Það kemur almennri skynsemi lítið við, meira í átt við ósjálfráða hegðun, að ef eitthvað stendur fast, þá beitir maður meira afli til að losa það. Fastur skrúfbolti kallar á meira á átak eða WD40 og ómælda biðlund. Eftir sem áður verður maður að gæta þess að snúa ekki boltann í sundur, beita ekki of miklu afli.
Það sama á við þegar maður kastar flugulínu upp í vindinn. Ef maður eykur aflið of mikið, leggur of mikið í kastið, þá er eins víst að stöngin spennist of hratt og niðurstaðan verði endalausir hnútar, vindhnútar. Það eina sem er í stöðunni er að minnka aflið, einbeita sér að sléttu og felldu kasti, lausu við alla kraftastæla og leggja þeim mun meiri einbeitingu á tvítogið, auka hraða línunnar umfram aflið í kastinu. Aukin línuhraða og þrengri línuboga umfram aflið.
Þetta var örugglega það sem við veiðifélagarnir gleymdum ítrekað s.l. sumar þegar vindurinn tók af okkur öll völd og neyddi okkur til að veiða í þveröfuga átt miðað við það sem við hefðum kosið. Í það minnsta voru strengirnir í handleggjum og öxlum að drepa okkur bæði dagana á eftir.
FOS 
Senda ábendingu