Eins og margar aðrar frásagnir af veiði í Hlíðarvatni í Hnappadal, þá hefst þessi á nýjustu fréttum af vatnsstöðunni. Síðast þegar ég var í Hnappadalnum (9. júlí) þá var mjög gott vatn í Hlíðarvatni, í rauninni meira vatn heldur en þegar ég fór í vatnið 9. apríl. Nú er öldin önnur, það hefur lækkað verulega í vatninu og pollurinn fyrir framan Jónsbúð á nú ekki lengur samgang við vatnið og væntanlega er þess ekki langs að bíða að hann þorni upp.
Í öllu eðlilegu árferði og undir þessum kringumstæðum, þá ætti það að teljast ótvíræður plús að unnt sé að komast út í skerinn undir Fellsbrekku. Ég var ekki einn um að verða fyrir smávægilegum vonbrigðum með fjarveru matfiska við skerin, því þeir sem ég náði tali af voru allir sammála um að stærri fisk en 20 sm vantaði tilfinnanlega út af skerjunum.
En nóg af vatnsstöðu og fjarveru fiska, eða hvað? Þau kvöld og heilan dag sem ég eyddi við vatnið með stöng í hönd, varð ég ekki var við eina einustu bleikju. Vissulega voru þekktar bleikjuslóðir nú langt upp í landi, en maður hefur nú áður veitt ágætlega þótt vatnið hafi hörfað eins og það hefur núna gert.
Ég ætla svo sem ekkert að orðlengja þessa frásögn, það er ekki frá miklu að segja ef undan er skildir þessir 10 til 15 urriðar sem ég náði og fengu líf sökum smæðar. Umhverfið og veðrið var náttúrulega alveg frábært, hlýtt og notalegt, með gjólu á köflum sem kom sér ágætlega til að kæla sig niður á endalausri göngu eftir vatnsbakkanum í leit að þeim stóru eða í það minnsta stærri.
Þetta er nú alls ekki í fyrsta skiptið sem ég hef komið fisklaus heim úr Hlíðarvatni, en miðað við áratuga reynslu af vatninu í allri mögulegri vatnshæð, þá er þetta sumar trúlega það lélegasta sem ég hef upplifað. Er ég þá hættur að fara í Hlíðarvatn í Hnappadal? Nei, ekki aldeilis, þetta vatn á allt of sterk ítök í mér að ég farið að svíkjast um að heimsækja það.
Ef ég þyrfti að leita að afsökun fyrir aflabresti þá hefði ég trúlega gripið til óheyrilegs hita og sólskyns í Hnappadalnum. Sem betur fer þá er engrar afsökunar þörf, það var alveg nóg af fiski þótt stærðin hefði mátt vera meiri. Þar sem mig bar að var eiginlega fiskur um allt, nema þá helst sunnan megin við Rif þar sem vatnshitinn fór vel yfir 16°C sem bleikju og urriða þykir víst í meira lagi.
Stærð fiskanna var alveg frá því að vera Æ, nú er gróður á flugunni og upp í Þennan er nú alveg hægt að hirða, stærri voru þeir nú ekki. Þessi skortur á vænum fiskum vakti hjá mér spurninguna um það hvort stærri fiskurinn sé viðkvæmari fyrir hækkandi vatnshita heldur en sá smærri. Almennt var hitastig vatnsins frá 12 til 14°C og lækkaði lítið að kvöldi til sem gæti skýrt það að fiskur fór ekkert stækkandi þótt komið væri að sólarlagi.
Það er alltaf skemmtilegt að komast í blönduð vötn þar sem jöfnum höndum er von á urriða og bleikju. Þá getur maður rifjað upp mismunandi flugur og inndrátt sem ætlað er að laða aðra hvora tegundina að. Ég leyfið mér að eyða töluverðum tíma á stað þar sem báðar tegundir eru á sama blettinum (rétt við Neðri-skúta, sjá kort) og gerði smá tilraun með Watson‘s Fancy púpu annars vegar og lítill svartan og gylltan Nobbler hins vegar. Reyndar var græðgi þessara stýra þannig að aflabrögð eftir mismunandi flugum var nánast engin. En inndrátturinn gerði útslagið svo ekki skeikaði nema einum fiski af 20. Óvísindaleg niðurstaða; Leoncie inndráttur (hálfgert stripp) skilaði 10 urriðum á meðan Halla Margrét (Hægt og hljótt) skilaði 9 bleikjum og einum urriða.
Að eilífðar spurningu unnenda Hlíðarvatns í Hnappadal; Hvernig er vatnsstaðan? Hún er frekar í hærri kantinum miðað við árstíma. Rigningartíð undanfarinna vikna hefur væntanlega fyllt á vatnið, það er hærra í því heldur en þegar ég heimsótti það um páskana. Ég náði t.d. ekki að vaða út í skerin undir Fellsbrekku, eins gjarnan og hefði nú viljað það til að ná betur út í dýpið (kaldara vatn).
Ég eyddi töluverðum tíma í að þræða Hraunið með þristinn minn í farteskinu og það er óhætt að segja að það er fiskur í öllum víkum, krókum og kimum sem eiga samgang við vatnið sjálft. Það kom skemmtilega á óvart að flestir fiskarnir sem ég flokkaði í Þennan er nú alveg hægt að hirða var að finna í Hrauninu og þeir voru alveg bráð skemmtilegir á létta stöngina. Eina sjáanlega afrennsli vatnsins þegar ekki rennur um Hraunholtaá er undir hraunið og það var töluverður straumur á milli pollanna, allt þar til það hvarf um gjótu eða bara beint inn í hraunið. Alltaf jafn magnað að sjá hve rennslið er mikið.
Í heildina tók ég einhverja 30 – 40 fiska og flestir voru þeir af þessari stærð en ég hef fulla trú á að ef vatnið kólnar aðeins eða ský dregur fyrir sólu, þá hlaupi vænni fiskar á snærið hjá veiðimönnum og því enginn ástæða til ætla að einhverja stóra árganga vanti í vatnið. Allir fiskarnir voru í góðum holdum, heilbrigðir að sjá og tóku merkilega vel í, þrátt fyrir hitann.
Hvað sem stærð fiska líður, þá er alltaf jafn frábært að veiða og gista í Hnappadalnum, slaka á og njóta þess einfaldlega að vera. Elda sér löðrandi kryddaða, 3ja hæða samloku, setjast niður í grængresið, berja frá sér flugur og njóta útsýnisins. Þá á sér stað ákveðin hugljómum þegar maður kveikir á því að stöku píp á ekki uppruna sinn í farsíma, heldur berst af næstu þúfu þar sem lóan situr og lætur ungana sína vita af mannaferðum. Náttúrulegt píp sem maður getur bara ekki látið framhjá sér fara og róar í stað þess að æsa.
Það þarf ekki alltaf mikið til að kveikja í manni, sérstaklega á þessum árstíma. Er eitthvað vit í að fara í Hlíðarvatn í Hnappadal á þessum árstíma? spurði góður vinur minn í gær (laugardag). Já, ef vatnið er komið undan ís, þá er urriðinn oft svangur þarna á vorin, svaraði ég. Skömmu síðar fékk ég senda mynd og hún var alveg nóg til að ég tæki ákvörðun í gærkvöldi, fyrstur á fætur í fyrramálið, smyrja nesti og renna vestur.
Hlíðarvatnið tók á móti mér með hraðfara golu úr norðaustri og 11°C hita, frábært veður og ég tölti út að Rifi. Já, ég tók þá ákvörðun að labba síðasta spölinn frá Jónsbúð, vegurinn er mjög blautur og er eiginlega ekki alveg kominn undan vetri. Vatnið er aftur á móti 99,99% komið undan ís, þótt enn sé hægt að kæla drykki á vatnsbakkanum á ís eða snjó.
Til að gera langa sögu stutta, þá tók það ekki nema 20 mín. að setja í fyrsta fisk ársins úti á Rifi. Að þessu sinni lá hann í vari vestan við skoruna norðan við Rif, lá djúpt og var ekkert mikið að bera sig eftir flugunni. Tók tvisvar í hana, en það var ekki fyrr en í þriðju tilraun að hann tók hana og það verður alveg að viðurkennast að hann var ekkert að taka mikið á móti. Hann var þó þokkalega haldinn og mig grunar að þetta sé flottasti fiskur ársins (það sem af er) í Hlíðarvatni, í það minnsta þann sem tekinn er á flugu.
Fyrsti fiskur ársins kallar alltaf á veislu, að þessu sinni smurt með heitu kaffi og kraftmiklu gæða súkkulaði, ekki veitti af því nú var karli hlaupið kapp í kinn og hugði strax á meiriháttar göngutúr við vatnið.
Ég reyndar tölti fyrir Rifið, setti í tvö aðra fiska á leiðinni; einn við blá-endann og annan um það bil miðja vegu innan við Rifið. Þaðan lagði ég leið mína inn með Fellsbrekku, setti í tvö aðra á leið minni út að Svartaskúta. Þar staldraði ég aðeins við, teygði úr tánum, kláraði nestið mitt og naut þess í tætlur að vera kominn aftur í gallann. Það var ekkert betra en liggja úti og anda að sér því ómengaða lofti sem mér tókst að fanga þegar það þaut með látum fram hjá mér. Já, það var smá goluskítur, en hlýtt og eiginlega frábært veður.
Á leið minni til baka var töluvert um nart, ein og ein alvöru taka (sem sagt tvær) og nokkuð ljóst að strákarnir eru vaknaði, svangir eftir veturinn. Stelpurnar eru aftur á móti ekki komnar á kreik, í það minnsta ekki þar sem ég lagði leið mína. Viltu komast í fisk? Taka mesta hrollinn úr þér? Fáðu þér Veiðikortið, kíktu á Hlíðarvatni í Hnappadal á FOS og drífðu þig af stað, þeir eru þarna (allir sem ég veiddi) og ég veit fyrir víst að þeim þykir Gullbrá, svartur Nobbler og Litla rauð svolítið spennandi flugur.
Fyrir tveimur árum síðan svaraði ég mjög beittri gagnrýni með því að draga úr og hætti raunar alveg að birta frásagnir af veiðiferðum mínum. Hvort ég birti fleiri veiðisögur opinberlega á komandi sumri ræðst alveg af þeim viðbrögðum sem þessi stutta frásögn fær eða öllu heldur hvort hún uppsker eingöngu neikvæð ummæli. Fyrsti fiskur ársins verðskuldar, að mér finnst, alltaf smá umfjöllun og því birtist þessi frásögn, í það minnsta.
Sumarið er alveg að detta inn, maður velur sér bara staðsetningu, stillir sig inn á veðrið og lætur slag standa. Með þetta að leiðarljósi héldum við veiðifélagarnir út úr bænum fyrir hádegið á föstudaginn, tókum stefnuna vestur í Hnappadal.
Það hafa fáar fréttir borist úr Hlíðarvatninu það sem af er sumars og því fátt annað að gera en skoða aðstæður upp á eigin spýtur, nesta sig upp og ganga úr skugga um að nægt gas væri á kútunum ef hitastigið þyrfti einhverja hjálp til að halda þolanlegum hita yfir nóttina. Veðurspáin var jú, svona og svona, í og úr, þessi eða hin áttin og hitastigið eftir því. Jákvæðasta spáin var eitthvað í áttina við skýjað, skúrir og sólarglæta á köflum.
Til að klára þetta strax með veðrið, þá var það alls ekki eins svalt og spár gáfu tilefni til að ætla. Fyrripartur föstudags til sunnudags einna fallegastir, oft stillur og almennt fallegt veður. Skúri urðum við ekki vör við fyrr en á sunnudag, sem skipti okkur engu máli því við vorum búinn að pakka og ganga frá þegar þessir fimm dropar duttu niður úr skýjunum.
Og þá að sívinsælli spurningu veiðimanna; Var vatn í vatninu? Stutta svarið er einfaldlega já og það var í meðallagi góð vatnsstaða eins og sjá má á víðmyndinni hér að neðan sem tekin er af vesturenda Fellsbrekku.
Undanfarin ár hafa verið upp og ofan, aðallega ofan í vatnsborði Hlíðarvatns og miklir þurrkar hafa sett verulegt strik í reikninginn, en það var ánægjulegt að sjá það núna að upp úr miðjun júní er staðan bara tiltölulega góð.
Það er að verða einhver frasi hér að lýsa fasi okkar á veiðistað sem tiltölulega slöku, vorum ekkert að flýta okkur en vorum þó komin út í vatnið rétt upp úr hádegi. Það var annað hvort að hafa sig af stað og ná í endann á fyrriparti dagsins eða þá veðja á kvöldið. Auðvitað stóðumst við ekki blíðuna og töltum út að Rifinu norðanverðu og það var eins og við manninn mælt, það var búið að opna hlaðborð Hlíðarvatns og bleikjurnar fóru hamförum í yfirborðinu.
Þó það væri ekki algjör stilla, þá nægðu sólargeislarnir til þess að vekja klakið og við settum því þurrflugur og klekjur (emergers) undir og uppskárum eftir því. Áður en bleikjurnar fengu sér eftirmiðdagslúr, lágu nokkrar vænar í netum okkar og einhverjar til viðbótar fengu leyfi til að snúa aftur til systra sinna og gátu þá sagt sögur af grunsamlega girnilegum en stingandi mýflugum sem þær höfðu komist í kynni við.
Það varð lítið úr veiði eftir kvöldmat þar sem snögglega kólnaði og tók fyrir allar uppitökur og eitthvað tók hann að blása meira í þokkabót.
Enn og aftur var asinn á okkur hjónum í lágmarki á laugardaginn, stungið úr heilum kaffibrúsa í morgunsárið og fyllt á maga áður en við hreyfðum okkur nokkuð umfram nauðsynlegustu ferðir inn í vagn til að bæta á veitingar. Þegar við loksins drógumst í vöðlurnar var enn og aftur brostið á með klaki og enn fengu þurrflugurnar að njóta sín. Við sáum svo sem litla ástæðu til að breyta mikið út frá vananum og héldum okkur við fyrstu og aðra rennu út frá Rifinu. Þeir sem þekkja til við Hlíðarvatn vita að þar á ég við staðina þar sem vatnar yfir og á milli skerja út frá Rifinu. Þarna þjappast oft ætið saman og er nærri ávísun á fisk, sem raunin varð einmitt á.
Eins og venjulega, í það minnsta í okkar tilfelli, þá gerðist það upp úr miðjum degi að fiskurinn dró sig í til hlés og það var eins og skrúfað væri fyrir alla veiði. Við töltum því aftur í vagninn, sumir fengu sér lúr á meðan aðrir stússuðust í veiðigræjum og veltu því fyrir sér hvað yrði ofaná í kvöldmat.
Þar sem nær allur afli okkar hafði verið bleikja hingað til, þá stóð minn hugur til þess að vaða út í skerin undir Fellsbrekku um kvöldið og tæla nokkra urriða upp úr dýpinu með vel völdum nobblerum. Ég tölti því af stað og hugsaði mér gott til glóðarinnar, minnugur fyrri ferða út á skerin þaðan sem stutt er í fengsæl urriðamið. Svo bregðast krosstré sem aðrir raftar og þrátt fyrir töluverðar tilraunir með litróf nobblera á hægsökkvandi línu, þá kom ekki eitt einasta bein upp úr vatninu. Þetta voru tíðindi til næsta bæjar, hefði ég bara nennt að ganga þangað, og ég var lengi að velta þessu fyrir mér.
Ég komst að þeirri niðurstöðu, hvort sem hún er nú rétt eða röng, að sveiflur undangenginna ára í vatnshæðinni hafa mögulega komið verr niður á urriðastofni vatnsins heldur bleikjunnar. Þeir urriðar sem við tókum voru smávaxnir og fáir, ekki meira en tveggja ára fiskur utan eins sem trúlega var orðinn fimm ára en hefði mátt vera bústnari. Ekki skorti ætið, nóg af hornsíli úti á skerjunum en það var einfaldlega ekki nokkurt líf með djúpinu.
Þetta kemur í raun ekkert niður á vatninu, bleikja var einstaklega vel haldin og hefur sjaldan verið jafn spræk og kröftug á flugu. Ekki ein einasta bleikja sem náð hafði matstærð vantaði gramm upp á að vera yfir meðallagi í holdum.
Sunnudagurinn byrjaði á svipuðum nótum og laugardagurinn, blíðviðri og bleikjur í uppitökum. Við bættum aðeins í netin okkar og skiptum yfir í þyngri flugur þegar hann hallaði sér óþyrmilega í norðvestan átt með tilheyrandi kulda.
Eins og áður segir náðum við að pakka saman áður en örfáir dropar féllu á okkur og það sem meira er við náðum í heimahagana áður en óvæntar tafir urðu á umferð um göngin. Hreint út sagt, frábær helgi sem minnst verður sem þurrfluguhelgarinnar miklu. Er samt enn að velta fyrir mér fjarveru urriðanna.
Langþráðan ilm af sumri lagði fyrir vit okkar í Hnappadalnum á laugardaginn þegar við renndum inn að Jónsbúð Borgnesinga við Hlíðarvatn. Þörfin á veiðiferð var töluverð, en vinna fram til hádegis varð til þess að við vorum seint á ferð. Á leið okkar vestur Mýrar, með okkar færanlega veiðihús í eftirdragi, tóku að gerjast ýmsar hugmyndir um daginn. Það væri e.t.v. töluvert lægra í vatninu en fyrir ½ mánuði síðan, vatnið orðið hlýrra, fleiri fiskar á stjái en erfiðara að finna tjaldstæði. Það síðasta var náttúrulega einhver útgáfa af hirtu þinn helvítis tjakk því við höfðum ekkert fyrir okkur í því að bakkarnir væru ofsetnir veiðimönnum, en veðrið gaf nú samt tilefni til að ætla töluverða ásókn.
Þegar á staðinn var komið, þá kom hið sanna í ljós. Það var ekki eitt einasta tjald við vatnið, einn vagn að vísu en hann var við Jónsbúð. Vatnið hafði hlýnað, en það var hvorki að sjá fisk né að það hefði lækkað í vatninu. Þvert á móti, það hafi enn hækkað í vatninu og nú flaut yfir Rifið og þau fáu sker sem stóðu vel upp úr áður, möruðu í hálfu kafi. Nú hlýtur þessi snjór í fjöllunum austan Hnappadals eiginlega að vera búinn og vatnsborðið nær þekkilegri hæð.
Á myndinni hér að neðan ættu að vera nokkur sker. Hægra megin við miðju er það stærsta og hæsta, en það rétt aðeins marar þarna í hálfu kafi. Vatnsborðið hefur hækkað um 60 – 80 cm frá því við vorum við vatnið 23. maí s.l. og langt því frá að vaðið yrði út frá Rifinu til norðurs í hraunið.
Það var eins og sumarið væri virkilega komið í Hnappadalinn, hiti vel yfir lágmörkum og vindur ekkert til að væla yfir. Reyndar var hann nokkuð vestlægur sem er ekki algengt á þessum slóðum þannig að gamlir hundar sem helst eru vanir að eiga við hann úr norðaustri voru hálf vandræðalegir til að byrja með og þurftu fljótlega að taka sér pásu, matast og hugsa sitt ráð.
Úr varð að við töltum inn með Fellsbrekku að Svartaskúta, lengra komumst við ekki með vatninu og þar byrjuðum við kvöldið. Eftir ótilgreindan fjölda af töpuðum flugum, var loksins tekið í svartan Nobbler af mikilli hógværð. Jæja, ég hef þá lent á barnaheimilinu, hugsaði ég mér og losaði 20 cm urriða af flugunni. Þetta með töpuðu flugurnar kom til vegna þess að ég gerði mér enga grein fyrir botninum sem ég náði til. Undir venjulegum kringumstæðum ætti maður að geta veitt fram af nokkrum hraunköntum þarna, en ég get svarið það að allt þetta vatn hefur fært þá eitthvað til og þeir eru nú skreyttir ýmsum flugum úr farteski mínu.
Eftir að við höfðum gert ýmsar atrennur að fiski, sem við vel að merkja sáum aldrei, þá komst sú kjaftasaga á í okkar hópi (þar sem tveir veiðimenn koma saman, þar er hópur) að það væri svo mikið vatn í vatninu að fiskarnir hefðu beinlínis drukknað.
Þar sem ekkert fullvaxið líf virtist vera þarna við Svartaskúta, færðum við okkur aftur út að Rifi þar sem ég náði loks í mathæfan fisk á ólívulitaðan Nobbler og síðan annan úr ungliðahreyfingunni. Veiðifélaga mínum þótti minn matfiskur greinilega ekki nóg fyrir okkur tvö, þannig að hún setti í annan eins til að taka með heim.
Það er til marks um veðurblíðuna að við vorum við vatnið fram á sunnudag, þ.e. klukkan var 00:30 þegar við hættum, fóru upp í vagn og gengum til náða eftir heitan kakóbolla með smá lögg útí. Sunnudagsmorguninn skyldi tekinn með trompi.
Hann var jú alveg þokkalega fagur, en nú blés hann aðeins kröftugra af suðri, sem er enn ein óþekkt átt í Hnappadalnum þannig að við vorum eiginlega alveg úti á túni. Eftir nokkrar tilraunir á og við Rifið, létum við gott heita, tókum saman rétt í tæka tíð áður en fyrstu droparnir féllu. Það var létt yfir okkur á heimleiðinni, núna voru nefin full af sumri og útvistarhjörtun eru farin að slá örlítið örar.
Þegar kemur að því að velja orð yfir veðrið í Borgarfirði á laugardagsmorgun, þá dettur mér helst í hug þetta fallega og lítt notaða íslenska orð vindur. Með töluverðri jákvæðni má segja að það hafi verið gjóla í Skorradalnum nokkuð langt fram eftir laugardeginum, en þegar okkur veiðifélögunum fannst orðið nóg um að bíða þess að hann gengi niður, tókum við stefnuna á Hlíðarvatn í Hnappadal. Kannski væri hann stilltari þar, sjálfsblekkingin var algjör.
Miðað við hitatölur síðustu sólarhringa, þá gerðum við eiginlega ráð fyrir að vatnið hefði hlýnað nóg til að kveikja á einhverju skordýralífi í Hnappadalnum og það stóðst. Það var nóg af flugu; þerrilöpp, toppflugur og ýmislegt annað sem flögraði um eða feyktist til í gjólunni. Við byrjuðum á því að renna inn fyrir Jónsbúð, virtum fyrir okkur ölduhæð og einbeitta veiðimenn sem lögðu agn sitt fyrir fiskinn innan við Rifið. Berandi þá von í brjósti að vind mundi lægja þegar liði á daginn, ákváðum við byrja í vatninu að norðan undir Stekkjarholti þar sem meint útfall vatnsins til Hraunholtaár á að vera.
Við byrjuðum reyndar á því að tölta út á hraunið þar sem við áttum alveg eins von á að fiskurinn hefði bunkast upp í víkurnar í leit að æti. Annað hvort vorum við ekki á réttum slóðum, ekki með réttu flugurnar eða fiskurinn var bara hreint og beint ekki þar, þannig að við héldum til baka undir holtið og gerðum heiðarlegar tilraunir með ýmsar flugur. Það var ekki fyrr en veiðifélagi minn var kominn að litlum svörtum Nobbler í boxinu að fiskur tók.
Eins og mörgum öðrum veiðimönnum er farið, þá apaði ég eftir og hnýtti eins flugu á hjá mér. Já, það var greinilegt að þessi Nobbler var málið því eftir nokkur köst tók ég mjög svipaðan fisk, trúlega þann sama og hljóp á hjá frúnni. Þessi krúttlegi urriði fékk því enn annað tækifæri til að stækka aðeins, sjáum til hvort hann verði ekki kominn í matstærð þegar líður að hausti.
Á einhverjum tímapunkti þótti okkur líklegt að Kári væri þrotinn kröftum og ætlaði sér að setjast í helgan stein, þannig að við tókum okkur til og renndum aftur inn að Jónsbúð. Þar gerðum við nokkrar heiðarlegar tilraunir til þess að slæma flugum út á móti öldunni við Rifið, en án árangurs. Við færðum okkur því fljótlega sunnan á Rifið og veiddum inn í víkina gengt Jónsbúð. Sjálfur varð ég ekki var við fisk, en veiðifélaginn setti í þokkalega einsmáltíðs bleikju sem fékk síðar far með okkur til baka í bústaðinn.
Sem sagt; vindurinn var ekki vinur okkar á laugardaginn. Hitastigið var aftur á móti mjög ásættanlegt og flugan er komin á stjá við Hlíðarvatn í Hnappadal, þá fer þetta nú allt að koma. Já, fyrir áhugamenn um vatnshæðina, þá er hún í hefðbundnum gír miðað við árstíma, nokkuð hátt en það flæðir ekki yfir Rifið eins og stundum áður á þessum tíma.