Sé tekið mið af eðlisfræðinni þá þurfum við kraft til að hlaða stöngina okkar afli til að skjóta línunni okkar út. Línan fer sára lítið sé ekkert aflið í stönginni. Í þessari grundvallarreglu #4 hafa þeir Gammel feðgar tekið saman nokkur atriði sem við ættum að hafa í huga þegar við leggjum aukin kraft í kastið.
Jöfn og áreynslulaus hröðun stangarinnar er það sem hleður hana. Toppur hennar ætti að vera á mestum hraða, hafa náð mestri hröðun þegar við stöðvum hana. Of mikill kraftur, of snemma beygir stöngina of mikið þannig að toppur hennar fer niður fyrir lárétt plan í miðju kastinu og við hættum að kasta og förum að hnýta vindhnúta í staðinn. Línan fylgir nefnilega alltaf sama ferli og stangartoppurinn. Lykilatriðið í réttri hröðun stangarinnar er að hún þarf að eiga sér stað jafnt og þétt og án áreynslu. RrrrrróóóóÓ-lega, sagði kastarinn og lagði áherslu á síðasta ó-ið´, stoppaði og lagði stöngina niður í ‚-lega‘.
