Þegar ég var að fletta í gegnum nokkrar greinar þar sem menn lýstu mýfluguveiðum, þá fannst mér eitt alveg gegnum gangandi; varlega sögðu menn. En hvað er varlega? Eiga menn að skríða á maganum fram á bakkann, fela sig á bak við stein og kasta ofur-rólega með agnar smáum þurrflugum út á vatnið, helst án þess að hreyfa stöngina nokkurn skapaðan hlut? Ég þori alveg að viðurkenna að mér brá bara svolítið yfir allri þessari leynd sem átti að hvíla yfir mýfluguveiðum. Er þá ekki alveg eins gott að koma sér fyrir, móti sól, vera ekkert mikið á ferðinni og reyna að ná silunginum áður en mýflugurnar klekjast fyllilega út?
Á meðan mýflugan heldur sig á botninum sem blóðormur er aðferðin einföld; kasta, leyfa að sökkva og bíða bara rosalega rólegur. Blóðormar eru nánast ekkert á ferðinni þannig að þetta er aldrei spurning um hraðan eða hægan inndrátt, ef þú vilt endilega draga inn (með öðrum orðum; ef þér fer að leiðast) þá ætti langur og rólegur inndráttur að vinna með þér, jafnvel góðar pásur á milli.
Þegar svo mýflugan nær næsta þroskastigi skiptum við yfir í Toppfluguna, Mýflugu eða grannann Mobuto með hvítum kraga, bara svona sem dæmi. Aðferðin er svipuð, nema nú má alveg prófa rykkjóttan inndrátt eða langan með pásu eða stutta kippi þegar flugan er alveg alveg komin upp að yfirborðinu. Annars hef ég örugglega líka heyrt að menn dragi ekkert, láti liggja eða djöflist eins og sá í neðra sé á hælum flugunnar. Kannski hreyfir mýpúpan sig þannig líka? Nei, annars, ég held ekki.
