Einn helsti kostur meðstreymisveiði er að það fyrsta sem silungurinn sér er flugan þín, hvorki taumurinn, línan né skuggi hennar. Annar kostur meðstreymis er að þú hefur miklu meira vald á hraða flugunnar heldur en andstreymis.

Ókostir? Já, margir og þar á meðal að til þess að forðast að fiskurinn sjái þig verður þú að standa töluvert langt ofan hans og því ert þú með nokkuð langa línu á milli þín og fisksins. Ef hann skildi nú glepjast af flugunni og þú þarft að bregðast við, geta viðbrögðin orðið heldur silalegri því straumurinn tekur nokkuð vel í línuna og hægir á öllum viðbrögðum þínum.

Svo er nú ekki auðvelt að stjórna því hvert flugan/línan fer þegar straumurinn hefur náð taki á henni, en þar kemur á móti að straumurinn ber nú yfirleitt eitthvað annað með sér heldur en flugulínu, nefnilega ætið sem fiskurinn er á eftir. Og til þess að flugan þín skeri sig eitthvað úr öllu öðru sem flýtur niður ánna getur verið gott að eiga nokkur trikk uppi í erminni. T.d. að hreyfa stangarendann til sitt hvorrar hliðar við strauminn. Vitandi það að fluga fylgir hreyfingum stangarinnar, ekki bara í lofti, þá færir flugan sig til sömu áttar og þú færir stangarendann og þannig fer flugan þín að skera sig aðeins úr öllu öðru sem flýtur þarna niður. Að vísu á þetta mest við um straum- og þurrflugur, síður um púpur og þyngdar flugur þar sem straumurinn hefur mikil áhrif á tauminn.

Ef þú ert síðan komin með fluguna vel niður eftir strauminum, e.t.v. alveg niður í lygnu eða á breiðu þá getur verið ráð að draga aðeins inn, færa stöngina til gagnstæðrar áttar og gefa aftur laust. Flugan færir sig þannig á aðeins til á breiðunni. Umfram allt, leyfðu flugunni að fara lygnuna alveg á enda, fiskurinn leynist oft þar sem hún endar undan straumi, hann hefur þá allan þann tíma í heiminum sem þarf til að koma auga á ætið áður en hann lætur til skarar skríða. Svo má ekki gleyma því að urriðinn heldur sig oft í grennd við stóra steina á botninum og við gætum þurft að leggja fluguna beggja vegna við hann áður en fiskurinn tekur.