Eins og nærri má geta, þá er ég ekki neinn sérfræðingur í að halda stórum fiski á flugu, einfaldlega vegna þess að ég veiði svo sjaldan stóra fiska. En í sumar sem leið þá varð ég vitni að því að annars mjög góður veiðimaður sem oft er að veiða á sömu slóðum og ég, átti í smá vandræðum með að halda stórum fiski eftir að hann hafði tekið fluguna. Ég miðlaði af fábrotinni þekkingu minni af því að tryggja fluguna í stórvöxnum fiski og halda vel við. Eftirá fór ég auðvitað að grúska og fann nokkrar greinar á netinu sem fjölluðu um þetta vandamál, þ.e. að flugan vildi losna úr fiskinum eftir töku.

Þannig er það víst með fisk eins og urriðann að hann heldur áfram að vaxa og þroskast eftir því sem árin líða, sérstaklega ef hann er einn af þeim sem ver fullorðinsárum sínum í að éta aðra fiska. Hann stælist og herðist og þá ekki síst skolturinn á honum. Húðin í kjaftinum sem áður var mjúk og auðsæranleg, verður þykk og seig og tennur sem áður fyrr voru aðeins saklausar eins og á járnsagarblaði stækka og geta orðið á stærð við tennur í stórviðarsög. Kannski örlítið ýkt, en skemmtileg samlíking.

Þegar svo þessi stórvaxni fiskur tekur t.d. straumflugu af miklu offorsi eins og um smáfisk eða síli væri að ræða, þá er hann ekkert að anda að sér flugunni eins bleikja tekur þurrflugu. Hann beinlínis læsir skoltunum utan um fluguna sem situr þá gjarnan framarlega í kjafti fisksins, einmitt þar sem stóru tennurnar og slitsterka holdið hafa myndast með tíð og tíma.

Til að tryggja fluguna þarf því að taka þéttingsfast á línunni og um leið og tækifæri gefst þá ætti að taka aftur á henni og halda strengdu. Það er nefnilega ekkert víst að aðeins eitt viðbragð dugi til að setja fluguna fasta og þá er eins gott að nýta tækifærið þegar fiskurinn gefur örlítið eftir að tryggja fluguna aftur. Hér er auðvitað ekki verið að tala um að rykkja í línuna, heldur taka þéttingsfast í hana þannig að flugan nái enn betri festu í seigri húð skoltsins. Allt er þetta skrifað með því fororði að taka ekki of fast á línunni, veikasti hlekkurinn í tengingu veiðimanns og fisks er taumurinn og hnútarnir og því verður að hafa hugann við slitstyrk taums og hvort hnúturinn hafi nú örugglega verið rétt hnýttur.

Í sumar sem leið voru óvenju margir stórir fiskar sem létu glepjast af flugunum mínum í Veiðivötnum. Þessi fjölgun stærri fiska hafði víst ekkert sérstakt með mig að gera, mér skilst að heilt yfir hafi fleiri vænir fiskar komið þar á land í sumar miðað við síðustu ár. Eitt skiptið lentum við í skemmtilegu skoti í Litlasjó þar sem vænir urriðar voru móttækilegir fyrir agni okkar og þá kom að því að róta í reynslubankanum og rifja upp bestu leiðina til að þreyta urriða og ná honum á land.

Fyrst viðbragð urriðans við því að festast á hinum enda línunnar er að leita út í dýpið. Þetta á kannski ekki við um alla þá, en heilt yfir er þetta algengasta viðbragðið sem hann tekur. Fiskurinn veit að hann er öruggari á dýpi heldur en grunnu vatni og þangað stefnir hann. Dýpið þarf ekkert endilega að vera beint út, það getur verið inn með ströndinni til annarrar hvorrar áttar eða jafnvel á milli veiðimanns og fisks.

Það sem margir veiðimenn gleyma í baráttu við stóran fisk er að stór fiskur hefur meiri skriðþunga heldur en lítill tittur. Þennan skriðþunga má nýta sér t.d. þegar fiskur tekur á rás meðfram bakkanum. Með því að taka þétt á línunni um leið og fiskurinn syndir áfram, þá sveigir hann ósjálfrátt að landi og það sem meira er, það þarf aðeins brot af því afli sem annars þyrfti til að draga fiskinn um sömu vegalengd ef hann væri að streitast á móti beinu átaki eða væri kyrr.

Þetta hefur eitthvað með eðlisfræðilögmál að gera sem maður lærði fyrir tugum ára í framhaldsskóla og mig minnir að það heiti lögmál númer eitthvað og svo nafnið á karlinum sem diktaði það upp, Newton. Sem sagt, til að geta beitt þessari aðferð við að færa fiskinn nær landi, þá þarf hann að vera á hreyfingu, sé þetta reynt við fisk sem ekki er á hreyfingu, þá fer allt átakið í að koma massa fisksins af stað og miklu meira reynir á veikustu hlekkina okkar; tauminn, hnútana og fluguna. Nýtum okkur Newton og reynum að draga fiskinn að landi þegar hann er á hreyfingu, þ.e. svo fremi að hún er ekki frá okkur. Labbaðu með bakkanum ef hann stefnir í þá átt og taktu á honum, ef hann snýr við, snúðu þá líka við og haltu áfram að taka á honum.

Enn eru stóru fiskarnir frá síðasta sumri að synda fyrir hugskotssjónum mínum og ég að velta mér upp úr mismunandi aðferðum til að ná þeim að landi, í netið og á pönnuna. Ég hef svo sem vitað það í mörg ár að auðveldasta leiðin til að fá fisk til að hætta sporðaköstum, já eða bara yfir höfuð til að hreyfa sig er að lyfta hausnum á honum í vatninu.

Ég man enn eftir þeirri samlíkingu sem stimplaði þetta inn í hausinn á mér. Tundurskeyti er rör með rassmótor. Ef maður lyftir rörinu að framan, þá heldur rassmótorinn áfram að ýta því áfram og upp úr vatninu. Nákvæmlega það sama á við um fiskinn, alveg þangað til hann fattar að honum er ekki ætlað að fljúga og þá hættir hann að hreyfa sporðinn. Með því að ná að lyfta hausi fiskins upp fyrir miðju hans, þá lyftist hann í vatnsbolnum, kemur upp að yfirborðinu og á endanum hættir hann að hreyfa sporðinn þannig að það er mun auðveldara að draga hann að landi.

Þetta er svona byrjenda tips, en ég stóðs ekki mátið að koma þessari tundurskeytasamlíkingu á framfæri eins og hún var útskýrð fyrir mér á sínum tíma.