni og sá mér til skelfingar að lægra númer á krókum táknar minni krók. Hvaða bölvaða vitleysa er þetta, hugsaði ég með mér og klemmdi krók #10 í þvinguna og byrjaði á minni fyrstu flugu.
Það var ekki fyrr en ég var nærri búinn með þessi 25 stk. af krók #10 að ég vogaði mér að opna hitt boxið. Allan þennan tíma var ég samviskusamlega búinn að halda mig við annað ráð sem ég fann í bókinni. Fluguhnýtingar eru langhlaup, ekki taka strax á sprett, þetta kemur allt með æfingunni. Trúr þessum leiðbeiningum hélt ég sama hraða við þessa agnarsmáu krókar #14 og hnýtti heil ósköp af Peacock og Pheasant Tail til viðbótar.
Rétt eins og í þessum fræga spurningarþætti, þ.e. Viltu vinna milljón þá nýtti ég mér síðasta valkostinn óspart þegar ég fór að lokum yfir þessar 50 fyrstu flugur mínar. Ég tók út tvö röng svör af hverjum fjórum sem ég hnýtti. Þessi röngu svör dundaði ég mér síðan við að afklæða og hnýta upp á nýtt, ég ætlaði sko ekki að kaupa einhverja 25 króka á meðan flugurnar mínar litu svona illa út. Það var svo með tíð og tíma að flugurnar mínar tóku á sig einhverja mynd sem var fiskum bjóðandi og ég þorði að láta fyrir augu annarra. Kannski hafa flugurnar mínar lítið skánað síðan þá, en ég er í það minnsta ekki spéhræddur lengur og leyfi öllum að sjá sem vilja.
Óneitanlega er ástandið í þjóðfélaginu nokkuð sérstakt þessa dagana og margir virðast glíma við mikið af óráðstöfuðum tíma og þá er nú eins gott að geta drepið eitthvað af honum með glápi. Á næstu vikum setur Orvis á netið seríu 2 af Orvis Guide to Fly Fishing þar sem íslandsvinurinn, Tom Rosenbauer flækist um víðan völl eins og í fyrri seríu, veiðir og spjallar við staðkunnuga um mismunandi veiðiaðferðir o.fl. Forsmekk að seríunni má skoða hér að neðan.
Alls verða þættirnir 13, sá fyrsti kemur á YouTube á morgun, laugardaginn 4. apríl en fyrri seríuna má þegar finna á YouTube með því að smella hérna. Það er til verra efni til að drepa tímann heldur en þessi þættir, það er alveg öruggt.
