Þannig að allrar sanngirni sé gætt, þá ætti þessi pistill að vera einstaklega stuttur, sem hann trúlega verður. Þetta árið hef ég verið að myndast við að fylla á þann flokk hér á síðunni sem heitir Veiðisögur og hef einsett mér að gefa lítið fyrir gagnrýni og aðdróttanir ef einn og einn kvöldmat ber fyrir augu lesenda.
Að öllum líkindum hef ég nú lagt árar í bát þetta sumarið og mér fannst við hæfi að ljúka því á sömu slóðum og ég (næstum) hóf veiðisumarið, í Veiðivötnum.
Það er náttúrulega komið haust og allra veðra von uppi á hálendi en fegurð Veiðivatna er alltaf söm við sig og ekkert síðri á haustinn. Þessi unaðs reitur hefur sveiflað mér á milli fögnuðar og fágætis í sumar, einhverjar ferðir hafa verið stórkostlegar í fiskum talið, aðrar hafa verðið heldur tíðindalitlar og svo allt þar á milli. Þær eiga það þó allar sameiginlegt að félagsskapurinn hefur verið frábær og fyrir það er ég óendanlega þakklátur og félagsskapurinn þessa helgi gaf öðrum veiðifélögum mínum þetta sumarið eftir, nema síður sé. Gamalkunnur veiðifélagi minn stóðst ekki mátið og slóst með í för og svo auðvitað var aðal Veiðivatnafélagi minn með og … frábærir nýir félagar sem ég hef ekki notið veiðisamveru við áður. Takk, öll fjögur fyrir frábæra samveru yfir helgina.
Ha? Var einhver að spyrjast fyrir um aflabrögð? Einmitt, þetta átti að vera stuttur pistill og hann verður það. Ég var sem sagt lánlausasti veiðimaður hópsins, náði einum stubb á föstudagskvöldið og svo einum vænum á sunnudaginn. Nú má geta sér til um að ég hafi ekki veitt einn einasta fisk í rokinu á laugardaginn og það er bara alveg rétt. Á meðan félagar mínir á flugunni fóru hamförum í fiskum sem voru á bilinu þrjú til tæp átta pund (16 stk.) á laugardaginn, þá baðaði ég sömu flugur á sömu slóðum (vart 5 metrar á milli okkar) og fékk ekki eitt einasta högg. Svona getur nú dagsformið verið misjafnt á milli veiðimanna og þennan dag dró ég stutta stráið. Sár? Nei, heldur betur ekki því það var beinlínis ævintýri líkast að sjá þau tvö draga hvern stórfiskinn að landi.
Til allrar lukku (fyrir mig) þá veiddum við þrjú í púkk og skiptum með okkur aflanum á aðgerðarborðinu á sunnudaginn áður en við kvöddum veiðifélaga okkar og góða vini, héldum heim á leið enda er nú búið að skella í lás í Veiðivötnum. Sjáumst aftur næsta sumar!
Af einhverri fávisku, þá tók ég fáar myndir í Vötnunum að þessu sinni og því leyfi ég þessari mynd að fljóta með, kvöldmatur dagsins á meðan ég sauð þessa frásögn saman. Pönnusteiktur Veiðivatnaurriði með pestó, kartöflu- og hrásalati, einn kaldur, meira þarf ekki til að gæla við bragðlaukana.
Þriðja ferð mín inn að Veiðivötnum þetta árið yrði seint talin til markverðustu ferða sumarsins ef ég væri að meta veiðiferðir eftir afla. Það er nefnilega blessunarlega hægt að meta veiðiferðir á marga vegu og þegar ég gerði þessa ferð upp í huganum á leiðinni heim, þá er hún nú samt sem áður meðal tíu ánægjulegustu ferða sem ég hef farið á liðnum árum.
Rólegheit er víst orðið sem helst er hægt að nota yfir okkur félagana sem héldum hópinn sem viðhengi fjölskylduferðar þriðja félaga okkar um helgina. Ég held að mér sé samt óhætt að segja að við tveir höfum verið ágætlega duglegir og lagt þó nokkra veiðistaði að fótum okkar um helgina, spænt upp taumaefni í metravís við tíð fluguskipti og prófað allar mögulegar útfærslur á inndrætti.
Sjálfur lagði ég land undir fót og fór í 3 klst. gönguferð við Litlasjó, tölti úr Norðurbotninum og yfir í Djúpuvík, fór um allar víkur og tanga, staldraði við og kastaði nokkrum mismunandi flugum á hverjum stað án þess að verða var við fisk. Að vísu sá ég til nokkurra sem ólmuðust í æti þegar nær Ugganum dró, en þeir fiskar höfðu rænu á að vera vel utan kastfæris.
Ég ætla ekki að voga mér að halda því fram að allir veiðimenn hafi verið jafn lánlausir og ég, en almennt var rólegt yfir þó vissulega hafi einhverjir hitt á fisk og gert þokkalega veiði. Sjálfur náði ég því afreki að fá ekki einn einasta fisk í þessari ferð og þetta var því ferð #2 sem ég fór fisklaus, en fullkomlega sáttur, heim úr Veiðivötnum. Ánægja af góðum félagsskap og góðum kynnum af fólki skal aldrei vanmeta, takk fyrir samveruna öll sem héldu til í og við Vatnaver og nágrenni yfir helgina.
Það var kátur karl sem vaknaði allt of snemma á laugardaginn, hellti sér upp á kaffi og beið og beið og beið og beið, þar til mál var komið að leggja af stað í samfloti við besta vin minn og veiðifélaga austur fyrir fjall. Ferðinni var heitið á söfnunarstað austur á Selfossi þar sem Skagagengið hefur haft til siðs að hittast og úðað í sig djúpsteiktum flygildisafurðum áður en lagt væri í spölinn um hreppa og þing inn að Veiðivötnum.
Þær voru ekki amalegar viðtökur veðurs og manna sem hópurinn fékk þegar rennt var í hlað við Varðberg, sólin glotti við ský, léttur andvari og bros á vörum hvers manns. Eftir hefðbundinn undirbúning var skipað til sængur, sem er þó algjörlega ónauðsynlegt þar sem kjarni hópsins á sér sitt fleti og yrði ekki haggað þaðan án átaka.
Þegar allir höfðu komið sér fyrir og dregið á sig veiðispjarir, skiptist hópurinn í þrjár fylkingar sem fóru að mestu í sitt hverja áttina. Við veiðifélagarnir renndum í rólegheitum inn með Litlasjó, stöldruðum meðal annars við á Litlutá og það var eins og við manninn mælt, þar var fiskur og eftir smá stund lágu fjórir þeirra, vel vænir í kælikistunni. Það sem mér þótti vænst um við þetta fyrsta stopp okkar var að þarna voru aðeins vænir fiskar á ferð og engin ástæða til að sleppa neinum þeirra sökum smæðar.
Áfram héldum við för, skönnuðum svæðið inn að Norðurbotni og virtum fyrir okkur þær breytingar sem orðið hafa við planið inni í botni, þ.e. að austan þar sem nefið hefur lengst töluvert til norðausturs og fengsæll veiðistaður inni í víkinni hefur horfið undir sand. Á ferð okkar til baka ákváðum við að stoppa við mörk Löngustrandar til suðurs, án þess þó að hafa séð til fiskjar og reyna fyrir okkur. Jú, þarna var fiskur að þvælast í einhverju æti og af mínum flugum þótti þeim girnilegast að eltast við eitthvað gyllt. Mig rámar í að þeim hafi þótt ólívugrænn Nobbler girnilegastur hjá veiðifélaga mínum, sel það þó ekki dýrar en mig rámar í, og leikar fóru þannig að þarna bættum við 6 stykkjum við í kistuna. Mér og veiðifélögum mínum hefur þótt forn frægð Löngustrandar heldur dalað hin síðari ár, en svo virtist vera sem þeir sem bættust í félagsskap okkar þarna og röðuðu sér inn á ströndina hafi allir verið í fiski og gert ágæta veiði. Það skyldi þó ekki vera að Langaströnd væri að taka upp fyrri háttu og gefa síðdegis?
Á leið okkar í hús, stöldruðum við rétt aðeins við á mörkum Hrauns og Fyrstuvíkur þar sem veiðifélagi minn varð var við hrekkjalóm sem tók nokkrum sinnum í en hætti svo alltaf við. Ég er ekki frá því að þar hafi gamall nartari verið á ferð, ekki alveg nógu svangur til að taka en langað í smá action og því verið að hrekkja félagann.
Það verður nú að játast að fyrsti dagurinn hefur ekki alltaf byrjað á þessum nótum hjá okkur og oft hefur þurft að grípa til málshátta eins og fall er farar heill eða sýnd veiði, en ekki gefin þegar komið hefur verið í hús að kvöldi fyrsta dags.
Það fer fáum sögum af veiði á öðrum degi túrsins. Eitthvað var Kári að sperra sig og hitastigið var ekki alveg það sama og fyrsta daginn. Við þvældumst á milli staða, þóttumst sjá fisk á nokkrum stöðum, ég þó aðallega. Alveg óvart lét ég út úr mér á einum stað að ég mætti hundur heita ef ekki væri fiskur þar. Þannig varð það að ég gekk undir nafni Kátur þann daginn til heiðurs frægasta hundi Veiðivatna. Niðurstaða dagsins var einn fiskur veiðifélaga míns á Eiðinu við Eyvík.
Það var rólegt yfir genginu þennan morgun, ungliðadeildin svaf værum blundi fram á morguninn eftir átök fyrri daga enda margir fiskar sem voru á samvisku þeirra eins og annarra í genginu. Þegar hér er komið sögu, breytist frásögnin í sögu Lone Ranger því veiðifélagi minn hvarf á braut og síðustu tvo dagana var ég einn á báti. Ég tók mig til og hélt í Norðurbotn Litlasjós. Mér skildist af kunningjum að Norðurbotninn hafi haldið óbreyttum hætti frá því í opnuninni, gefið fiska en heldur í smærri kantinum, þannig að ég lagði land undir fót og tölti út að Álftatanga. Á leið minni þóttist ég verða var við fisk á nokkrum stöðum, en stillti mig um að bleyta í færi, minnugur þess að stundum hefur það komið fyrir að maður er að þvælast með fisk fram og til baka á þessari leið. Að vísu sótti að mér smá efi þegar ég gekk fram hjá hverri byltunni á fætur annarri í öldurótinu, hvað ef hann væri nú farinn þegar ég væri á bakaleið?
Það var því í snarheitum að ég lagði flugu fyrir fyrstu merki um fisk þegar ég kom á Álftatanga og hún var tekin þungt og ákveðið. Öflugur fiskur sem tók stökkið, strikið út frá landi og ég þakkaði fyrir að hann stefndi í norðurátt þegar hann tók síðara stökkið og hvarf í djúpið annars hefði orðið sólmyrkvi á Álftatanga, svo stór var hann. Þetta eru kannski smá ýkjur, en þessi fiskur var hafði nokkurra ára reynslu í að losa sig við flugu og það laumaðist að mér sá grunur að hann hafi verið þarna einn á ferð, einmitt vegna kunnáttu sinnar í að losa sig. Það leið sem sagt dágóður tími áður en ég varð var við fisk aftur, raunar heil samloka og tveir kaffibollar auk nokkurra tilhæfulausra kasta út í dýpið. Svo lyngdi aðeins og ég náði örlítið lengra út frá tanganum á móti vindi. Til að gera landa sögu stutta, þá tók ég tvo afar væna fiska á Álftatanga, lagði síðan land undir fót og hélt til baka og endurtók leikinn á hverjum einasta tanga þaðan í frá á leið minni inn í Norðurbotn. Miðja vegu þurfti ég að tæma netið og rimpa saman saumsprettu sem gaf til kynna að það þyldi ekki 20 kg að óbreyttu.
Þegar nær planinu í Norðurbotni dró, hægðist aðeins á mér og þegar netið var orðið fullt og farið að síga óþyrmilega í sleppti ég síðasta staðnum og gekk snúðugt framhjá síðustu fiskunum sem ég sá að voru í æti, settist niður og kláraði nestið mitt. Deginum lauk ég með genginu sem safnast hafði saman við suðurenda Grænavatns í hreinu og kláru moki, svo miklu að löndunarstjórinn hafi ekki undan að hlaupa á milli manna með háfinn. Sjálfur var ég á rólegri nótunum, náði ekki alveg nógu langt út í ölduna með flugunni og kannski bara svolítið sáttur með mitt eftir daginn.
Vindur og smávægilegt sandrok dró eitthvað úr mér síðasta daginn og ég hélt í leiðangur í suðurvötnin. Heimsótti Ónýtavatn, Arnarpoll og Ónefndavatn án þess að verða var við fisk þrátt fyrir að grugg hafði safnast saman við bakkana þar sem aldan rótaði upp botninum. Raunar fannst mér gruggið vera meira ólífrænt heldur en lífrænt og hvergi varð ég var við hornsíli á bakkanum. Eftir staðgóðann miðdegisverð ákvað ég að halda aftur til norðurs með Litlasjó. Staldraði aðeins við á nokkrum stöðum; Fyrstuvík, Hrauninu, Litlutá og Lönguströnd, en ákvað síðan að athuga með síðasta veiðistaðinn sem ég sleppi deginum áður í Norðurbotni. Ég voga mér ekki að halda því fram að þeir hafi beðið eftir mér sem ég skildi eftir daginn áður en tveir rígvænir voru samt viðlátnir og fengu að gista í kælikassanum mínum í lok dags.
Eins og venjulega var þessi ferð með Skagagenginu hreint út sagt frábær, létt yfir mönnum, aflabrögð með besta móti og allir sáttir við sitt. Ég í það minnsta sofnaði sáttur síðasta kvöldið og hugsaði strax með tilhlökkun til næstu ferðar. Takk kærlega fyrir samveruna Skagagengið, vonandi sjáumst við ekki síðar en að ári.
Lukku Pésinn ég fékk símtal fyrir síðustu helgi; “Langar þig að veiða með mér í opnuninni?” var sagt á hinum endanum. Þegar ég hafði náð andanum, stóð ekki á svarinu og þannig atvikaðist það að á sunnudagsmorgun vorum við félagarnir saman á leið í opnun Veiðivatna.
Miðað við undanfarin ár var veðurspá með besta móti, hiti og léttur andvari í kortunum, eitthvað sem ekki hefur verið árvisst hingað til. Þannig að við klárum veðurfréttir strax, þá var hreint út sagt frábært veður á okkur fyrstu tvo dagana, hitastig á bilinu 16 til 18°C og sú gula heimsótti menn og málleysingja mestan part þessara daga enda var það mál margra gamalreyndra Veiðivatna karla og kerlinga að önnur eins blíða í opnun væri ekki í manna minnum.
Eftir að hafa komið færanlega veiðihúsinu fyrir gengt Stóra skálanum, kastað hátíðarkveðju á vini og kunningja, héldum við af stað í fullkomnum rólegheitum inn að Litlasjó. Veðrið lék við menn og það fór ekkert á milli mála að vötnin höfðu notið hlýinda síðustu dagana fyrir opnun, lífríkið rokið af stað og flestar strendur báru þess merki að Stóra Toppflugan hafði tekið vel við sér. Vatnshæð í Litlasjó við opnun var nærri meðallagi, kannski þó rétt undir og alls staðar fært án þess að bleyta dekk, lesist sem svo að vegurinn fyrir Hermannsvík er allur á þurru.
Það blundaði með okkur félögunum minning frá því í fyrra þegar við gerðum gott mót í Norðurbotninum og því stefndum við ómeðvitað þangað, en þar sem við vorum sérlega slakir á olíugjöfinni voru eiginlega öll stæði bókuð þegar við mættum á staðinn. Við afréðum því að renna úr Botni og norður í Stóra Hraunvatn. Í spjalli á leiðinni fékk ég loks heiti á þennan vegslóða frá Litlasjó, austur og norður með Nyrsta Hraunvatni og að Hraunfelli við Stóra Hraunvatn; Jagerslóðinn var það heillin því það ku taka eina Jagerflösku fyrir fullmannaðan bíl að keyra þessa leið.
Fyrsti fiskurinn sem ég tók í þessari ferð kom á land í Stóra Hraunvatni skömmu eftir að við mættum á staðinn. Fallegur og sérlega feitur urriði sem hafði greinilega átt góða daga um ævina og á örugglega eftir að bragðast vel. Heilt yfir voru allir fiskar sem við settum í afar vel haldnir, þótt hlutfall fiska sem féllu undir viðmið okkar að taka með okkur heim var nokkuð hátt. Það kann að vera að við höfum sett okkur hátt viðmið, en öllum fiski sem ekki náði 1,5 til 2 pundum var sleppt á umhugsunar og þeir voru að líkindum 50 sem þannig fengu tækifæri til að vaxa aðeins meira eða gleðja þá sem höfðu lægra viðmið heldur en við. Það kann að hljóma illa, en mér fannst full mikið af undirmáls urriða vera innan um það sem ég sá á aðgerðarborðinu þessa daga. Vissulega getur þurft að taka fisk sem kokgleypir beitu eða spún, en flugufiski má auðveldlega sleppa í meira mæli en margir gerðu. Það er aftur á móti sjálfgefið að fækka bleikjum eins og mögulegt er í öllum vötnum sem hún hefur tekið sér bólfestu í á svæðinu.
Úr Stóra Hraunvatni fórum við yfir í Litlasjó þar sem margir gerðu gott mót í Hermannsvík og nágrenni, mikið af fiski af mismunandi stærðum sem komu á land en ekki þyngdist kæliboxið okkar mikið á þeim slóðum og við færðum okkur fljótlega um set. Á stefnulausri ferð okkar á milli veiðistaða vorum við í fiski á nær öllum stöðum sem við drápum niður fæti. Það var t.d. mikið af fiski við Litlutá og í Norðurbotni, minna annars staðar og ekki urðum við varir í Grænavatni, enda stoppuðum við þar stutt.
Besta, og lang skemmtilegasta stoppið okkar var á mánudagskvöldið við Stóra Hraunvatn. Við höfðum heyrt af töluverði veiði í Auganu á sunnudaginn þannig að við vorum vel vakandi fyrir ummerkjum um fisk þegar við renndum að því. Að vísu þóttist ég sjá merki um fisk, en það var nú ekki þar sem við áttum hreint út sagt frábæra stund. Nei, þegar við stoppuðum og fengum okkur kaffibolla og skimuðum Stóra Hraunvatnið, sáum við vöðu af fiski í vatninu, stórar skvettur og stökk utar, en mikið líf rétt í kastfæri þannig að við beindum flugum okkar á þær slóðir. Þegar ég segi flugum okkar, þá var það raunar ein fluga sem við báðir notuðum með hreint frábærum árangri og aðeins þessi eina fluga; Gullbrá – gul.
Eftir að félagi minn, sem býr að mun lengri köstum en ég hef almennt yfir að ráða hafði tekið hvern fiskinn á fætur öðrum (man ekki nákvæmlega töluna) þá tók hann mig aðeins til bæna og bætti aðeins við kaststílinn minn meiri krafti, ákveðni og tímasetningum sem dugði heldur betur fyrir mig, og fiskarnir fóru að raðast inn að mér fannst eftir að mér tókst að bæta 1 – 2 metrum við kastið. Jú, stundum þarf löng köst og það sannaði sig þarna.
Þegar kula tók með kvöldinu dró verulega úr lífinu þannig að við festum stangir í haldara, fengum okkur kaffisopa og kættumst í sameiningu yfir frábæru kvöldi. Rétt í þá mund sem við ætluðum að setjast inn í bílinn, hófumst leikar að nýju í vatninu. Úff, það getur verið erfið ákvörðun að sleppa því að kasta á fisk sem er jafn ákveðinn í ætisleit og þarna var, en þar sem við vorum orðnir saddir af fisku og miklu meira en sáttir við lífið og tilveruna, þá ákváðum við að snúa baki við vatninu, settumst inn í bíl og héldum í náttstað. Stundum er einfaldlega nóg að eiga frábærar minningar og það er ekki endilega fjöldi fiska sem skapar þær, heldur upplifunin af þeim sem maður glímir við. Þegar upp var staðið þá tókum við 16 fiska með okkur til byggða, en eins og áður segir vorum við drjúgir í sleppingum þannig að þessar tvær stangir okkar voru með 66 fiska í opnuninni.
Ef eitthvað var gegnum gangandi og segja má að hafi einkennt þessa ferð okkar félaganna var það almenn rólegheit, innri friður og gleði að vera á staðnum. Gleðin og ánægjan kom í svo stórum skömmtum frá umhverfinu að það var óþarfi að innbirgða hana úr flösku, þó merkum áföngum hafi að vísu verið fagnað að hætti Austurrískra víngerðarmanna og vökvatapi mætt með stöku fljótandi brauði úr bauk. Það verður þó að viðurkennast að við hófsemdar mennirnir á sykur, þurftum samt að beita okkur sjálfsblekkingu þegar við gæddum okkur á ‚sykurlausum‘ súkkulaði hjúpuðum kanilsnúðum með kaffinu í ferðinni. Það er með ólíkindum hvað hægt er að fá mikið magn af sykri til að tolla saman í einum snúð.
Takk, Jón Ingi fyrir að bjóða mér með, þetta var ferð sem verður lengi í minnum höfð. Til ykkar allra sem ég hitti og átti spjall við; takk fyrir samveruna, og til ykkar hinna sem eigið eftir að fara í Vötnin; þau eru heldur betur kominn í gang, þetta verður veisla.
Einhvern tímann verður allt fyrst og sá tími var á sunnudaginn í mínu tilfelli. En segjum fyrst frá föstudeginum 13. ágúst sem einhverjir óttast óumræðanlega, rétt eins og svarta ketti, upprétta stiga og ýmislegt annað sem einhverjum grallara datt í hug að segja að væru illur fyrirboði. Eins gott að ég er ekki hjátrúarfullur, annars hefði ég trúlega ekki lagt í ferðalag með okkar færanlega veiðihús inn að Veiðivötnum þennan dag.
Vötnin tóku á móti okkur af sinni alkunnu gestrisni sem hefur smitað menn og konur í fjölda ár. Ef eitthvað var út á veðrið að setja, þá var það mögulega aðeins og gott. Þótt sumarið stefni í yfir 20.000 fiska sem er betra heldur en í fyrra, þá hafa veiðimenn*) verið að glíma við of gott veður; hita og stillur.
*) mögulega er aðeins um veiðimenn eins og mig að ræða, óheppna með aflatölur.
Eftir að hafa heilsað upp á kunningja og vini, meðal annars þrjá úr fasta hollinu okkar sem voru á staðnum, leitað frétta af veiði og veiðistöðum, héldum við inn að Stóra Hraunvatni þar sem Augað hafði dregið sig í pung og var nær alveg þurrt. Það var heldur ekki mikið eftir af Jöklavíkinni og út úr Höfðanum til norðausturs var kominn tangi sem væntanleg hefur hrellt veiðimenn með festum hér áður fyrr. Þrátt fyrir að við hefðum áreiðanlegar fréttir af veiði fram undan Höfðanum, þá urðum við ekki vör við fisk og héldum við því til baka og kíktum á Litlutá við Litlasjó.
Þó Litlisjór standi ekki beint undir nafni, þá fer hann nú samt minnkandi og við vorum sammála um að við höfum aldrei sé jafn lágt í honum áður. Þegar við þóttumst hafa baðað nóg af flugum, færðum við okkur yfir á suðurbakka Grænavatns, ókum yfir Kvíslar og komum okkur fyrir þar sem pláss var á milli veiðihópa sem höfðu búið um sig á bakkanum. Það var ákveðið traust í því að sjá veiðimenn vera búna að skjóta rótum á einum ákveðnum stað, það var nefnilega svolítið ráp á svæðinu, eitthvað eirðarleysi meðal veiðimanna.
Fyrsta alvöru taka ferðarinnar var síðla kvölds, glæsilegur fiskur sem sýndi fimleika sinn, ólmaðist og stökk þannig að flugan fór úr honum. Sjálfur get ég ekki eignað mér nokkur einasta heiður af þessu, það var veiðifélagi minn sem lagði fluguna út, dró inn og fékk tökuna. Sjálfur var ég einn í heiminum með mínar flugur sem ekki einn einasti kjaftur hafði áhuga á.
Sunnudagurinn vakti okkur svolítið seint en með þokusúld og það var bara alls ekkert of hlýtt. Kannski meira svona veður sem maður á von á uppi á hálendi á þessum árstíma. Við veiðifélagarnir ákváðum að leggjast í smá akstur, nýta tímann meðan hann hristi þetta af sér og renna inn að Skyggnisvatni.
Það opnaði ekki inn í Skyggnisvatn fyrr en í fjórðu viku tímabilsins og þegar við ókum um skarðið á milli Skyggnis og Vatnaalda þá vorum við ekkert hissa á þessari síðbúnu opnun. Það styttist væntanlega í að vegurinn um skarðið hækki um nokkra metra, hlíðarnar hafa þrengt svo að skarðinu að við liggur að það sé ekkert pláss lengur fyrir veginn á botninum.
Við byrjuðum rétt innan við ósinn, færðum okkur inn að Eyrinni en urðum ekki vör við fisk. Við höfðum raunar heyrt af því að bleikjan væri sérlega treg þetta sumarið, en ekki áttum við samt von á því svona rólegu og færðum okkur því norður fyrir Ógöngunef og reyndum fyrir okkur í vatninu að norðan. Sjálfur fékk ég eina töku, nauma, en veiðifélagi minn tók eina sérlega væna bleikju á land. Bíð spenntur eftir því að mér verði boðin gómsæt bleikjumáltíð.
Þegar okkur þótti fullreynt færðum við okkur aftur inn á hefðbundið Veiðivatnasvæðið, renndum inn að Ónefndavatni og reyndum fyrir okkur á móti öldu við syðsta hluta vatnsins. Staðsetningin var auðvitað valin vegna þess að veiðimenn veiða oft fiska sem áður hafa veiðst sbr. fyrstu ferð okkar í Vötnin þetta árið. Vitaskuld fór svo að við náðum ekki að veiða þá fiska sem liggja í kistunni heima og því færðum við okkur yfir í Ónýtavatn, sem líkt og mörg önnur vötn hefur dregist töluvert saman.
Þegar þarna var komið sögu hafði hitastigið hækkað verulega, hann hafði rifið af sér og vind hafði lægt. Í Ónýtavatni tók ég einn titt í fyrsta kasti og uppskar nokkurt nart eftir það. Veiðifélagi minn fékk aftur á móti góða töku en nauma þannig að fiskurinn losaði sig fljótlega af.
Eftir síðdegishressingu og töluverðar vangaveltur um vænlega staði, þá ákváðum við veiðifélagarnir að skilja að borði, hún skutlaði mér inn fyrir Eiðið við Litlasjó og hélt síðan til baka í Grænavatn. Sjálfur lagði ég land undir fót og labbaði út á Álftatanga í blíðunni. Ég er ekkert að grínast, það var með eindæmum fallegt og hlýtt veður og fiskur að sýna sig nær alla þessa leið. Við og við staldraði ég við og tældi þá sem voru í kastfæri til fylgilags við fluguna mína. Þeir sem ég tók á ferð minni og úti á Álftatanga voru allir innan við pundið og fengu því líf. Ég er staðráðinn í að setja flugu fyrir þessa fiska eftir 2 – 3 ár, þá verður þeim ekki gefið líf.
Þegar líða fór á kvöldið, tölti ég til baka og elti fisk alla leið inn í víkina austan við Eiðið þar sem veiðifélagi minn beið mín með þær frábæru fréttir að 2ja punda fiskur tók, skemmti henni vel og endaði á landi hjá henni í Grænavatni.
Auðvitað freistaði þessi frásögn aðeins og við ákváðum að renna inn að Grænavatni eftir að hafa hitað okkur kaffi í kvöldkyrrðinni. Raunar komum við aðeins við í Eyvíkinni, tókum nokkur köst á fiska sem gerðu vart við sig, en fengum engar ákveðnar tökur. Aftur á móti hittum við þar fyrir góðan félaga okkar sem við raunar hittum yfirleitt í fyrstu ferð okkar hvert ár. Sá var með góðum hópi sem komið hafði í Vötnin á sama tíma og við, og verið álíka farsæll. Við vorum í ákveðnum sjokki, þegar þessi vinur okkar er ekki í fiski, þá er lítil von fyrir aðra, svo fiskinn er hann. Hvað um það, við héldum inn í norðurbotn Grænavatns og rétt náðum að lagfæra tauma og velja okkur flugur áður en rökkrið færðist á stig myrkurs. Veiðifélagi minn fékk nart, kannski tvö, en ég setti (einhversstaðar þarna úti í myrkrinu) í vænan fisk sem tók vel á, tók trúlega tvöfalt flikkflakk með skrúfu og losaði sig af.
Það gustaði aðeins á sunnudaginn, hitastigið náði rétt 10°C og var eiginlega miklu nær því sem maður átti von á. Fyrir valinu varð að nýta vindáttina og reyna fyrir okkur við miðjuna og suðurrenda Grænavatns. Þegar við komum við á aðgerðarborðinu á hittum við fyrir félaga okkar úr veiðifélaginu, glaðbeitta og káta eftir laugardaginn. Þeir höfðu náð að særa upp væna fiska í Fossvötnunum á laugardag og stefndu glaðbeittir á Litlasjó.
Ég játa það alveg að taka laugardagskvöldsins var enn í fingrum mér og réði miklu um staðarvalið. Aldan var ágæt, stóð vel á suðurenda vatnsins og það gruggaði þegar hún kom upp á grynningarnar. Þrátt fyrir þetta fengum við ekki eina einustu töku og þegar við þurfum að hrökkva eða stökkva, ákváðum við að færa okkur og reyndum aðeins fyrir okkur í Stóra Fossvatni inn undir Bátseyri. Eftir að hafa reynt, árangurslaust, að koma flugunni þessa tvo metra sem uppá vantaði þannig að hún næði til eins höfðingja sem þar úðaði í sig, ákváðum við að klára ferðina í Ónýtavatni þar sem veiðifélaginn neyddist til að taka mjög svangan urriða í minni kantinum sem kokgleypti fluguna.
Við smelltum öllum aflanum á veiðiskýrsluna, komum við í Varðbergi og skeggræddum veiði, grisjun og ýmislegt annað við Rúnar og tvo aðra félaga okkar úr veiðifélaginu sem þar bar að garði. Annar þeirra var í sama flokki og ég og ég fann fyrir miklum létti að ég væri ekki sá eini á staðnum. Hann hefur þó vonandi rétt úr þessu þegar leið á sunnudaginn. Við tókum okkur saman í rólegheitunum, snæddum ágætan miðdegisverð og biðum félaga okkar sem höfðu leyft okkur að gerast hjáleiga við Nýberg þessa daga. Það var ekki mikil breyting á veiðisögum þeirra, sumir veiddu ágætlega, aðrir síður, en það breytir engu að þetta var flottur hópur sem seint verður sakaður um leti. Takk fyrir frábæra samveru strákar, við eigum örugglega eftir að hittast síðar í Vötnunum, trúlega ekki þetta árið en örugglega síðar.
Þannig fór það svo, sunnudagurinn 15. ágúst 2021 varð dagurinn sem ég fór í fyrsta skiptið fisklaus heim úr Veiðivötnum. Dapurleg ferð? Nei, hreint ekki, það er alltaf frábært að koma og vera í Veiðivötnum og ég lærði helling og naut mikils.
Hvað sem öðrum verkefnum og veðurútliti leið, þá ákváðum við veiðifélagarnir að taka okkur frí frá störfum við Löðmundarvatn eftir hádegið á sunnudaginn og leggja leið okkar inn að Veiðivötnum. Vegalengdin um Landmannaleið (F225), Fjallabak nyrðra (208), Sprengisandsleið (26) og inn á Veiðivatnaleið (F228) er að vísu ekki nema 68 km inn að Veiðivötnum, en einhverra hluta vegna gerði Google ráð fyrir að við yrðum einn og hálfan klukkutíma á leiðinni. Kannski reiknaði Google með öllum þvottabrettum á leiðinni og trúið mér, það er nóg af þeim, en við vorum eitthvað skemur á leiðinni og þóttumst því hafa snúið á gagnaveituna.
Eftir að hafa komið við í Varðbergi og vitjað veiðileyfis lögðum við leið okkar inn með Litlasjó í þeirri von að sjá eitthvað til fiskjar. Það eina sem við sáum var að enn hefur lækkað í og áður óséður botn blasti við í blíðviðrinu ofan af hólunum við Litlasjósver. Við héldum því til baka, höfðum fengið smá skúbb frá vinum að það hefði verið líf í Grænavatni fyrr um daginn.
Norðurbotn Grænavatns varð fyrir valinu og það stóð á endum að við sáum til fiskjar á meðan við settum saman stangirnar og drógum á okkur sjóklæði. Af gömlum vana hélt ég í mitt venjulega bakkarölt, kastaði nokkrum sinnum á hverjum stað og var duglegur að skipta um flugur. Veiðifélagi minn aftur á móti tölti beint niður að bakka, skaut rótum í sömu sporunum og innan skamms var fyrsti fiskur kominn á land. Ég hélt áfram röltinu mínu og stuttu síðar kom annar fiskur á land, hjá veiðifélaganum. Ég færði mig nær henni og fékk hint um fluguval (Koparinn með svörtu skotti) þá kom þriðji fiskurinn á land, hjá henni. Ég er ekki frá því að hún hafi notað „Hvað er eiginlega að gerast?“ sem einhverja forvörn við mögulegri geðvonsku eða öfundsýki en ég hafði einfaldlega ekkert svar við spurningunni, það var ekkert að gerast hjá mér.
Það var eins og örstutt hlé yrði á tökum hjá henni þannig að ég sætti lagi og tók einn vænan fisk á meðan og andaði léttar, var kominn á blað. Eftir að við höfðum síðan fengið töluvert af narti (mjög naumt) og sleppt sitthvorum fiskinum, gerðum við hlé á veiðum og smelltum feitum og fallegum pylsum á pönnuna og hituðum okkur sterkt og gott kaffi. Eitthvað prófuðum við að baða flugur eftir hressinguna, en þegar leið á seinni helming veiðitímans okkar héldum við til baka inn að Litlasjó.
Í Fyrstuvík eru mikið breyttar aðstæður og mögulegt að vaða töluvert lengra en áður. Þar að auki glittir nú í nokkur sker útí í vatni sem ég hef ekki séð áður. Það blundaði í mér að þrátt fyrir allt væri fiskur á ferðinni þarna og því stoppuðum við og reyndum fyrir okkur. Eftir að hafa vaðið töluvert út við mörk Fyrstuvíkur og Hraunsins og veitt í raun þvert á víkina að norðan, fékk ég nart. Næsta kast var jafn langt, ekkert nart. Þar næsta kast var töluvert lengra og þá var nartað aftur. Jæja, einhver þreyta varð til þess að ég reyndi ekki einu sinni að lengja í kastinu og veiddi því framundan í staðinn enda fiskurinn alveg við það að vera á hlutlausa beltinu á milli okkar hjóna. Eftir nokkur árangurslaus köst og fluguskipti hjá mér landaði veiðifélagi minn auðvitað fiski og þar með vorum við komin með sjö fiska á ekki lengri tíma. Þar sem við vorum satt best að segja orðin mjög sátt, hituðum okkur kaffi og héldum til baka niður í náttstað við Landmannahelli. Það er alltaf frábært að koma í Vötnin og ekki skemmir að fá fisk(a). Í þessari ferð var t.d. svo skemmtilegt að við veiðifélagarnir gleymdum alveg að taka myndir, við einfaldlega vorum á staðnum og nutum þess í botn. Til að vega upp á móti myndaskorti, kemur hér ein af Veiðivatnavatni, þ.e. vatnsflöskunni minni sem ég vitaskuld fyllti á uppi í Vötnum til að eiga fyrir heimferðina.
Ferðalagið til baka snérist á sveif með Google því við vorum tæpa tvö tíma á leiðinni í þokunni sem lagðist yfir um leið og við höfðum farið yfir vaðið á Fossvatnakvísl og það má eiginlega segja að það hafi ekki rofað til fyrr en við vaðið á Helliskvísl við Landmannahelli. Svona ykkur að segja, það vantar eiginlega allar vegstikur á Veiðivatnaleið þannig að þvottabrettin komu sér vel. Svo lengi sem þvottabrettið lág þvert fyrir framan bílinn, þá var ég nokkuð viss um að vera enn á veginum. Kæra Vegagerð, það hefði verið til hægðarauka að hafa einhverjar stikur með endurskyni í þessari þoku.