Mér finnast flugur fara minnkandi með árunum, í það minnsta eins og ég sé þær. Fyrir einhverjum árum var ekkert mál að hnýta flugu #16 á tauminn og leggja hana út á vatnið. Og þetta er nú minnst, þessir litlu krókar og smágerða efni sem maður er bauka við í hnýtingarþvingunni eru eitthvað að skreppa saman með árunum.

Það er að vísu langt síðan ég tók upp á því að hnýta í gegnum stækkunargler, en þessir litlu krókar halda bara áfram að minnka, ég bara skil ekkert í þessum framleiðendum. Og ég er ekki einn um þetta, því ekki alls fyrir löngu datt ég niður á sambærilegt vandamál eins bloggara og atvinnuhnýtara vestur í BNA. Hann fann eitthvað fyrir þessu líka og þá sérstaklega þegar hann var að spreyta sig á nýrri flugu. Mér fannst það nokkuð sniðugt hjá honum að taka stærri krók, sverara efni og lengri fjaðrir og hnýta eins og tvær til þrjár flugur í yfirstærð áður en hann reyndi við #16 eða #18. Ég prófaði þetta og svei mér þá, það var eins og handbragðið við fluguna sæti eftir í fingrunum þegar ég tók smærri krókinn fram og hnýtti fluguna í réttri stærð.

Það kemur reglulega fyrir að maður ruglast í talningunni, sérstaklega þegar maður er að hnýta eitthvað lítið kvikindi og allt í einu eru komnir mun fleiri fætur eða fálmara á púpuna heldur en fyrirmyndin segir til um. Sumar sexfætlur eru orðnar að áttfætlum eða þaðan af meiru, hafa tekið á sig mynd margfætlu. Ég hef alltaf látið mér fátt um þennan rugling finnast, enda kunna fiskar ekki að telja síðast þegar ég vissi. Sumar flugur eru einfaldlega þannig að fleiri fætur gera þær bara girnilegri, held ég.

Aðrar flugur þurfa einfaldlega á mun fleiri fótum að halda heldur en líffræðileg fyrirmynd þeirra segir til um. Tökum sem dæmi þurrflugur. Síðast þegar ég vissi eru flestar flugur með sex fætur en þær einfaldlega fljóta ekki ef við veljum aðeins sex fanir og hnýtum á frambúkinn sem lappir. Stundum verður við einfaldlega að láta fyrirmyndina lönd og leið og hnýta fluguna úr því efni sem höfum til umráða og reyna að líkja meira eftir heildarútliti heldur en smáatriðum. Þær eru nú samt fallegar, þessar veiðiflugur sem maður sér og bíður ósjálfrátt eftir því að þær hreyfist, labbi af stað eða taki sig á loft.

Það verður enginn óbarinn biskup og það á við um mig eins og flesta aðra. Fyrstu flugurnar mínar voru ekki merkilegar, beinlínis öll mistök sem hægt var að gera í hnýtingum hrönnuðust upp hjá mér í fyrstu. Þær voru nokkrar sem lentu undir hnífnum og ég skar allt af þeim til að endurnýta krókinn. Fljótlega gerði ég þó verðsamanburð á krókum og lærdómi sem reyndist lærdóminum í vil og ég hætti að skera ljótu flugurnar mínar niður.

Í staðin setti ég smá svamp á pappaspjald og festi upp á vegg við hliðina á þvingunni minni þar sem ég safnaði þeim flugum sem aldrei áttu að koma fyrir fiska augu. Í einhverju bjartsýniskasti útbjó ég aðeins eitt svona spjald til að byrja með. Fljótlega bættust reyndar nokkur önnur spjöld við, en þeim tilfellum fer nú fækkandi sem ég hengi flugu á þessi spjöld. Samt sem áður kíki ég reglulega á spjöldin mín, hristi hausinn svolítið og hugsa með mér; þvílíkt samansafn af ruslflugum. Eftir situr að ég á þarna nokkur víti til varnaðar og hef innan seilingar, það er aldrei að vita nema maður læri eitthvað af þessum mistökum ef maður kíkir annað slagið á þau.